Zetten we vorige week nog kleine stapjes richting de toekomst, deze week lijkt het ineens met zevenmijlslaarzen te gaan. Nou ja, in ieder geval voor Manlief en mij.
Toen ik woensdag uit mijn werk kwam, hoorde ik Dochterlief al zingen toen ik nog buiten liep. En een zingende Dochterlief is ten eerste leuk om te horen, maar betekent over het algemeen ook dat ze lekker in haar vel zit of dat er iets leuks is gebeurd. Toen ik binnenkwam, kreeg ik nog net de gelegenheid om mijn tas neer te zetten voor ze begon te praten (ratelen). Ze had vandaag een lijstje gemaakt met voors en tegens met betrekking tot de keuzes voor volgend schooljaar, om haar gedachten te ordenen. Toen het lijstje klaar was en na een kort gesprek met haar vader, was het duidelijk. Ze gaat volgend schooljaar studeren en ze gaat op kamers.
En om dat allemaal kracht bij te zetten had ze ook al gezocht naar kamers en op een aantal gereageerd. En om te bewijzen dat ze de goede keuze had gemaakt, konden we donderdagavond al een kamer gaan bekijken. Die kamer is het niet geworden, maar dat geeft niet, ze heeft een besluit genomen. In de auto naar Groningen vertelde ze nog dat de voor -en tegenlijst eigenlijk alleen maar was om te bevestigen wat ze al wist. De beslissing is niet per se genomen op basis van die lijst. En de kamernood is niet heel groot, ze wil wel graag, maar ze kan ook prima vanuit huis aan het universiteitsjaar beginnen. Ze wacht dus op een kamer die echt naar haar zin is en waarvan ze het idee heeft dat ze het er vier jaar kan uithouden. Het komt vast wel goed.
De Wandelkerel had deze week, op woensdag, zijn Proeve van bekwaamheid, dus nadat ik het nieuws van Dochterlief verwerkt had, kwam de spanning met betrekking tot zijn dag weet terug. Rond vijf uur was hij thuis. De dag was goed verlopen, maar hij was nog niet geslaagd. Donderdagmorgen moest onder andere de calculatie nog besproken worden. We moesten dus nog even een nachtje slapen. Gelukkig ging het gesprek donderdagmorgen goed en is zijn Proeve met een voldoende afgesloten. Volgende week krijgt het (als het goed is) het definitieve bericht dat hij zijn mbo-diploma heeft gehaald en dan zal ook hij op zoek moeten naar een kamer.
Voor Manlief en mij betekent dat dan weer dat we het vanaf september met zijn tweeën moeten rooien door de week. Wat zal dat voor ons allemaal wennen zijn. Maar wat overheerst is het gevoel van trots op onze schatjes, op naar een volgende fase in hun leven.
Deze vrijdag zou normaal gesproken het jaarlijkse dorpsfeest beginnen. Helaas dit jaar geen feesttent, geen versierde straten en geen braderie. Maar gelukkig wel een creatief bestuur, dus maakten ze er een Coronaproof programma van. Geen straatversiering, maar tuinversiering, geen pubquiz in de feesttent, maar een online pubquiz, geen braderie maar een kofferbakverkoop vanaf de eigen oprit en wel een fietstocht, maar niet met een centraal startpunt, maar vanuit huis.
Wij besloten om mee te doen aan de pubquiz en aan de tuinversiering. Normaal gesproken staan er altijd een aantal kraampjes op de braderie met puzzels, wij besloten om onze eigen puzzel te maken. En om in het thema van het dorpsfeest te blijven ("maar dan net een beetje anders"), maakten wij ons eigen kwartet, maar dan net een beetje anders. Per bewoner van ons huis, dus inclusief Trien, bedachten we vijf bijpassende voorwerpen en die hingen we verspreid door de tuin, zodat iedereen de voorwerpen kan koppelen aan de juiste bewoner.
Wij hebben veel lol gehad bij het voorbereiden, nu maar afwachten wat er verder gebeurt. Vanavond deden we nog mee aan de pubquiz, geen winst, wel gelachen met zijn vieren.
En nu nog even afwachten wat er de komende twee weken, tot de vakantie, nog op ons pad komt met diploma-uitreikingen, het afronden van schooljaren en ontwikkelingen richting de toekomst.
Maar eerst gaan we, tussen de bedrijven door, genieten van het mooie weer van de komende dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten