Na de inschrijving bij deze jubileumeditie, het was de 70e Krentenbloesemtocht, had ik nog tijd voor een toiletbezoek en een praatje, want bekenden zijn er natuurlijk altijd. Ik kwam net terug van het toilet toen de routebeschrijvingen werden uitgedeeld en zo kon ik in één keer door naar buiten. Voor mij uit liep al een lang lint van wandelaars en ik sloot dus aan in deze rij.
Het eerste stuk werden we door Dwingeloo gestuurd, daarna volgden de landerijen om vervolgens in het bos uit te komen. Voor ik het wist was ik een uur onderweg en ruim 5 km verder. Ik genoot volop, het was eigenlijk wel heel goed voor mij om alleen op pad te zijn, en zelfs toen het begon te regenen genoot ik. Soms is regen een heel goede manier om te voelen dat je leeft en dat had ik vandaag echt nodig. Ook toen allerlei mensen poncho's en paraplu's tevoorschijn haalden of capuchons opzetten liet ik de regen gewoon op mijn blote hoofd vallen. Net toen ik begon te twijfelen of ik toch niet mijn capuchon op zou zetten, werd het droog en kwam er weer een waterig zonnetje tevoorschijn. Geen capuchon nodig dus. Tegen de tijd dat het zonnetje weer op volle kracht scheen, bereikte ik de eerste rust. En dus zocht ik een plekje op het terras in de zon en genoot ik van een kopje thee en een broodje.
Na de rust werden de wandelaars het Dwingelderveld ingestuurd en dat was genieten. Wat is dat toch een prachtig gebied. Uiteindelijk stak ik de hei over richting Ruinen, waar ik het geluk had de schaapskudde tegen te komen. Hier ben ik toch maar even stil blijven staan om te genieten en foto's te maken. Na deze ontmoeting bleek het nog een half uurtje lopen te zijn naar de tweede rust, deze keer bij theehuis de Anserdennen. Omdat het lunchtijd was, liet ik (met pijn in het hart) de appeltaart aan mij voorbij gaan en koos ik voor soep. Deze was overigens ook heerlijk.
Bij het theehuis zat het nog vol met wandelaars toen ik vertrok, maar al snel had ik door dat dat geen 30 km wandelaars waren, want achter mij liep al snel helemaal niemand meer. Voor mij zag ik in eerste instantie nog wel wandelaars, maar die liepen net iets sneller dan ik, waardoor ze langzaam maar zeker uit beeld verdwenen. En nog steeds vond ik dat niet erg. Ik kwam echt bij van deze dag in mijn eentje. Ik liep rustig door, maar niet helemaal op mijn gemak, want ik liep over een doorgaande weg, waar ook de auto's op volle snelheid passeerden. Na een tijdje mocht ik gelukkig het bos weer in, dat was weer heerlijk wandelen.
Toch werd het nog even spannend voor mij, omdat ik twijfelde of het "pad" waar ik op liep ook wel echt een pad was. Het was even zoeken, maar ik bleek echt op het goed "pad" te lopen.
Na dit pad kwam ik op bekend terrein, langs een stiltegebied, en even later sloot ik aan bij de 20 km wandelaars. Nu liep ik volop tussen de wandelaars en langzaam maar zeker kwam het einde in zicht. Net voor Dwingeloo kreeg ik nog even gezelschap, maar hun tempo was net te laag voor mij, dus na een poosje gezellig kletsen, ging ik toch maar verder in mijn eigen tempo.
Het bleek echt te gaan om de laatste loodjes, want even later liep ik Dwingeloo binnen en via de Brink bereikte in hotel Brinkzicht weer. Hier kreeg ik een krentenboompje ter ere van de 70e editie en zag ik dat ik zes uur onderweg was geweest voor deze 30 km.
En voor het eerst miste ik gezelschap, want in je eentje nazitten is toch een stuk minder leuk. En dus ging ik snel naar de auto om thuis weer van gezelschap te genieten. Maar wat is deze dag goed voor mij geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten