De start was bij museum De Laarman en vanaf daar werden de wandelaars eerst het dorp ingestuurd. Ik passeerde de Mariagrot en daar maakte ik maar even snel een foto. Na de grot stond een pijltje naar links, maar de wandelaars voor mij liepen naar rechts. Ik pakte voor de zekerheid de routebeschrijving er maar bij en het pijltje gaf inderdaad de juiste richting aan. De wandelaars achter mij volgden mij ook, dat stelde mij toch ook wel gerust. Eenmaal de volgend bocht om, zag ik nog veel meer wandelaars, dus ik zat inderdaad op de goede weg.
Na een stuk asfalt volgde er bos en daar stonden gigantische paddestoelen, dat werd een fotomomentje. Even later moest er geklommen worden, en daarop volgde een beloning, uitzicht....
Het ging verder door het bos, waar het gelukkig niet zo nat en modderig was. De kilometers schoten onder mijn voeten door en voor ik het door had was ik alweer een uur onderweg. Ik verliet het bos en er volgde een lange asfaltweg die eindigde bij de rust. Tijd voor een bakkie.
Na deze rust moest ik nog 11 km afleggen. Jammer genoeg begon het nu wel een beetje vochtig te worden. Het regende (nog) niet, maar het was ook zeker niet droog. Ik was weer een stukje op weg toen ik werd aangesproken door een medewandelaarster. Zij zag de badge van de Camino op mijn tas en vroeg welke Camino ik gelopen had. We begonnen een gesprek en dat heeft geduurd tot de finish. Eerst natuurlijk over de Camino, maar later over van alles. Jammer genoeg begon het flink te regenen, maar dat zorgde er niet voor dat er minder gesproken werd.
En zo waren de laatste kilometers in een oogwenk voorbij, zomaar 10 km verder. Heerlijk gewandeld en heerlijk gepraat. En daar kan ik zo van genieten, de ontmoetingen onderweg en het gevoel dat je de omstandigheden trotseert. En dan gaat het om alle omstandigheden, van wind tot regen, vorst, hitte, lichamelijke ongemakken en dagen dat alles vanzelf lijkt te gaan.
Mijn eerste kilometers van 2019 zijn een feit!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten