Ondanks het schommelen en schudden van de trein heb ik prima geslapen. Dat heeft er vast ook mee te maken dat we het slaapcompartiment delen met zijn vieren en er dus geen vreemden in de buurt zijn. We worden allemaal rond dezelfde tijd wakker en terwijl er door twee personen een bakkie wordt gehaald, bouwen de andere twee de bedden weer om tot banken. Na een bakkie en het meegebrachte ontbijt ga ik voor een sanitaire stop en als ik terugkom hoor ik dat we de poolcirkel zijn gepasseerd, een mijlpaal in mijn reisleven. Eenmaal in Kiruna loopt de hele trein leeg en het is dan ook een drukte van belang om de trein te verlaten, om maar niet te spreken van de drukte op het perron en bij de bussen.
Gelukkig hebben we Kenneth bij ons, hij heeft vorig jaar ook FRC Zweden gelopen en hij weet dus in ieder geval wat ons te wachten staat en wat er van ons verwacht wordt. Het eerste belangrijke punt is een plekje regelen op de camping, camp Rippan. Dat lukt en binnen no-time hebben we de tentjes staan.
Het tweede belangrijke punt is dat we ons inschrijfbewijs en dus onze stempelkaart moeten gaan ophalen. Bij het ophalen van de stempelkaart hoort ook het verzamelen van de de fourage, het gas, toiletpapier en de afvalzakken. Helaas loopt het afhaalsysteem compleet vast. Later blijkt dat dat is ontstaan doordat één persoon de startkaarten van 60 personen kwam ophalen... Wij hebben dus uren staan (en later zitten) wachten door dit voorval. Gelukkig was er voldoende vertier bij de ophaallocatie, maar dan nog is uren wachten niet ideaal.
We vulden ons rantsoen nog even aan bij de plaatselijke supermarkt en toen was het tijd voor het coffee-event. Dit event was opgezet door een deelnemer die gek is op koffie en die wilde laten zien dat het mogelijk is om onderweg goede koffie te zetten zonder enorm veel extra gewicht mee te nemen. Nou kan hij mij alles wijs maken, want ik drink geen koffie, maar het is natuurlijk sowieso gezellig om andere deelnemers aan de FRC Zweden te ontmoeten. In de loop van de tijd was ook nog het idee ontstaand dat een ieder een lekkernij uit zijn eigen land zou meenemen en zo werd het coffee-event een ware sugar-rush. Eerst twijfelden we nog wel even of we naar dit event zouden gaan, maar toen bleek dat het hele gebeuren zich letterlijk zou afspelen tegenover onze tentjes was de keuze snel gemaakt. En zo vloog de avond voorbij....
Hoewel, aan de ene kant vloog de avond voorbij, maar aan de andere kant leek de avond eindeloos te duren. In deze tijd van het jaar wordt het amper donker zo ver boven de poolcirkel, dus toen ik mij begroef in mijn slaapzak, was het nog steeds volop licht in mijn tentje. Gelukkig was ik moe genoeg om gewoon mijn ogen te sluiten en heerlijk in slaap te vallen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten