De ochtend staat in het teken van inpakken. Alles wat overbodig is tijdens de hike gaat in de koffer en de rest moet zo efficiënt en ergonomisch mogelijk in de rugzak. Daarnaast wil iedereen nog een laatste keer zijn apparaten volledig opladen. En bij apparaten moet je denken aan telefoons, smartwatches, powerbanks en fototoestellen. Aan elk stopcontact in het toiletgebouw hangen dan ook meerdere apparaten.
Omdat het niet lukte om ons als groep in te schrijven, hebben we allemaal verschillende starttijden. Tannetje mag als eerste van ons vieren vertrekken, haar bus naar Nikkaluokta, waar de start is, vertrekt om 9.30 uur. Kenneth heeft zijn starttijd geruild met mij, dat betekent dat ik om 11.30 uur de bus mag nemen, Hilly heeft het tijdslot van 12.30 uur en Kenneth sluit af met het tijdslot van 13.30 uur. De afspraak is dat de dames alvast gaan lopen als zij compleet zijn, de verwachting is dat Kenneth ons wel bijhaalt in de loop van de middag.
We hebben allemaal onze bagage voor 9.00 uur ingepakt, dus als het voor Tannetje tijd is om naar de bus te gaan zetten Hilly en ik onze bagage droog in de picknickplaats op de camping en vervolgens vergezellen we Tannetje naar de bus om haar daar uit te zwaaien tot ook wij in Nikkaluokta arriveren. Tijdens het uitzwaaien blijkt dat de bus niet vol zit en dan mogen andere deelnemers die een latere start hebben alsnog plaatsnemen in die bus. Hilly zegt dan tegen de dame van de organisatie dat zij ervan baalt dat ze haar bagage niet bij zich heeft, want dan had ze met deze bus meegekund. De dame van de organisatie zegt dat als zij zich op tijd meldt voor de volgende bus dat er dan een grote kans is dat zij mee kan. Daarop besluiten Kenneth en ik ook om die kant op te gaan, onze koffer in te leveren en startklaar te staan bij de bus. En deze strategie werkt, want in de volgende bus blijkt plaats genoeg te zijn voor ons alle drie en zo arriveren wij, na een reistijd van een uur, om 11.30 uur in Nikkaluokta. Tannetje is stomverbaasd om ons daar alle drie al te zien, maar natuurlijk is ook zij blij met de tijdswinst die ons dat oplevert. Na nog een bakkie en een (hopeloze) poging om te wachten tot het droog wordt, gaan we dan toch maar op pad.
Toch nog weer meer gewicht dan ik had verwacht/gedacht....
Ondanks de regen heb ik er enorm veel zininin....
Ons eerste doel is Lap Dånalds, een rustpunt op zo'n 5 kilometer. En ja, dat doel heet niet voor niets zo, er worden daar broodjes rendierburger geserveerd, voor Kenneth, Hilly en mij iets om naar uit te kijken. Tannetje eet geen vlees, maar gelukkig serveren ze ook nog andere gerechten daar is ons verteld. Bij Lap Dånalds is er ook een mogelijkheid om een deel van de route met een boot te doen, maar we weten nog niet of we dat wel willen.
Jammer genoeg blijft het regenen en we komen dan ook redelijk verzopen aan bij Lap Dånalds. Hilly besluit om te informeren hoe het zit met de boot. Het blijkt dat de eerste afvaart waarvoor we kunnen boeken vier uur later is, ja dat heeft geen zin... Het wordt dus wandelen, maar niet voordat we een een burger hebben gegeten!
Het uitzicht vanaf het terras is, ondanks de regen, meer dan prachtig, dubbel genieten dus....
Het eerste deel van de route is nog vrij vlak en droog, maar al snel volgen de plankenpaden en komen de klimmetjes en afdalingen. Het weer is wisselvallig, regen en droge periodes wisselen elkaar af, maar de regen kan mij niet deren, ik geniet enorm van wat ik aan het doen ben.
Toen het even droog was namen we een pauze, even wat eten en drinken en vooral uitrusten en genieten van al het natuurschoon.
Het was maar goed dat we even hadden gerust, want het pad werd steeds moeilijker begaanbaar en daardoor zwaarder om te belopen. Dat kwam ook door de vele plassen, de nattigheid en de plankenpaden, maar de prachtige omgeving maakte alles wat mij betreft weer goed. Om van die omgeving te genieten moesten we wel elke keer even stil gaan staan, want tijdens het lopen moesten we toch echt focussen op waar we onze voeten neerzetten.
Omdat het vandaag een lange dag zou worden, laat starten, Kebnakaise willen halen, regen en wennen aan de ondergrond en de omgeving, zorgden we er wel voor dat we voldoende rust namen. Dat kon omdat het af en toe ook droog was, we zagen zelfs de zon bij tijd en wijle. En zodra die zon scheen, zochten we een plek om te zitten, want rusten is toch echt het allerleukst als het droog is.
Het was al royaal avond toen we check point Kebnakaise bereikten. Dit check point lag op een heuvelrug en het waaide hier dan ook flink. Kenneth besloot om even een stukje vooruit te lopen om te kijken of er nog ergens beschutte kampeerplekjes te vinden waren, want bij het check point kamperen zou betekenen dat we vol in de wind zouden staan.
Gelukkig wist Kenneth een mooi plekje te vinden voor vier tentjes en nadat we onze tentjes hadden opgezet, gingen Tannetje, Kenneth en ik naar het Kebnakaise Fjällstation, een paar honderd meter verderop, om te kijken of we daar water uit de kraan konden tappen en om te kijken of ze een biertje hadden voor Kenneth en Hilly en iets fris voor Tannetje en mij. Dat water, dat biertje en dat fris lukte allemaal en zo konden we even later ons maaltje bereiden onder het genot van een drankje. Jammer genoeg moesten we voor de laatste happen toch ons tentje in, want het begon weer te regenen.
Daarna werd het snel rustig, het liep ondertussen tegen half 11 's avond maar doordat het in Zweeds Lapland nu amper donker wordt, hadden we dat nog niet zo door gehad. Bedtijd dus, morgen weer een nieuwe dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten