Stilte........

En toen was het zomaar vier maanden geleden dat ik voor het laatst een bericht plaatste hier. En dat is niet omdat er niets te vertellen viel, in tegendeel, maar ik had simpelweg de zin, de rust en motivatie niet om hier iets te vertellen. En vreemd genoeg is dat voor mij positief. 

Het begint allemaal in augustus 2017, als ik, op uitnodiging van omroep Max, naar Spanje vertrek om de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te maken. Ik kan nu wel zeggen dat dat de reis van mijn leven is geweest. Het lastige was dat ik heel lang mijn mond heb moeten houden over mijn reis en mijn belevenissen. Natuurlijk waren naaste familie en dierbare vrienden op de hoogte, maar de grote buitenwereld mocht nog van niks weten. 

En dat viel niet altijd mee, want de letterlijke afstand bracht mij de rust en ruimte om ook geestelijk afstand te nemen van mijn dagelijkse leven. En dan kan het natuurlijk niet anders dan dat er een breekpunt komt. Dat breekpunt is uitgebreid te zien in aflevering twee van “Laat mij maar lopen”. Een titel waar ik heel trots op ben, omdat die geïnspireerd is op de shirts waar Wandelmams, de Wandelkerel en ik al heel lang in wandelen.

Dat breekpunt heb ik dezelfde dag nog gedeeld met man en kinderen. De reactie van Dochterlief: “Nou mam, dat is twee dagen eerder dan ik had verwacht.” Ze kennen me wel aardig goed dus. Overigens hadden we afgesproken dat het contact van mij uit zou gaan. Man en kinderen gaven me dus alle rust en ruimte om mijn eigen reis te maken. Fantastisch dat ze me dat gunden. 

Toch begint de echte pelgrimstocht na de daadwerkelijke reis. Dat werd mij al duidelijk in de Nederlandse huiskamer in het pelgrimskantoor in SdC. Die huiskamer is trouwens een fantastische plek om je pelgrimage af te sluiten.

Toch viel het niet mee om mijn pelgrimage na thuiskomst voort te zetten. We landden op maandag 4 september rond drie op Schiphol en ik was om een uur of zeven ‘s avonds thuis. Dinsdagmorgen 5 september stond ik net na negen uur weer voor de klas. Die overgang was zo groot dat ik pas na de herfstvakantie het idee had dat ik ook geestelijk weer geland was.

En pas toen kon ik de inzichten die had opgedaan op de Camino ook in de praktijk gaan brengen. En ik moet zeggen, dat ging goed. Ik deed minder dingen die ik zelf niet wilde doen, maar die ik eerder deed om anderen niet te kwetsen. Ik bleef iets vaker thuis, ging iets vaker niet wandelen op zaterdag om een wedstrijd van één van de kinderen bij te wonen of om gewoon thuis te zijn. Ik zei vaker nee tegen dingen die ik niet leuk vond. Dat leverde ook weer energie op, waardoor ik weer ruimte kreeg om andere dingen juist wel te doen. Onder andere kleding naaien voor mijzelf en mijn gezinsleden, een bullet-journal maken en bijhouden, projecten op mijn werk, tekenen, boeken lezen, kortom voor mijzelf.

En toen werd het één augustus 2018, de datum van de eerste aflevering. Deze aflevering hadden wij, wandelaars en naaste familie, al een keer gezien. Ik verheugde mij er dan ook op om deze aflevering op tv te zien. Een week later liep de spanning bij mij wel op, ik wist dat “mijn verhaal” in die aflevering vol in beeld zou komen. Ik heb die dag constant vlinders in mijn buik gevoeld.

Na afloop van de aflevering ontplofte mijn telefoon. Ik kreeg ontzettend veel reacties. Lieve, persoonlijke, confronterende, meelevende, begripvolle en meelevende reacties. De meest confronterende reactie kwam van Dochterlief. Nadat mijn telefoon tot rust was gekomen, zag ik dat Dochterlief in een hoekje van de bank zat. Een dekentje omgeslagen en een knuffel in haar armen. Ze zag er heel eenzaam uit. Toen ik haar vroeg wat ze van de uitzending vond, begon ze te huilen. Ik kroop tegen haar aan en na een paar minuten vroeg ik haar waarom ze huilde. “Mama, je dacht dat je geen goede moeder was, maar dat ben je echt wel.” 

Toen huilde ik even met haar mee, mijn meisje zo verdrietig, zo’n schuldgevoel. Gelukkig snapte ze mijn uitleg. Als je zo in de knoop zit met wat je overkomt, als je niet meer het leven kunt leiden dat je had, als je nog zoveel wilt en niet kunt toegeven dat dat niet meer gaat, dan ga je twijfelen aan alles, dus ook aan wat je betekent voor je kinderen. Het was mijn beeld van de werkelijkheid en dat was niet altijd reëel en dit is een jaar geleden opgenomen, ik weet nu wel beter. En dan blijkt dat relativeringsvermogen één van de kwaliteiten van ons gezin is: “Nou mam, dan ben ik blij dat je nu zo verstandig bent geworden.” Met dank aan de Wandelkerel…..

En na de afleveringen van “Laat mij maar lopen” is mijn Camino verder gegaan. Wildvreemden die mij aanspraken, tijdens georganiseerde wandelingen, wat te verwachten viel, maar ook zomaar op straat, als ik boodschappen deed. In de naburige stad, maar ook ergens in den lande. Ik voelde mij bijna een BN’er. En na de zomervakantie waren de reacties van collega’s en leerlingen hartverwarmend.

Wat de reis mij gebracht heeft kan ik niet in een paar woorden vatten. Het leven op de Camino is zo eenvoudig, dat het eigenlijk saai is. Je staat op, ontbijt, pakt in, trekt je wandelschoenen aan, hijst je bezit op je rug en gaat, de ene voet voor de ander, simpelweg de gele pijl volgend. Je komt aan, doucht, doet je was, eet, slaapt en staat weer op. Dag na dag na dag na dag na dag. En juist het saaie, de herhaling brengt je verder dan de waan van de dag waarin wij leven ooit zal doen.

En daarom was de Camino voor, tijdens en na afloop belangrijk voor mij. En daarom beschouw ik mijn afwezigheid hier, mijn gebrek aan zin, rust en motivatie als positief. En ik verwacht dan ook dat ik vanaf heden weer meer van mij laat horen.

En het allermooiste is dat de Camino nog niet afgelopen is. Medio april vertrek ik (blew) met de Wandelkerel voor twee-en-halve week naar Spanje om een deel van de Via de la Plata te lopen, van A Gudina naar SdC, om daarna de route vol te maken naar Muxia en Fisterre. De reis is nog niet voorbij. Letterlijk niet en figuurlijk nooit. Buen Camino!!!