Deze tweede dag begon met wat strubbelingen. Door misverstanden over vertrek- en aankomsttijden, vertrokken we een stuk later dan gepland. Een startersbakkie zat er niet in, omdat de horeca nog gesloten was, dus nadat iedereen gestempeld had, gingen we op pad.
Al snel verlieten we Heino en bereikten we landgoed de Gunne, waar we dwars doorheen liepen, om vervolgens de grote weg over te steken. Na een klein stukje langs de weg, mochten we linksaf en de routw beschrijving deed we denken aan een oud kinderrijmpje. Verharde weg, grindweg, zandweg......... De zandweg slingerde voort en op een gegeven moment kwamen we langs een stuk waar de berm vol stond met bloemen. Dat leverde weer een fotomomentje op.
Na dit zandpad ging het verder over een beukenlaantje. Wat een prachtig laantje is dit, we genoten met volle teugen. Er stonden oude en jonge bomen en samen vormden ze een soort erehaag.
Na het verlaten van het beukenlaantje maakten we een rondje om havezate Den Alerdinck en De Colckhof en, volgens ons, vervolgden we onze weg over de oude landgoederen. Er was hier genoeg te zien, oude bomen, een heuvel(tje), het graf van een ezel, een theekoepeltje, een moestuin, een bruggetje en een stuk tuinmuur dat hoort bij een tragische liefdesgeschiedenis. Langs de boswachterswoning verlieten we dit prachtige stuk van de route. De overgang was groot, van bossige kronkelpaadjes naar een rechte asfaltweg. Toen het tijd werd om de inwendige mens te versterken, vonden we een bankje. Even zitten en eten.
Na deze pauze moesten we een bruggetje over, tussen twee huizen door. Zonder de routebeschrijving had ik dit bruggetje nooit over durven steken, ik had de indruk dat het bij de twee huizen hoorde, maar dat bleek niet het geval. Dit bruggetje leidde ons weer het bos in, richting landgoed 't Nijenhuis. We hoopten dat we daar een bakkie zouden kunnen doen, aangezien er in het kasteel een dependance zit van museum de Fundatie. Maar net voor we daar waren trok ineens de wind aan en werd de lucht erg donker. In hoog tempo liepen we die kant op, in de hoop dat we de bui konden ontwijken. Helaas lukte het ontwijken niet, maar we kwamen slechts in aanraking met de rand van de bui, dus het bleef bij een paar spetters.
Eenmaal bij het kasteel bleek het niet mogelijk om een bakkie te doen, maar we mochten wel even gebruik maken van het toilet. De meesten van ons maakten daar dan ook dankbaar gebruik van. Op binnenplaats bekeken we de kunstweken en daarna ging het weer voort. We kwamen langs de tuin van het kasteel en daar hadden we ook zicht op de kunstwerken aldaar. De fantasie sloeg hevig op hol. Buitenaardse wezens, ruimteschepen en hun nazaten werden herkend.
In de routebeschrijving stond dat we bij een hoog stalen hek linksaf door een draaideurtje moesten. En het bleek inderdaad om een draaideurTJE te gaan. Het was onmogelijk om met je rugzak op je rug door het deurtje te gaan. Ik deed dus mijn rugzak af, manoeuvreerde hem door het deurtje en ging er vervolgens zelf achteraan. De rest gaf toen eerst zijn rugzak door, voor ze zelf door het deurtje gingen. Vanwege boomwortels, een overstap en de smalle ruimte was het ene heel gedoe om alle ledematen mee te krijgen. Maar man, man, wat hebben we gelachen.
We liepen verder om het kasteel en de beeldentuin heen en eindelijk, eindelijk kwamen we bij een gelegenheid om een bakkie te drinken, bij boerderijwinkel Overesch, waar ook de halfwegstempel te vinden is.
Toen we het terras weer verlieten, zagen Tine en ik op het land aan de overkant "bollen" op stengels staan. Die wilden we wel even van dichtbij bekijken, om te zien wat voor gewas het was. Het bleek om artisjokken te gaan.
Hierna vervolgden we onze weg, over een spoorwegovergang, waar het gezelschap tijdelijk in twee groepen werd verdeeld door een passerende trein. We kwamen weer in een bos terecht, waar we ons in eerste instantie afvroegen hoe een boom zo had kunnen groeien, maar een paar meter verder bleek te om twee bomen te gaan.
We vervolgden onze weg, waarbij Ate en ik achteraan terecht kwamen. En of de wesp die aankwam vliegen geschrokken was van de mensen die voor ons liepen of dat hij gewoon een slechte bui had, zullen we nooit weten, feit was wel dat hij recht op mij afvloog. Ik trok mijn hoofd opzij, maar dat was niet snel genoeg, het beest vloog tegen mijn hoofd aan en bleef vervolgens in mijn haar steken. Ondertussen was ik al aan het proberen om hem weg te slaan, maar dat lukte niet voor hij mij twee keer in mijn hoofd gestoken. Ik riep dan ook hard: "Auw, auw!" Vervolgens nam het beest ook Ate nog een keer te pakken. De rest was ondertussen stil blijven staan en/of terug komen lopen. Er werd een opmerking gemaakt dat slaan die dieren agressief maakt, waarop ik reageerde dat ze dat ook werden als ze vastzitten in je haar....... Ondertussen deed het flink zeer op mijn hoofd. Maar goed, we moesten door. Over een bijna onzichtbaar bruggetje naar een bijna onzichtbaar pad.
Even later kwamen we bij een bankje, waar een kist op staat. In die kist zat onder andere een notitieblokje, waar voorbijgangers iets konden opschrijven. Dat vonden wij een leuk idee en dus schreef Ate uit onze naam een berichtje.
Aan het einde van het bospad moest er geklommen worden om in het naastgelegen weiland te komen, waar een pad liep naar de doorgaande weg. Ondertussen waren we bezig met de laatste loodjes. Na een doorsteek over landgoed 't Relaer zagen we de kerktoren opdoemen. We namen niet de kortste route daarnaartoe en hoewel het een leuk ommetje was, valt zo'n ommetje met het eind in zicht toch altijd tegen.
Maar moe maar voldaan bereikten we het eindpunt, waar we op het terras nog een bakkie ter afsluiting nuttigden voor ieder weer naar zijn eigen huis ging. De route van vandaag was werkelijk prachtig, hopen dat dat ook geldt voor de route van volgende week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten