Hoewel ik vandaag dicht bij huis aan de wandel kon, besloot ik om naar Munein te gaan. Dit omdat de Sjeik een van de organisatoren van deze wandeling is. Deze keuze maakte ik wel nadat ik de toestand van de weg en de weersverwachting had bekeken. Na een voorspoedig reis kwam ik aan bij de startlocatie, waar het al een drukte van belang was.
Ik sloot aan in de rij om in te schrijven en vlak daarna kon ik, net na de grote meute, vertrekken. Het eerste stukje liep ik alleen, daarna kreeg ik gezelschap. We spraken over de Camino, over wandelen en over "Laat mij maar lopen". De kilometers vlogen onder mijn schoenen en druk pratend liepen we bijna de eerste rust voorbij. En dat was niet de bedoeling, want ik was hard toe aan een sanitaire stop.
Ik besloot om samen met de Sjeik, die hier aanwezig was een bakkie te doen, terwijl mijn gezelschap verder liep, geen probleem natuurlijk. Na het bakkie ging ik weer verder. Een prachtig rondje volgde, waarbij het Elfstedenbruggetje werd aangedaan. Het was heiig en mistig, waardoor ik niet ver kon kijken, maar toch genoot ik van wat ik zag. Paarden, schaapjes, al dan niet bevroren sloten, kerktorens in de mist, wandelaars in de verte, genoeg te zien. Ondertussen kreeg ik een berichtje van Manlief dat het thuis sneeuwde, het was dus maar goed dat ik hier liep, want hier was geen sneeuw te bekennen. En zo kwam ik bij de tweede rust. Tijd voor en bakkie soep. De tomatensoep was gloeiend heet, maar wel lekker.
Na deze rust was het nog maar een krappe 6 km tot de finish. Eerst slingerden we door de woonwijken van Oentsjerk, vervolgens slingerden we nog over wat bospaden en ineens was Munein daar weer. Finish bereikt.
Ik genoot nog van het bakkie snert waar de tocht naar vernoemd is en toen zat het er weer op. Ik heb genoten, af en toe is het toch heel fijn om alleen aan de wandel te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten