Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 24 augustus 2013

Pffff.............

Hoewel de titel misschien anders doet vermoeden hebben we een heerlijke zomer gehad. Helaas wierp één aspect een lange schaduw vooruit. Vanaf de tweede helft van september zit Manlief twee jaar in de ziektewet en dus doemt de vraag in hoeverre Manlief in staat is tot werken op. Voor ons was het wel duidelijk. Na zijn ziekenhuisopname in april is hij nog steeds niet terug op het niveau van daarvoor. Die verrekte benen willen gewoon niet meewerken, hij is nog steeds erg snel moe en ook zijn evenwichtsorgaan is nog steeds niet helemaal hersteld.

Zowel de arbo-arts als de neuroloog gaven aan dat Manlief op dit moment nog niet aan het werk kan. Voor hij ziek werd in april was hij goed op weg, maar helaas heeft het virus van april veel, heel veel kapot gemaakt. En zo kwamen we terecht bij een verzekeringsarts van het UWV.  Vooraf hadden we gesproken met de arbo-arts, de neuroloog en de revalidatie-arts en alle drie gaven zij aan dat manlief op dit moment en in de nabije toekomst niet in staat is om te werken. Met dit gegeven in ons achterhoofd gingen wij vol vertrouwen richting UWV-kantoor om met de verzekeringsarts in gesprek te gaan. Aangezien dit gesprek net na de N4D plaats vond, grapten Manlief en ik nog dat het wel eens moeilijk kon worden voor de arts om te bepalen wie er nu kwam om gekeurd te worden, aangezien mijn voeten nog onder verband en pleisters zaten en mijn wandeltempo redelijk gelijk was aan dat van Manlief.

Na ruim een uur kwamen wij verbijsterd, verdrietig, verslagen en vol ongeloof het UWV-kantoor weer uit. De manier waarop wij benaderd werden, de onkunde en onwetendheid over de ziekte van Manlief bij de arts en het feit dat de adviezen van de artsen die manlief al twee jaar begeleiden compleet werden genegeerd, hadden ons murw geslagen.

Na tien minuten wist de verzekeringsarts al dat Manlief over een half jaar zeker 50% kon werken, terwijl de neuroloog in het AMC, de neuroloog in het streekziekenhuis, de revalidatie-arts en de arbo-arts geen enkele voorspelling durven te doen over het verloop van de ziekte en het herstel van Manlief. Het enige dat zij elke keer weer aangeven is dat de verwachting is dat Manlief op termijn zal genezen van deze ziekte. Maar welke termijn dat is durven ze niet te zeggen en er wordt ook geen 100% garantie gegeven, want bij 15% van de patiënten wordt deze ziekte chronisch.

Daarnaast vond de verzekeringsarts dat de werkgever van Manlief eigenlijk bestraft moest worden voor het feit dat zij in april en mei te weinig actie hadden ondernomen i.v.m. de reïntegratie van Manlief. Toen Manlief opmerkte dat hij die periode in het ziekenhuis had gelegen, streek de UWV-arts, naar eigen zeggen, met de hand over zijn hart, en liet hij de sanctie vervallen. WAT!!!!!!! De sanctie vervallen!!!!! Als er één werkgever is die er alles aan heeft gedaan om een werknemer te laten reïntegreren dan is het de werkgever van Manlief wel. Aan alle kanten hebben we niets dan medewerking ontvangen. En dan komt zo'n @#&*##@!#$%^**-arts met zo'n opmerking???? WAT..... EEN....PRUTSER!!!!

Maar ja, die PIEP-arts beslist wel over jouw toekomst en dus kwamen Manlief en ik onafhankelijk van elkaar tot de conclusie dat we de beste man zouden laten praten en verder niets zouden zeggen, toezeggen of bevestigen. Tenslotte heb je alleen jezelf ermee als je zo'n man tegen je in het harnas jaagt. Eenmaal weer in de auto kwam de stoom uit onze oren. Zoveel onbegrip, achterdocht en onwetendheid waren we nog niet tegengekomen de afgelopen jaren. Het rapport van de UWV-arts zou een week of twee, drie op zich laten wachten en aangezien we op vakantie gingen, besloten we om ons er niet druk om te maken tot we het rapport hadden gelezen.

Natuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan. En dus belden we na thuiskomst ouders en zussen en maakten we op vakantie met de vrienden die zich week twee bij ons aansloten diverse grappen over het hele verhaal. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het stomste was, dat we waren vergeten om deze arts een schriftelijke verklaring te laten afgeven waarop hij zwart-op-wit de bevestiging gaf dat Manlief over een half jaar zo ver is genezen dat hij 50% kan werken. Want dat zou toch werkelijk fantastisch zijn dat dat het geval zou zijn...... Toch blijft dit hele verhaal door je hoofd spoken, ook tijdens de vakantie.

Weer terug van vakantie lag het rapport in de bus. Dat leek iets milder dan het gesprek. Over de sanctie voor de werkgever werd niet gesproken, allerlei (negatieve) opmerkingen die tijdens het gesprek waren gemaakt, stonden niet in het rapport en de geestkracht van Manlief werd positief beoordeeld. Niet gek dachten we.....

Dachten we, ........tot pagina drie. Want toen bleek dat de arts vond dat Manlief over drie maanden al 50% moest kunnen werken, dat hij makkelijk met een gewicht van 5 kilo een stuk kon lopen, dat hij zeker een kwartier kon staan en dat hij juist geen contacten met klanten zou kunnen onderhouden. Snap jij het, snappen wij het.... Fysiek is Manlief zeer beperkt, cognitief bijna niet, gesprekken kan hij prima aan, zelfs in grotere gezelschappen, dus contact met klanten is juist geen probleem. Daarnaast werd genoemd dat het verslag van onze neuroloog was ontvangen, maar over de inhoud werd met geen woord gerept. Na contact met onze neuroloog snapten we waarom. Onze neuroloog gaf in zijn verslag namelijk dat Manlief absoluut nog niet kan werken. Tja......

Een paar dagen na de vakantie werden we verwacht bij de arbeidsdeskundige. Dat is iemand die kijkt welk werk je nog wel kan doen. Dit op basis van het rapport van de UWV-arts. Wij zijn dus begonnen met ons beklag doen over het rapport en de arts. Gelukkig kregen we nu een luisterend oor, veel begrip en uiteindelijk een, voor ons, positieve beslissing. Manlief is voor het komende jaar 100% afgekeurd. Hij kan zich voorlopig vol richten op zijn herstel. Daarnaast heeft zijn werkgever aangegeven dat ze hem niet ontslaan en dat ze hem bij herstel weer aan een baan helpen. Weliswaar niet in dezelfde functie, maar dat is ook niet reëel, de mobiliteit en de kennis van Manlief zullen dan simpelweg niet op het niveau zijn dat bij die functie hoort. Maar aangezien een werkgever je zonder problemen mag ontslaan na twee jaar ziektewet, blijft zijn werkgever dus dezelfde top-werkgever als die we de afgelopen twee jaar hebben meegemaakt.

Al met al dus een goede afloop, maar deze hele procedure heeft wel de vakantie beheerst. We hebben er niet aan toegegeven, maar op de achtergrond bleef toch de onzekerheid. Gaan "ze" iemand die het niet kan aan het werk sturen....

Voor ons blijft het onvoorstelbaar dat één persoon in een gesprek van één uur kan beslissen over jouw toekomst.

Geen opmerkingen: