Langzaamaan begint het leven steeds meer op het leven van voor de Coronatijd te lijken. Sociale contacten worden weer uitgebreid, net zoals werkzaamheden en vrijetijdsbesteding. Toch is de situatie zeker nog niet vergelijkbaar met 2019. Maar hé, elk stapje vooruit is er één. Toch is de situatie nog niet zodanig veranderd dat ik mijn Corona-blogs los kan laten. Tenminste, dat vind ik zelf. Ik vroeg mijn huisgenoten of zij nog iets te melden hadden, nou wel iets, maar of dat nou is wat jullie willen horen.... In ieder geval hier weer een verslag van afgelopen week.
De bijdrage van Dochterlief was dat ik moest zeggen dat ze een fantastisch kind is. Waarop ik antwoordde dat dat kind-deel in ieder geval klopt, de rest laten we in het midden. Ze ontving deze week het bericht dat ze officieel is aangenomen op de universiteit, dat betekent dat ze in ieder geval volgend schooljaar een optie heeft. Of ze die optie gaat benutten is nog even afwachten, maar het geeft in ieder geval rust dat er een optie is. Verder heeft ze deze week gewerkt en vooral uitgerust. Ze is nu eenmaal een kind van "river deep, mountain high" en het halen van diploma is een "mountain high" moment, om dan het "river deep" moment te voorkomen is rust nodig. Gelukkig was daar deze week tijd voor en dus genieten wij van de gedachtekronkels en rare (je kan ze ook spontane noemen) invallen van ons meisje. Want de ontspannen versie van Dochterlief is puur genieten.
De Wandelkerel had zeker geen rustige week. Na het voorbereiden op zijn "Proeve van bekwaamheid" van vrijdag en maandag, kwam hij tot de conclusie dat hij de opdracht moest aanpassen. Gelukkig gingen zijn begeleiders akkoord, maar het betekende ook een hoop extra werk. en dus is hij de hele week al druk bezig met het voorbereiden van de opdracht. Dat betekent dat hij het gebied in kaart moet brengen, dat hij offertes moet maken, dat hij moet bedenken hoe hij de mensen aan het werk gaat zetten, welke machines er nodig zijn en dat er regelmatig overlegd moet worden met het bedrijf dat de werkzaamheden uitvoert. We horen hem dan ook regelmatig bellen met die en gene. En man, dan klinkt hij echt volwassen.....
Komende week moet de "Proeve" plaatsvinden. Heel spannend allemaal, want als hij het niet haalt (wat wij niet verwachten, maar je weet nooit), dan moet hij zijn plannen om naar het hbo te gaan een jaar uitstellen, omdat er pas na 1 september dan weer een "Proeve" kan worden afgenomen. en op 1 september begint het hbo-jaar. Hij voelt dus aan de ene kant de druk en aan de andere kant heeft hij er heel veel zin in. En wij hebben er vertrouwen in dat het goed komt.
Manlief heeft de bezoeken aan fysio weer opgepakt, maar deze week had hij nog wat last van de naweeën van een aantal dagen feesten. We vielen tenslotte van het ene feest (diploma Dochterlief) in het andere feest (verjaardag Wandelkerel) en in de huidige tijd worden feestjes ook nog in delen gevierd. Dat betekende dus dat Manlief veel rechtop moest zitten en dat vinden zijn benen niet altijd leuk. Maar hé, je dochter slaagt maar een keer voor haar gymnasiumdiploma en je zoon wordt maar één keer 20, daar moet je wat voor over hebben. En dat had hij. Met rust kwam het allemaal weer goed. Zo goed at hij deze week ook nog wat vrijwilligerswerk oppakte, iets met kas opmaken en zo. Helemaal in het straatje van een oud-accountant. En het houdt hem lekker bezig.
Voor mijzelf begint de huidige tijd het meest op de periode van 2019 te lijken. Ik geef weer les, maar daarnaast begon ik deze week ook met scholing. Ik ben begonnen met een cursus Basisvaardigheden MiddenManagement. Ja, na al die jaren waarin er geen ruimte was voor dit dingen (maar de ambitie eigenlijk wel), heb ik nu de stap gezet om een langdurige cursus te gaan volgen. Van september tot maart word ik elke maand een dag verwacht in Amersfoort om met mijn medecursisten te leren en ervaringen uit te wisselen. Afgelopen dinsdag maakte ik kennis met de cursusleidster en mijn medecursisten en dat heeft mijn enthousiasme alleen maar aangewakkerd. Wat een leuke mensen en wat een ambitie leeft er. Ik heb er zin om met deze mensen verder te gaan. Het betekent wel dat ik naast mijn baan uren moet steken in huiswerk, dat zal even wennen zijn, maar ik heb vertrouwen in dat ik dat aankan.
Daarnaast loopt het schooljaar ten einde, de regio noord heeft als eerste vakantie, en dat is stressen. Voor mij vanwege het vele nakijkwerk, maar ook omdat ik mijn leerlingen moet aansporen om ervoor te zorgen dat ze aan alle eisen voldoen. Overigens hebben de meeste leerlingen die dat aangaat daar geen stress van, totdat ik twee dagen voor de rapportvergadering zeg dat ze nu niet over kunnen (nadat ik dat al minstens drie weken elke les roep), dan dringt deze boodschap pas echt door tot het puberbrein. En dan is er dus wel stress bij de leerlingen. Gelukkig is dat altijd maar een klein groepje, maar toch, ik heb het er maar druk mee, zeker die laatste twee dagen. Maar als het dan weer lukt om ze over te krijgen, ben ik weer trots en blij. Nog even twee weken doorbikkelen tot de rapportvergadering dus.
Gelukkig heb ik de zaterdagen nog, waarop ik tijdens het wandelen weer lekker ontspan.
En zo is er alweer een week voorbij. Een week waarin we tot rust kwamen en alweer een beetje vooruit kijken naar een toekomst waarin er wordt uitgevlogen. Voor nu zetten we nog even door tot het echt vakantie is. Tenminste dat geldt voor mij. Op naar rust!!!
En natuurlijk ook deze week de groeten van ons poezenbeest Trien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten