Alternatieve SallandseWandel4Daagse, de dag van Wijhe

Tine had zich al lang geleden aangemeld voor de Sallandse Wandel4Daagse, die normaal gesproken in oktober gelopen wordt vanuit Raalte. Omdat deze massale 4Daagse nu niet door kan gaan, heeft de organisatie een alternatief bedacht. Er zijn vier routes uitgezet die je op elk gewenst moment kan lopen, tot 1 mei volgend jaar. Je koopt een boekje waarin de routes en een stempelkaart staan en je gaat op pad. In kastjes op de route vindt je stempels en zo loop je toch een georganiseerde tocht. Omdat Tine al was aangemeld, wist zij ons te vertellen dat deze mogelijkheid er was. En zo hakten we snel de knoop door, aanmelden en wandelen, die Alternatieve Sallandse4Daagse!

Vandaag gingen we van start met de dag van Wijhe. Zoals altijd waren we eigenwijs en dus deden we het bonusrondje niet als laatste, maar als eerste. Het was even zoeken naar het juiste pad, maar al snel zagen we de pontonbrug naar de uiterwaarden.

Ik stapte als eerste de pontonbrug op en de rest volgde. Voor een aantal personen in het gezelschap was het niet zo leuk dat ik het voortouw nam, want ergens halverwege besloot ik om eens flink heen en weer te gaan bewegen. Kenneth en Albert, die achter mij liepen, deden vrolijk mee, waardoor de pontonbrug heerlijk op het water schommelde. Jammer dat niet iedereen dat geschommel kon waarderen, toch Wandelmams?

Na de pontonbrug ging het verder door weilanden en over een dijk. Tine en ik raakten iets achterop en toen wij het weiland inliepen stegen de ganzen, gestoord in hun rust wellicht, op en ze koersten recht op ons aan. We voerden het tempo op, want we zaten niet te wachten op een traktatie vanuit de lucht. Gelukkig gingen de traktaties aan Tine en mij voorbij.

Via een stuk asfalt werden we de Duursche Waarden ingestuurd, waar we een uitkijktoren en een oude steenfabriek troffen. Maar de weg naar de uitkijktoren en de oude steenfabriek was ook fantastisch mooi. Struiken en bomen vol rode bessen kleurden het landschap, net als de laatste bloeiers die her en der verspreid stonden. We schoten dan ook voor geen meter op, er was te veel te zien, te genieten en te fotograferen.

Uiteindelijk gingen we langs de IJssel weer verder en probeerden we het tempo een beetje op te voeren, maar dat wilde nog niet echt lukken. Er was zoveel te zien en te genieten, dat er iedere keer wel iemand was die een foto wilde nemen of iets aan wilde wijzen. Ach, we hadden de hele dag de tijd.

Even later bleek dat ook wel nodig te zijn. Het trekpontje aan het einde van dit bonusrondje bleek uit de vaart te zijn en omdat er geen alternatief was, moesten we dus dezelfde weg weer terug. En zo was het bonusrondje geen 5,5 km, maar bijna 10.

Gelukkig konden we terecht bij brasserie Op Duur voor een bakkie en een toiletbezoek, maar voor het zover was, speelde ik nog even met water. Ook vonden we het kastje waar de startstempel te vinden was, dus voor we weer verder gingen werd er druk gestempeld. Ook lieten we een berichtje achter in het logboekje.

Na het bakkie gingen we verder, nog 17 km te gaan. Na een klein ommetje door Den Nul liepen we de landerijen in. Ate had de taak van navigator op zich genomen en vertelde ons waar we heen moesten. Zo kon de rest het boekje in de tas laten. Na verloop van tijd kregen we trek en zochten we dus een bankje. Helaas waren die er niet volgens de bankjes-app. Toch vonden we een plekje om te zitten. In de berm stonden twee stoelen en de rest posteerde zich daar omheen, tijd voor een hapje.

Vanaf hier ging de route veelvuldig door het bos. We passeerden een prachtig huis, we zagen een bijzonder gevormde boom, waarvan bij die en gene de fantasie op hol sloeg en uiteindelijk mochten we de Alte Herren Brucke over. En dan kun je niet anders dan de heren in ons gezelschap daar vastleggen.

Na kasteel Hoenlo kwamen we in Boskamp, waar we nog een keer neerstreken op een bankje voor een eitje (of iets anders).

Vanaf Boskamp ging het richting Olst, maar niet voor we de poncho's tevoorschijn hadden gehaald, nattigheid. In Olst stond de deur van de kerk open. Binnen werden we ontvangen door een zeer enthousiaste vrijwilliger die ons van alles vertelde over de kerk en over verbouwingen en renovaties. Na deze onderbreking was het tijd voor een ijsje.

Ook nu begon het weer te dreigen en dus besloten we om tempo te maken, richting auto, maar niet voor we de tweede stempel van vandaag hadden gescoord. Onze navigator maakte ene klein navigatiefoutje waardoor we een wal op moesten klauteren. Dat leverde natuurlijk de nodige opmerking op en Mams en Tine moesten zo lachen dat ze uiteindelijk handen en voeten nodig hadden om boven te komen.

Het laatste stukje was rechttoe rechtaan aan naar de auto's. Hier ging ieder weer zijn eigen richting op, maar volgende week komen we weer samen voor dag 2!