Kolonie-wandeltocht Noordwolde

Vanmorgen stond de wekker niet zo heel vroeg, Noordwolde is niet zo ver rijden, dus ik kon tot kwart over 7 blijven liggen. Helaas gooide mijn zusje roet in het eten, net voor 7 uur stuurde ze een berichtje om mij te feliciteren met mijn verjaardag en daarmee was ze de eerste. Vervolgens kreeg ik de felicitaties van een halfwakkere man en toen stapte ik mijn bed maar uit, dat ene kwartier maakte nu ook niet meer uit en nu had ik alle tijd om de dag te beginnen. Zodoende stond ik om kwart over 8 startklaar toen Wandelmams mij kwam ophalen en van haar kreeg ik mijn eerste cadeautje: een paar steunkousen.

Eenmaal in Noordwolde moesten we even een rondje rijden om een parkeerplekje te vinden, het was al flink druk. Gelukkig vonden we nog een plekje redelijk in de buurt van de sporthal, waar de start was. We troffen een mevrouw die bij haar sportende dochter wilde kijken en al lopende maakten we een praatje met haar. Dat praatje werd verstoord door een klein autootje, waar nog net een plekje voor was op de parkeerplaats van de sporthal. In deze auto bleken Albert en Jan te zitten. We zeiden de mevrouw gedag en wachtten tot de beide heren waren uitgestapt. Ik kreeg de felicitaties en Albert verblijde mij met een prachtige verjaardagshoed, deze moest op. Bij de ingang stond een grote groep mensen en ik kreeg dus van alle kanten opmerkingen, vragen en felicitaties. Lekker dan. Eenmaal binnen bleek Liana (die vandaag in de organisatie zat) nog een verrassing voor mij te hebben klaargelegd en omdat zij al onderweg was, versierde Albert mij verder. Wat een feest...…

Even later sloot ook de Sjeik bij ons aan en zo gingen we met zijn vijven op pad. Al snel moest ik mijn hoed afzetten, want het waaide zo hard dat hij niet op mijn hoofd bleef zitten. Niet dat het daar veel beter van werd, want nu moest ik hem vasthouden en het was nog steeds duidelijk dat ik jarig ben. Ik heb volgens mij nog nooit zo vaak dankjewel gezegd als vandaag.

Ondertussen schoten de kilometers onder onze voeten door, want gepraat werd er meer dan genoeg. Nou ja, tot we in het bos kwamen, want daar was het pad te smal om naast elkaar te lopen en door de wind was het eigenlijk onmogelijk om achter elkaar lopend met elkaar te communiceren. Ach, hadden we even tijd om foto's te maken.

Net voor de eerste rust in Vledderveen bleek dat Jan en Peter een stukje achterop geraakt waren, dus Albert, Mams en ik wachtten ze even op, zodat we gezamenlijk de rust bereikten We vonden een tafel voor vijf en haalden een bakkie. Ik trakteerde op (zelfgebakken) Blokzijler brok en die werd gewaardeerd. Omdat ik ruim voldoende stukken brok had meegenomen, kon er ook een andere tafel nog voorzien worden van iets lekkers bij het bakkie. Toen we weer verder gingen, voelde mijn rugzak een heel stuk lichter aan. Ik was ondertussen toch wel gehecht geraakt aan mijn versieringen, dus ik hing ze allemaal weer om bij vertrek.

Het eerste stukje hadden we de wind vol van rechts en we waren bang dat we in de naastgelegen sloot zouden eindigen, maar dat was gelukkig niet het geval. Eenmaal in het bos, werd de wind gebroken door de bomen en dat scheelde behoorlijk. We liepen in wisselende samenstelling en af en toe kwamen we weer samen. Na vele kilometers door het bos, kwamen we op de open vlakte en daar had de wind weer vrij spel.

Die wind was ondertussen zo aangewakkerd dat we er tegenin konden leunen. Man, man.

Na nog een klein stukje lopen, kwamen we in Wilhelminaoord, waar we weer konden rusten. Deze keer onder het genot van een kop aspergesoep.

Na deze versnapering hadden we nog 6 km te gaan. Dat schoot het eerste stukje niet op, er was te veel te zien, maar toen we eenmaal weer op weg waren, kwam Noordwolde snel dichterbij.

We liepen druk te praten over oude en nieuwe koloniehuisjes toen een windvlaag de verjaardagshoed uit mijn hand blies, zo de sloot in. Gelukkig bleek het om een droogstaande sloot te gaan, dus ik durfde het aan om mezelf in de sloot te laten zakken. Niet zozeer omdat ik zo enorm aan die hoed gehecht was geraakt, maar omdat ik die hoed niet daar wilde achterlaten. Ik deed mijn rugzak af en ging achterstevoren op handen en voeten naar beneden, pakte de hoed, gaf die aan Mams en ……… wist toen even niet hoe ik weer boven moest komen. Gelukkig bood Jan mij, letterlijk en figuurlijk, de helpende hand. Zo stond ik even later, met hoed, weer op de weg.

Met een kleine extra slinger door Noordwolde, bereikten we uiteindelijk de startlocatie weer. We zaten nog even na, proostten nog een keer op mijn verjaardag en toen gingen we allemaal weer naar huis. Het was echt een dagje uitwaaien vandaag!