Hoewel niet helemaal gewoon. Ik werd herkend op straat en tijdens wandelingen en er kwamen enkele uitnodigingen om ergens te spreken of om ergens mijn neus te laten zien. Een uitnodiging waar ik erg vereerd mee was, was de uitnodiging van de Jacobskapel in Nijmegen. Ik werd uitgenodigd om tijdens de maandelijkse bijeenkomst te vertellen over mijn reis naar Spanje. Natuurlijk over het programma, maar ook over wat de reis met mij deed en hoe het verder is gegaan met mij.
En daarom vetrokken Manlief en ik zaterdagmiddag richting Nijmegen. Ik werd zondagochtend verwacht in de kapel en nu hadden we zondagochtend alle rust om daar op tijd te komen.
We boekten dropten onze spullen in onze kamer en gingen al snel weer op pad. Ik wilde de ervaring van de sunset march met Manlief delen. In 2015 liep ik met vele anderen deze bijzonder "mars". Nu is het met de rolstoel onmogelijk om ter hoogte van het monument de brug De Oversteek te verlaten, dus liepen we naar het monument om vanaf daar de lichtjes langzaam maar zeker dichterbij te zien komen. Jammer genoeg was het wat druilerig weer, maar dat deerde ons niet zo. Aan de overkant van de Waal gingen steeds meer lichtjes aan en zo was er toch genoeg te zien. Gelukkig maar, want op de brug zagen we nog niets.
Na verloop van tijd zagen we lampen aangaan en nog iets later zagen we een figuurtje lopen. Toen dit figuurtje de brug verliet, gingen ook de lichten onder de brug aan. Prachtig. We wachten tot de veteraan zijn eerbetoon had afgemaakt en toen liepen we terug richting hotel.
We liepen over de Oosterhoutsedijk en Manlief wees naar de spoorbrug en vroeg of dat de Waalbrug was. Ik moest lachen, want dat is een vraag die menig wandelaar in het verleden stelde als hij op de Oosterhoutsedijk weer richting Nijmegen liep. Ik besloot om door te lopen tot ook de Waalbrug zichtbaar was en ondertussen betrapte ik mijzelf erop dat ik allerlei N4D-wetenswaardigheden aan Manlief aan het vertellen was.
Eenmaal terug in het hotel nestelde Manlief zich op het bed, terwijl ik nog even snel een paar boodschapjes ging doen. Eenmaal terug dronken we iets en daarna gingen we naar het restaurant om iets te eten. We hadden niet gereserveerd en we schrokken toen we daar aankwamen, want man, man wat vol. Gelukkig werd er voor ons nog een tafeltje gevonden. We genoten met zijn tweetjes van een heerlijk diner, het was lang geleden dat we met zijn tweetjes uit eten zijn geweest.
De volgende ochtend hadden we alle tijd om naar de kapel te gaan. Dat bleek ook wel, want we waren ruim op tijd. Op zich was dat wel prettig, want nu was er alle tijd en ruimte om Manlief de paar traptreden op te krijgen en hem in zijn rolstoel in de kapel te parkeren. Ook mede-reisgenoot en -pelgrim San kwam naar de kapel om mijn verhaal te horen, superleuk. Om half twaalf zat het redelijk vol en begon de dienst ter ere van de pelgrims onderweg.
Mijn verhaal werd goed ontvangen, ik wist de mensen te verleiden tot een lach en een traan, en na afloop kregen Manlief en ik veel lieve en mooie reacties van de aanwezigen. Wel merkte ik ook nu dat er nog veel misverstanden leven, met name over de "luxe" die wij tijdens onze reis zouden hebben gehad. Gelukkig heb ik duidelijk kunnen maken dat er voor ons ook geen luxe was. De crew was niet op afroep beschikbaar voor ons, we moesten het echt zelf doen. daarnaast denken veel mensen dat wij de hele dag met een camera achter ons aan hebben gelopen, maar er waren echt maar twee cameraploegen en die moesten hun aandacht verdelen over zeven mensen, dus gelukkig liepen we de meeste tijd zonder aanhang.
Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om mijn verhaal daar te doen en het was super om met Manlief een nachtje ertussenuit te gaan. Het grootste compliment voor mij kwam via Manlief. Hij kreeg te horen: "Je hebt een kei van een wijf!" Waarop hij zei: "Dat weet ik allang." En dat is voor mij toch wel het meest waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten