Fjällräven Classic, terug naar huis...

Nou, mijn geïmproviseerde bed was niet de beste slaapplaats die ik de afgelopen dagen heb gehad. Zo'n drypack wil toch nog wel eens een beetje wegschuiven of -rollen, maar al met al heb ik een prima nacht gehad.

We ontbijten met zijn vieren bij een kampvuurplaats en dan pakken we alles in. Weer even goed nadenken wat er in de koffer moet en wat er in de rugzak gaat. De rugzak wil ik eigenlijk gewoon niet meer open hoeven doen onderweg, dus alles wat ik onderweg nodig heb, moet in de koffer. Als dat, volgens mij, gelukt is, is het tijd om naar het Abisko Turiststation te gaan. Hier droppen we onze bagage en dan maken we een rondje over het terrein. 

Er is meer dan genoeg te doen. We raken elkaar kwijt en vinden elkaar, in wisselende samenstelling, weer terug. De dames houden een korte fotosessie, hoewel, niet alleen de dames....

We bezochten een museumpje, waar vooral het prachtig gedicht in de hal indruk op mij maakte. Er werden nog wat extra souvenirtjes gekocht en Hilly en ik maakten een leren armbandje met een drukknoop met het Fjällräven-logo.

En toen was het tijd voor de lunch, eindelijk geen gevriesdroogd eten meer, maar vers voedsel!!!

Op een bepaald moment hadden we het wel gezien en besloten we om naar het treinstation te gaan lopen, we konden ook wachten op de bus, maar daar hadden we geen zin in. We waren zeer vroeg op het station, dus ik pakte mijn e-reader erbij, tenminste, dat wilde ik. Helaas was het cijferslot van mijn koffer versprongen en dus moest ik nummer voor nummer proberen mijn koffer weer open te krijgen. Het kostte wat tijd, maar het lukte uiteindelijk wel. Toen kon ik alsnog rustig gaan zitten lezen.

Het eerste deel van de treinreis zaten we in een gewone treincoupé. Na een uur of 5 moesten we overstappen en stapten we weer in eens slaaptrein. Na wat misverstanden zaten we weer met zijn vieren in een slaapcoupé, waar we nog even heerlijk met zijn vieren borrelden voor we onze bedjes indoken.

Toen we wakker werden, waren we bijna in Stockholm. We namen wat voor het ontbijt en haalden een bakkie. Eenmaal in Stockholm was het tijd voor een uitgebreide lunch en na die tijd gingen Tannetje en ik nog even de stad in, Kenneth en Hilly gingen weer terug naar het station. Nadat Tannetje nog wat Snuusmoemrik/Moominsouvenirs had gekocht, gingen wij ook weer terug naar het station, waar het grote wachten weer begon.

Had ik de nacht van Abisko naar Stockholm prima geslapen in de trein, de nacht van Stockholm naar Hamburg was een drama. de matrassen waren hier erg dun, dus echt lekker lag het niet. Vervolgens bleek ook nog dat de trein enorme vertraging had en dat de kans groot was dat we onze (gereserveerde) aansluiting zouden missen. We kregen dus een verklaring van vertraging, zodat we kosteloos onze reservering konden omzetten. Uiteindelijk bleek dat niet nodig, de aansluitende trein zou enkele minuten wachten en zo konden wij het perron oversteken en reden we binnen vijf minuten weer verder, helaas wel zonder ontbijt....

Bij de volgende overstap, die in Osnabrück, haalden we dus snel iets te eten en terwijl we wachtten op de trein naar Hengelo, maakten we dat soldaat. In het "boemeltje" naar Hengelo legden we de laatste gezamenlijke kilometers af. 

In Hengelo kwam na bijna twee weken een einde aan deze fantastische reis. Wat hebben we genoten met elkaar en wat waren we een goed team. Zorgen voor elkaar, letten op elkaar en elkaar in waarde laten. Natuurlijk was er echt wel eens wat gemopper onderling, maar de hele reis is zonder wanklanken verlopen. Die onderlinge band heeft er mede voor gezorgd dat ik enorm genoten heb de afgelopen twee weken, onderweg, in Stockholm en op de Fjällräven Classic. Zonder Kenneth, Hilly en Tannetje was het nooit zo'n mooie reis geworden.

 

We zwaaiden Tannetje uit voor we met zijn drieën in de trein richting Zwolle stapten. In Zwolle namen Hilly en ik afscheid van Kenneth en in Meppel zwaaide Hilly mij uit. Mijn zwager haalde mij op van het station en leverde mij thuis af.

De komende tijd heb ik genoeg te vertellen, maar vooral enorm veel om van na te genieten!!!

Fjällräven Classic, Kieron-Abisko

Ook vandaag werden we wakker onder een stralende zon. We pakten vandaag direct in, zonder water te koken voor het ontbijt. Kenneth had ons verteld dat we na een kilometer bij Check Point Kieron zouden zijn, waar we pannenkoeken en koffie/thee konden krijgen. Kijk dat bracht ons vlot op gang...

In die kilometer moesten we wel eerst flink dalen, een ijzeren hangbrug over en dan weer flink klimmen, maar dat hadden we er wel voor over. Op weg naar de pannenkoeken troffen we een "toilet" en hoewel de ammoniakgeur zeer indringend was, besloten de dames om hier toch maar even gebruik van te maken. Dat scheelde toch weer ergens een kuiltje graven.

Een half uur na ons vertrek bereikten we Check Point Kieron en hier genoten we van de ons beloofde pannenkoeken waar we jam en slagroom bij kregen, man, goddelijk dit ontbijt.

Vanaf het Check Point Kieron was het een klein stukje lopen naar het Abisko National Park. In het National Park mag je niet wild kamperen, er zijn wel twee campings. Nu wilden wij niet kamperen in het National Park, vandaag lopen we door tot de finish in Abisko, maar we hadden dus ook geen keus wat dat betreft.

Na een kilometer of drie kwamen we bij een groot meer en dat meer bleven we lang tijd volgen, we namen een paar keer pauze om te genieten van het uitzicht en natuurlijk om wat te eten en te drinken. Ik deelde mijn laatste broodjes met Kenneth en zo raakte ik mijn voorraad langzaam maar zeker kwijt.

Af en toe liep de onderlinge afstand wat op, maar dan namen degenen die voorop liepen even een korte pauze om te wachten. Vaak werd dat dan gelijk een drinkmoment en was er even gelegenheid om rustig om ons heen te kijken,  want man wat was het genieten hier. De omgeving zag er nu zo anders uit dan voorgaande dagen. Op de een of andere manier groeiden er hier wel weer bomen.

Op een bepaald moment liepen we stukje van het water af door een bossig stukje. Hier moesten we weer een ijzeren hangbrug over en aan de (voor ons) overkant lag een enorm betonnen blok waar de kettingen van de hangbrug in waren verankerd. Dit betonblok was perfect om op te zitten en te koken. Tijd voor een uitgebreide pauze dus.

De schoenen gingen even los (of uit), we namen een bakkie thee en er werd een warme maaltijd gegeten. Ik had deze keer geen zin in een avondmaaltijd, ik nam lekker een ontbijt. Het was een prachtig rustpunt, want je zag de wandelaars aankomen over de brug. De meesten liepen hier door, maar er waren er ook die zich bij ons aansloten voor een pauze. Onder de brug haalden we nog een keer water, zodat we zeker wisten dat we in de laatste kilometers niet zonder water zouden komen te zitten en toen gingen we weer verder, niet meer met zijn vieren, we hadden gezelschap gekregen van Inge en Mendy.

Na de hangbrug ging het weer terug richting het water, alleen was het water hier geen meer meer, maar een snelstromende rivier. We kwamen ook langzaam maar zeker weer wat in de bewoonde wereld, al was het misschien meer de halfbewoonde wereld, her en der stonden vakantiehuisjes. Die vakantiehuisjes zijn alleen te voet en/of met een sneeuwscooter te bereiken, je moet er dus wel wat voor over hebben om er te komen, maar dan kun je ook echt helemaal tot rust komen. Dat zelfde geldt ook voor de camping die we passeerden.

Vlak voor de finish kwamen we nog door een prachtige canyon. Omdat de onderlinge afstanden weer wat waren opgelopen, werd hier weer even gewacht, nog even de rugzak af en genieten van het mooie uitzicht.

Vanaf de canyon bleek het nog maar 800 meter lopen naar de finish. Onder luid applaus liepen we met zijn vieren onder het finishdoek door, we hadden het gedaan!!!!

Na de finish leverden we ons afval in. dat afval werd gewogen en we kregen een lootje voor de verloting van vanavond. Natuurlijk haalden we ook onze medaille op, die beloning hadden we wel verdiend.

We ploften onze rugzakken tegen een hek, kochten een kaartje voor de camping en streken neer op het terras voor een finishbiertje. Onder het genot van een finishbiertje (en voor mij een cola met wat huppelwater) applaudisseerden wij voor de wandelaars die nu over de finish kwamen.

Ondertussen bleek dat er weer bereik was en dus stuurde ik een appje richting huis. Dat ging niet zo makkelijk als ik had gedacht, mijn telefoon wist waarschijnlijk niet meer hoe dat moest na al die dagen rust. Toen het na een uur nog niet gelukt was om dat appje te versturen, besloot ik om Manlief te bellen. Toen hij opnam begon ik spontaan te huilen, ik kon niet onder woorden brengen hoe fantastisch deze ervaring is geweest, ook al was het heerlijk om zijn stem weer te horen.

Na verloop van tijd liepen we naar de camping, we wilden ons tentje opzetten en ein-de-lijk weer een keer douchen. Onderweg haalden we onze koffer op, zodat we ook weer schone, frisse kleiding konden aantrekken. De camping bleek een stuk bos te zijn en omdat wij een hele poos op het terras hadden gezeten, waren alle vlakke plekken al bezet. We wisten alle vier een plekje voor onze tent te vinden, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik legde mijn regenponcho onder mijn hoofdeind en een aantal gevulde drypacks het en der onder mijn slaapmatje, zodat er een enigszins vlakke ondergrond ontstond. ik bleek niet de enige te zijn die dat zo had opgelost.

En toen was het tijd om te douchen!!!!

Als een nieuw mens kwam ik onder de douche vandaan. We gingen weer richting het finishterrein om wat te eten en te drinken en om de verloting bij te wonen. Helaas geen prijs voor ons. We bleven na de verloting nog even hangen op het finishfeest, maar dat was van korte duur, we waren toe aan slapen.

We gingen dus terug naar de camping, tijd om te testen of mijn geïmproviseerde bed vlak genoeg is om fatsoenlijk te kunnen slapen.

Fjällräven Classic, Vlak voor Alesjaure-Kieron

Toen ik vanmorgen mijn tentje open deed, genoot ik van hetzelfde uitzicht als dat waar ik gisteravond mee naar bed ging. Het enig verschil was dat het nu echt droog was en dat er amper een wolk aan de lucht te zien was. Zouden we nu dan eindelijk een echt droge dag gaan beleven?

Vandaag hadden we de keuze om de hele route te lopen of om een boottocht te doen van een kilometer of vijf, waarbij de kilometers dus onder je door gleden in plaats van dat je ze lopend aflegde. Kenneth had vorig jaar de boottocht gedaan en wilde nu gaan lopen. Hilly had een dag eerder al besloten dat zij voor de boot zou gaan en ik had gisteravond de knoop doorgehakt. Mijn knie zeurde gister een beetje, dus voor mij zou het de boot worden. Tannetje had nog geen beslissing genomen, ze had dan ook nog de nodige kilometers om daar over na te denken.

En wat was het een genot om in het zonnetje water te koken voor het ontbijt en een startersbakkie. En wat was het een genot om tijdens het ontbijt de tent even te kunnen laten drogen, zodat hij vandaag echt droog de rugzak in kon. En wat was het een genot om onze spullen even te kunnen laten liggen, zonder ze alsnog overhaast in de rugzak te hoeven doen vanwege de regen. En wat was het een genot om lekker buiten te kunnen ontbijten. Het beloofde dus een prachtige dag te worden.

En die belofte werd waargemaakt. De lucht was prachtig blauw met af en toe een wolk. Dat betekende dus ook dat er geen regen meer viel, sterker nog het was prachtig weer. En dat prachtige weer betekende dat we konden genieten van vergezichten en meren waarin de blauwe lucht werd weerspiegeld. En na alle regen van de afgelopen dagen, was dit het prachtigste cadeau dat we hadden kunnen krijgen.

De route was tot nu toe ook redelijk vlak en de ondergrond minder rotsig, zodat er echt op alle fronten genoten kon worden. Wat voor mij nog extra genieten was, was dat mijn knie vandaag niets van zich liet horen, ik liep weer als een kievit en op kniegebied was er geen vuiltje/pijntje aan de lucht.

Door het mooie weer waren we alle vier in opperbeste stemming, niet dat we echt chagrijnig waren geweest, al had een enkeling echt wel een dip(je) gehad, maar de aanwezigheid van de zon zorgde wel voor wat extra energie en wat extra plezier.

Na een uur of twee wandelen kwam Alesjaure in zicht, het punt waar we de boot konden nemen, waar het Check Point zich bevond en waar een winkeltje was. Genoeg redenen om hiernaar uit te kijken.

We moesten nog even een pittige afdaling doen, een hangbrug oversteken en daarna ook nog weer een pittige klim maken, maar toen waren we toch bij het bergstation Alesjaure. Het Check Point bleek net voorbij het bergstation te liggen, dus we ploften onze rugzakken op een picknicktafel voor we een stempel en nog wat fourage gingen halen.

Bij de picknicktafel troffen we Inge en Mendy en zij hadden een discussie over wel of niet met de boot gaan. Hilly en ik lieten de discussie aan ons voorbij gaan en liepen naar het Check Point. Daar waren we wat langer zoet dan verwacht, want toen ik ook mijn wandelboekje liet stempelen, kwam er een heel gesprek op gang over wat dat nou voor boekje was en vooral over hoe Hilly en ik dat boekje gebruikten, namelijk met veel foto's en de nodige tekst. We hebben die dag wat Zweedse jongelui geïnspireerd over hoe hun outdoor-avonturen vast te leggen.

Toen we terugkwamen bij de picknicktafel bleek dat we Kenneth hadden ingeruild voor Inge. Inge ging met Hilly, Tannetje en mij mee op de boot, Mendy ging met Kenneth de route lopend afleggen. We maakten afspraken over waar we ons kampement vanavond zouden opslaan en toen iedereen wist waar hij aan toe was, gingen we weer op weg. Maar niet voor we nog wat inkopen hadden gedaan in het winkeltje bij het bergstation.

Eenmaal op de steiger bleek dat we nog wel een uurtje moesten wachten voor we met de boot meekonden. Dat maakte ons niet zo heel veel uit, het was een gezellige boel daar op die steiger en we zaten heerlijk in het zonnetje.

De schipper van de boot had duidelijk ervaring met het overvaren van wandelaars, want toen we aan de beurt waren, lagen er binnen no-time veertien rugzakken in de boot en zaten er veertien wandelaars op hun plek. Voor we gingen varen moest er betaald worden en toen alle administratie was afgehandeld, gingen we het water op.

De schipper was een bewoner van het Sami-dorp aan het meer en hij vertelde het en ander over het leven daar en hij beantwoorde de (meest vreemde) vragen van zijn passagiers. Hij schakelde probleemloos over van het Zweeds naar het Engels en weer terug en hij liet ook nog wat horen uit de taal van de Sami.

Eenmaal aan de overkant was het tijd voor een warme maaltijd voor we weer verder gingen. Omdat we best lang op de boot hadden moeten wachten, was de verwachting dat Mendy en Kenneth ons wel voor zouden zijn. Hopelijk hadden ze een mooie overnachtingsplek voor ons gevonden.

Nadat we onze maaltijd hadden gegeten, gingen we weer op pad. Het eerste deel was weer redelijk vlak, we konden hier dus lekker doorlopen. Bij een beekje vulden we onze watervoorraad weer aan, een pauze sloegen we daar over, want het stikte van de muggen. Tannetje ging dan ook voor haar anti-muggen-outfit...

In de loop van de uren veranderde het landschap langzaam maar zeker. We zagen weer wat hogere bomen, terwijl de voorgaande dagen de begroeiing niet hoger was geweest dan onze knieën. Deze bomen waren een teken dat we dichter bij het Abisko National Park kwamen en dus ook dichter bij ons kampement van vandaag.

Terwijl we op een smal pad langs een berg liepen, zagen we ineens Kenneth staan. Hij was ons tegemoet komen lopen, omdat hij zich een beetje zorgen maakte over ons. Wij waren blij om hem te zien en hij om ons te zien. Omdat Hilly het een beetje moeilijk had, nam hij haar rugzak over en zo gingen we met zijn vijven weer verder.

Kenneth en Mendy hadden inderdaad een prachtige plek gevonden voor ons kampement en nadat ik mijn tentje had opgezet, kookte ik water voor een lekker bakkie thee en een tweede warme maaltijd.

Morgen nog één dag wandelen tot de finish en dan is dit avontuur voorbij, maar daar wil ik nog even niet aan denken. Welterusten!!!