Deze keer geen prachtige zonsopkomst, maar gelukkig wel een parkeerplekje vlakbij de startlocatie. Nadat we ons hadden ingeschreven, gingen we vol goede moed van start. Na slechts twee straten, verlieten we Odoorn alweer, op weg naar bos, gingen we vanuit. Dat bleek goed te zijn. Het duurde maar even of we liepen door het bos.
Em bos bleef het, maar gelukkig was de ondergrond wel stevig, dus het lopen ging prima. We slingerden lekker verder en genoten van de omgeving en elkaar, zo vaak gebeurt het niet dat we in deze samenstelling op pad zijn. We liepen onder de Hunebed Highway door, maar daarbij verlieten we het bos niet.
Op een bepaald moment konden we kiezen voor de hondenroute of de niet-hondenroute. We gingen toch maar voor de niet-hondenvariant. Gelukkig maar, want we kwamen hier andere dieren tegen die we er-rug leuk vonden.
En zo kwamen we terecht bij Poolshoogte, volgens een bevriende wandelaarster de moeder aller terrassen. We sloegen deze keer het terras over en maakten alleen gebruik van de sanitaire voorzieningen. Op weg naar de uitgang troffen we een dorpsgenote en dus werd er even bijgekletst. Toen we weer verder liepen bedacht ik mij dat we niet hadden gevraagd of er een bijdrage voor het gebruik van het toilet gewenst werd. Niet netjes en niet wat ik normaal gesproken doe.
Na Poolshoogte gingen we weer verder, door het bos natuurlijk, op weg naar Exloo. We kwamen langs een vliegtuigmonument, waar we even stilstonden om het goed te bekijken en uiteindelijk kwamen we terecht bij de Herberg de Boschrand in Exloo. Hier was er speciaal voor de wandelaars een aanbieding van een kop soep en een broodje. Dochterlief wilde graag een puddingbroodje bij haar soep en ook dat kon gelukkig.
En na deze versterking van de inwendige mens begonnen we aan het laatste stuk van vandaag. En nu deed de zon een poging om ons te verwarmen. We liepen nog een klein een stukje met zijn drieën en toen ging Dochterlief er vandoor. Jammer genoeg voor haar heeft ze nog geen wandeltas, dus haar drinken zat bij mij in de tas. Er zat dus voor haar niets anders op om te wachten toen ze dorst kreeg.
Ze viste haar bidon uit mijn tas en weg was ze weer, vol enthousiasme ging ze op weg naar de finish. Mams had ondertussen een klein dipje, de verhuisstress neemt steeds meer toe en als je hoofd vol is van regelzaken, heeft het lijf daar last van. Ik bleef dus bij Mams.
Eenmaal weer in Odoorn werden Mams en ik blij van de laarzen die aan een schoolhek hingen. Van een afstandje vroegen we ons af wat nou in hemelsnaam de bedoeling was, maar eenmaal dichtbij was het volkomen duidelijk. Ge-wel-dig!!!
Even later ontvingen we een berichtje van Dochterlief dat ze binnen was. Een paar minuten later konden Mams en ik aansluiten. Weer een heerlijk dagje buiten gespeeld. En nu maar duimen dat Dochterlief straks dat zeer begeerde startbewijs voor de N4D in de wacht sleept.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten