Het nuttige met het aangename verenigingen...

Kijk, dat ik een wandelaar ben en dat ik graag kilometers maak, zal geen verrassing zijn hier. Dat ik bij dat wandelen en kilometers maken mijzelf graag uitdaag, is volgens mij ook geen verrassing. Dat ik daarnaast ook graag van betekenis ben voor de maatschappij door vrijwilligerswerk te doen, denk aan de Droomdekens, heb ik ook wel bewezen. Als je dan de kans krijgt om jouw grootste hobby, wandelen, te combineren met jouw insteek om vrijwilligerswerk te doen, dan kun je niet anders dan "ja" zeggen. En zo gebeurde het dat ik vandaag op pad ging om een deel van de etappe Ruinen-Holtingerzand van het Drenthepad te voorzien van nieuwe markeringsbordjes. Ik mag mij vanaf nu etappebeheerder van deze dit deel van het Drenthepad noemen.

Het Drenthepad is het oudste LAW-pad van Nederland, ouder dan het veel bekendere Pieterpad. Op dit moment ondergaat het Drenthepad een herziening, waarbij de route in kilometers wordt uitgebreid, maar ook in etappes, van 18 naar 20 etappes. Nu staan er de komende periode in de bestaande etappes ook nog de nodige wijzigingen en aanpassingen te wachten en een deel daarvan mocht ik vandaag met coördinator Luc en zijn vrouw Wilma voorzien van gloednagelsplinternieuwe bordjes....

Ik had met Luc en Wilma afgesproken in Uffelte om vandaaruit per fiets de route na te lopen. En dat per fiets bracht mij gelijk al in gewetensnood. Ik heb een bloedhekel aan fietsen, een keer een ritje op en neer naar Meppel of een rondje met Manlief, prima! Maar fietsen naar Uffelte, per fiets de route nalopen en dan weer naar huis fietsen, de HEL!!! Aan de andere kant vind ik het dan weer van de zotte om voor die 11 km de fiets achterop de auto te zetten. Auto, 11 km, wtf!!! Nou ja, korte samenvatting, ik fietste naar Uffelte. Niet omdat ik fietsen leuk vind, maar omdat ik het belachelijk vind om voor die afstand de auto te pakken...

Het lukte om vandaag het bestaande deel van het Drenthepad te voorzien van nieuwe bordjes. Er is nog deel van de route dat aangepast gaat worden, maar dat is nu nog niet aan de orde. Voor nu hebben we alles spic en span in orde. Mocht er toch iets in orde zijn, meld dat dan hier!

Ik zal de route bij tijd en wijle controleren en mocht er inde tussentijd een melding komen over ontbrekende, onduidelijke of foutieve markering, dan ga ik mijn best doen om dat zo snel mogelijk op te lossen.

En nu zelf ook het Drenthepad uitlopen..... Gelukkig zitten er wat dat betreft geen eisen verbonden aan het zijn van etappebeheerder.....

VAM Ventoux met een extraatje

Vandaag ging ik op pad met Hilly, Kenneth en Wilmer, de schoonzoon van Hilly. We gingen voor een rondje VAM-berg, georganiseerd door het Toon Hermanshuis Drenthe. Omdat de maximale georganiseerde afstand 15 km was, besloten we om na afloop van de VAM Ventoux terug te lopen naar het huis van Hilly, dan kwam er nog zo'n 15 km lopen bij, een mooie afstand voor een zondag  in april....

Om terug te kunnen lopen naar het huis van Hilly, moesten we wel eerst daar verzamelen. Na een startersbakkie werden we door man Piet naar de start gebracht. Weer mooi geregeld dus. Piet gooide ons, op de parkeerplaats, liefdevol de auto uit, waarna wij ons aanmelden bij het startbureau. We kregen een routebeschrijving op basis van wandelknooppunten en zo gingen we van start.

 

Druk kletsend verlieten we het parkeerterrein, om er na bijna 2 km achter te komen dat we al heel snel een afslag hadden gemist, niet omdat we dat zelf doorhadden, maar omdat een groepje dat voor ons liep, doorhad dat er iets niet klopte en vervolgens alle groepjes achter ons ook. En masse keerden we om, op zoek naar de afslag richting knooppunt 53. Die afslag bleek al 200 meter na de start te zijn, we hadden dus al snel wat bonuskilometers te pakken, gratis en voor niks!

Toen we dat punt bereikten, bleek dat er nog flink wat wandelaars ons tegemoet kwamen en ook deze wandelaars, misten bijna dat punt. Het zal er wel mee te maken hebben gehad, dat het vlak na de start was en dat er dan over het algemeen flink wordt bijgepraat...

Wij hadden in ieder geval de goede route weer te pakken en met de pas erin liepen we over een prachtig paadje langs het water.

Al snel kwam de splitsing tussen de 10 en de 15 km en bij die splitsing bleek dat de meeste wandelaars om ons heen de 10 km liepen, het werd erg  rustig om ons heen. Allen om ons heen overigens, wij hadden meer dan genoeg om over te praten. Bijvoorbeeld het aanstaande debuut van Wilmer op de N4D, de plannen voor Zweden van Hilly, Kenneth en mij (en Tannetje), de trainingstochten die nog gepland staan, mijn deelname aan de Elfstedenwandeltocht, Kenneth die naar de 2Daagse Blankenberge gaat met vrouw en dochter, maar natuurlijk ook over allerlei andere zaken dan wandelen!

We volgden het water een poosje en na verloop van tijd staken we het water over om aan de andere kant onze weg te vervolgen. Het was hier volop genieten, wat een prachtig gebied. Toen we het water verlieten, werd het alleen maar mooier. Nat, maar zo mooi....

Ondertussen kwam het zonnetje ook door en dan ben ik altijd weer blij dat wandelen mijn hobby is. Buiten is toch echt de meest fantastische sportschool/speelplaats die er is!! Natuurlijk was het ook weer tijd voor een we-fie, deze keer vier man/vrouw sterk....

We bleven in het prachtige gebied van Landgoed de Vossenberg, een fantastisch pad langs een bosrand en daarna een heen-en-weertje langs het water. Toen het heen-gedeelte deden, zagen we Liana en haar dochter het weer-gedeelte doen. Helaas ging ons geroep ten onder in de tegenwind, doorlopen dus maar. Dat doorlopen was geen straf, opkomend groen, gele bloemen (kool- of raapzaad) en de zon. Wat wil een wandelaar nog meer.

Even later kwam onze route weer samen met de 10 km en vanaf daar werd het dus ook weer wat drukker met wandelaars. In de verte zagen we Liana en co lopen en Kenneth en ik besloten om te gaan voor een inhaalslag. Kenneth en ik begonnen samen, maar het laatste stukje kon ik hem net niet meer bijhouden. Het ging om een meter of 10, 20, maar ik kon het net niet bijhouden....

Gelukkig voor mij, vlakte het tempo af toen Kenneth Liana en haar dochter bereikte en zo kon ik dus al snel aansluiten. Met zijn vieren liepen we door, lekker kletsend over de wandelsport. Ook de dochter van Liana maakt dit jaar haar debuut op de N4D, dus genoeg te bespreken.

Kenneth en ik (en dus ook Wilmer en Hilly) hadden nog niet gerust, dus toen we een picknicktafel troffen, besloten we om even te gaan zitten, niet allen om te rusten, maar ook om even te wajcten op Wilmer en Hilly. Ook Liana en co schoven aan en zo genoten we met zijn zessen van een korte rust.

Na deze rust gingen we op voor de echte VAM Ventoux, op naar de top. Voor we die top konden gaan beklimmen, moesten we een oversteek maken via rotsachtige stenen. Hoewel een enkeling een klein slippertje maakte, wisten we allemaal zonder brokken de overkant te bereiken.

Volgens de aanwijzingen konden we kiezen welke top we beklommen, maar ergens misten we het keuzemoment, wij hielden het dus bij de laagste top van de Col du VAM.

We deden nog even een bakkie op de top voor we begonnen aan de laatste loodjes. De route van vandaag volgde de route van het Westerborkpad en ik was dus benieuwd of de stapstenen alweer begaanbaar waren. Nou, dat waren ze duidelijk wel, wat een verschil met vorige week...

Na de stapstenen meldden we ons af voor de VAM Ventoux en begonnen we aan ons eigen extraatje, op naar Beilen. We gebruikten daarvoor de etappe Wijster-Beilen van het Westerborkpad, maar die volgden we niet blindelings op. Hilly is etappebeheerder van dit stuk van het Westerborkpad en zij wil de route graag aanpassen, met name het ellenlange stuk over de weg langs het spoor. Wij waren dus gelijk proefpersonen om de door haar bedachte alternatieve route te beoordelen.

Aangezien ik de officiële route pas een week geleden liep, denk ik dat ik een redelijk goed oordeel kan geven over het verschil tussen hoe het nu is en hoe Hilly de route ziet en ik kan zeggen, dat de alternatieve route echt prachtig is.....

We streken nog even neer op een picknickbank voor een (bijna) laatste rust, niet omdat we per se moesten in verband met vermoeidheid, maar gewoon omdat het plekje zo prachtig was.

De route naar Hilly liep langs het huis van Wilmer, daar namen we dus nog even een korte pauze voor we met zijn drieën doorliepen naar het huis van Hilly, waar onze auto's op ons stonden te wachten.

We deden nog even drankje ter afsluiting en daarna vertrokken Kenneth en ik weer huiswaarts na een heerlijk dagje wandelen. Dat er nog maar veel mogen volgen!!!

Broekstr...... ehhhh, Westerborkpad

Vanmorgen ging de wekker om 5.15 uur, ik wilde naar Ekehaar om daar 50 km te gaan wandelen bij de Broekstreker Stertocht. Rondom Hemelvaart staat de Elfstedentocht op het programma en omdat ik met Pasen ziek was, heb ik de langere afstanden in mijn trainingsschema niet kunnen lopen. Daar ging ik vandaag verandering in brengen.

Precies volgens schema zat ik om 6.00 uur in de auto, zodat ik om 7.00 uur zou kunnen starten in Ekehaar. Ik reed op N375 tussen Meppel en Ruinen toen ik ineens in  mijn rechterooghoek een flits zag en bijna tegelijkertijd hoorde ik een enorme knal, een dier...

Ik keek in de spiegels, maar zag niets bijzonders en voor mijn eigen veiligheid kon ik op dat punt niet stoppen. Ik minderde gelijk vaart, want er klapperde, bonkte en joelde vanalles aan de auto. Een goede kilometer verder kwam ik bij een rotonde met een carpoolplaats, daar parkeerde ik de auto. Toen ik de bocht nam, viel er het een ander van de auto, dat haalde ik op, het bleek een deel van de bumper en een deel van de verlichting te zijn. Daarna liep ik met bonkend hart om de auto heen, ik had geen dier gezien in de spiegels en was bang dat er nog delen van een dood beest aan de auto zouden hangen. Dat was gelukkig niet het geval, maar alsnog schrok ik me kapot van wat ik zag. De bumper aan gort en lekkage. De lekkage bleek de ruitenvloeistof te zijn, dus niets ernstigs en zeker geen brandgevaar, maar de rest van de auto, daar kon ik echt niet mee verder.....

 

 

Na deze inspectie besloot ik de ANWB te bellen, maar zij zijn voor pech en niet voor schade. Op advies van de ANWB-medewerker belde ik het noodnummer van de verzekering, daar werd ik fantastisch geholpen. Wel kreeg ik te horen dat eventuele taxikosten alleen werden vergoed bij een all-riskverzekering en die heb ik niet. Na de ziekenhuisopname van Manlief wist ook zeker dat hij op dit tijdstip niet in staat zou zijn om mij te komen halen en ook de schatjes hadden een ander plan. Ik had nog even tijd om na te denken wat ik zou doen, want het zou 30-45 minuten duren voor de autoambulance er was. Ik kon natuurlijk altijd gewoon naar huis gaan lopen.

 

Terwijl ik in de auto zat te wachten, keek ik nog eens rustig om mij heen en toen zag ik dat de rotonde waar ik naast stond een afslag naar Koekange had en door Koekange loopt het Westerborkpad. Deze heb ik allang afgerond, maar als ik nu tot Beilen zou lopen, kwam ik in de buurt van de 50 km en had ik een bestaande route die ik kon volgen, dus niets zelf verzinnen, maar alsnog gewoon pijltjes volgen. Toen de autoambulance arriveerde, had ik dan ook mijn besluit genomen. Ik ging naar Beilen lopen. 

 

Voor mijn auto op de  ambulance werd gezet, stopte ik nog snel mijn gewone schoenen, die ik had meegenomen voor na het lopen, in mijn rugzak. Geen idee wanneer ik mijn auto weer zou zien en die schoenen wil ik niet te lang missen. Ik had dus wel gelijk een hele volle rugzak. En op het laatste moment bedacht ik mij dat mijn theebeker ook nog in de auto stond en aangezien thee een eerste levensbehoefte is voor mij, is mijn theebeker bijna heilig.

Uiteindelijk verliet ik de carpoolplaats om 7.20 uur. Ik liep eerst de pak hem beet 3 km naar Koekange en vervolgens ging ik verder op het Westerborkpad. Ik merkte dat ik nog wat schrikkerig was, want toen er onverwachts twee eenden opvlogen uit een sloot, schrok ik me echt te pletter, een hartslag van minstens 316 ofzo....

Toch deed het wandelen me ook goed, na een uurtje merkte ik dat ik liep te fluiten. Het was dan ook wel ontzettend mooi wandelweer, lekker zonnetje, aangename temperatuur en daarnaast een mooie omgeving.

En zo bereikte ik Echten. Hier was ik nog niet zo lang geleden ook geweest, tijdens de Weidebliktocht, en ook nu liep ik langs Huis te Echten. Het Westerborkpad gaat echter voor het Huis te Echten rechtsaf, terwijl ik de vorige keer linksaf ging, ik kwam dus al snel weer op minder bekend terrein.

Na Echten ging het richting Hoogeveen, eerst nog een stukje door het bos, maar al snel ging het langs de Hoogeveense Vaart. Het was nog steeds vrij vroeg en half bewolkt, waardoor het water een spektakel werd van licht en schaduw.

Terwijl ik daar liep, bedacht ik mij dat ik nog geen melding had gedaan bij de politie van de aanrijding, dus belde ik de politie ook nog maar even. Toen dat was afgehandeld, kon ik het gebeuren even helemaal loslaten.

Aan de overkant van de Vaart zag ik een vlag wapperen, die ik ergens vaag herkende. Na enig graven in mijn geheugen, bedacht ik mij dat het de vlag van de Cascaderun was. Ik zocht even op het www en daar zag ik dat inderdaad vandaag de Cascaderun zou zijn. Dat zou kunnen betekenen dat er wegversperringen zouden zijn op de route, maar het betekende sowieso dat het druk zou zijn voor een zondag.

 

Ik was nog maar net het bordje van Hoogeveen voorbij toen er een enorme stoet ouders met jonge kinderen op de fiets op gang kwam. Bakfietsen, fietsen met zitjes voor en achter, grote fietsen, kleine fietsen, ouders met een, twee, drie of meer fietsende kinderen, man wat een fietsen...

Ik liet de fietsers even achter mij, toen ik langs de Joodse begraafplaats liep. Ondertussen was het 10 uur geweest en was ik al 4 uur geleden van huis vertrokken, dat merkte ik vooral aan mijn blaas, ik moest ondertussen echt nodig naar het toilet. Uiteindelijk kwam ik terecht op het station, helaas op een niet al te schoon toilet, Gelukkig daarna wel thee in de stationsrestauratie...

Ik had ruim 18 km gelopen toen ik bij het station aankwam en ik nam het er dan ook even van, even een half uurtje van de voeten. Na dat half uurtje kon ik er weer tegen en begon ik aan etappe 25 Hoogeveen-Kremboong. Ik herkende sommige stukken van mijn eerdere wandeling over het Westerborpad, maar zeker niet alles. Op een bepaald moment wist ik zeker dat er een pijl naar links zou staan, maar dat bleek niet te kloppen, ik moest daar gewoon rechtdoor. Ach, dat zal dan wel van een andere wandeling geweest zijn....

In het bos kwam ik wel weer bekende plekken tegen, onder andere het excecutiemonument in het Spaarbankbos en ook de mooie paadjes door het Spaarbankbos. Het bos uit was even een twijfelmomentje, ik zal wel ergens een pijl hebben gemist, maar het kwam helemaal goed, ik wist de route weer op te pikken.

 

Bij Kremboong was ik weer toe aan een korte pauze, ik had er weer ruim 10 km opzitten. De wind was wel koud, dus de jas ging aan en ik hield het bij een korte pauze, maar toch even op mijn gemak wat eten en drinken.

Ondertussen had ik er zo'n 30 km opzitten en dat in combinatie met een frisse wind tijdens de rust, maakte dat ik wat moeizaam op gang kwam. Omdat ik het toch een beetje koud had gekregen tijdens mijn rust, hield ik mijn fleecejack nog even aan. Daar had ik al snel weer spijt van, tijdens het lopen kreeg ik het snel genoeg weer warm, mijn jack ging dus weer uit. Ik stopte hem in de ruimte tussen mijn rugzak en mijn rug, het was nu niet zo warm dat het zweet me op de rug stond.

In de verte zag ik de VAM-berg, maar voor ik daar was, herkende ik ineens weer een mooi smal paadje van mijn vorige avonturen op het Westerborkpad. Toen was het wel een stuk droger daar....

In de verte had ik al een dikke bui zien hangen en ik hoopte dat deze zijn weg zou vervolgen zonder mij te bezoeken, maar dat zat er helaas niet in. Toen ik bijna aan het eind van dit paadje was begon de wind aan te trekken, zodat ik snel op zoek ging naar een wegwerpponcho. Ik heb een prachtige, degelijke wandelponcho, maar die weegt wel wat, dus als er geen tot amper regen wordt voorspeld neem ik die niet mee. wel heb ik altijd een of twee wegwerpponcho's voor noodgevallen in mijn tas zitten. Wegwerp betekent overigens niet dat ik ze na een keer gebruik ook echt weg werp, meestal kunnen die dingen wel een paar rondes mee en gaat hij, als hij weer droog is, dus weer keurig in de tas.

Maar goed, ik pakte dus dat wergwerpding en wist hem, net te laat, over mijn hoofd te werken. Zeer charmant weer.....

Ik kijk niet echt blij, de regen werd hagel....

De hagelbui was kort en hevig, maar omdat ik toch een beetje nat was geworden, hield ik, voornamelijk voor de warmte, de poncho nog even aan. Met een poncho die klapperde in de ins bereikte ik de VAM-berg. Ik was hier een eenzame wandelaar omringd door fietsers. Het was wel grappig, de fietsers rijden hier rondjes en tegen de tijd dat ik de klim naar boven maakte,  was ik een aantal fietsers al drie-vier keer tegengekomen. Na de tweede keer herken je elkaar, dus de begroeting werd steeds enthousiaster.

Hier ging ik naar boven, prachtig toch die lucht!!!

Eenmaal boven was ik verbaasd over de vele fietsers die hier stonden, ook zij genoten van het uitzicht en misschien ook wel van een adempauze. 

Ik nam de avontuurlijk route naar beneden, terwijl ik mij afvroeg of op deze etappe ook de stapstenen door het water zaten. Ja dus,  zag ik even later, maar ik besloot om deze keer toch maar de alternatieve route te nemen....

Ondertussen had ik wel weer behoefte aan een sanitaire stop en gelukkig kwam Wijster steeds dichterbij. Ik schoot dan ook naar binnen bij de eerste horecagelegenheid die ik tegen kwam daar. Niet allen vanwege die hoge nood, maar ook omdat ik er na mijn rust bij Kremboong alweer ruim 10 km op had zitten, dus de voetjes wilden ook wel even van de vloer, letterlijk deze keer.

Ik zat hier niet al te lang, ik wilde de laatste loodjes achter de rug hebben. ik wilde ondertussenw el weer naar huis. Vanuit het Wijster ging het ene heel stuk langs de spoorlijn, een mooi, bijna oneindig lijnenspel. 

Toen ik Beilen naderde zocht ik op hoe laat er een trein ging en ik zag dat als ik de originele route zou volgen, de kans aanwezig was dat ik net een trein zou missen. Dan moest ik weer een half uur wachten. Ik besloot dus om een iets korter alternatief te nemen, zodat ik zeker weten de eerstvolgend trein zou halen.

En zo stond ik na 47,5 km na mijn vertrek vanaf de N375 bij station Beilen. Trots op mijzelf vanwege de afstand, maar ook trots op mijzelf vanwege het omdenken en het feit dat ik er ondanks een rot begin toch een mooie dag  van had gemaakt!