Bij de Centrale Administratie konden we zo doorlopen en even later kon Wandelmams, voorzien van een nieuw polsbandje, weer verder. We kwamen tot de conclusie dat je beter 's ochtends vroeg een probleem kan hebben dan 's middags, want dan is de rij daar enorm lang.
We waren snel geholpen en net na half 5 sloten we aan in de rij voor de startscan. Het ging niet echt snel, maar we vorderden wel, het eerste stukje. Want ineens bleven de mensen voor ons stilstaan en ze lieten de mensen die van de zijkant kwamen voor gaan. We vroegen of ze gewoon wilden aansluiten, zodat wij ook konden doorlopen. dat wilden ze niet, want ze hadden een late start. ZUCHT!!! Wat doe je dan al in de rij en waarom ga je dan in hemelsnaam met 5 man naast elkaar staan wachten, zodat de mensen achter je niet verder kunnen. We zeiden maar niets en gingen er snel voorbij. Even later hoorden we wandelaars achter ons flink mopperen op deze
Uiteindelijk kregen we net voor 5 uur de startscan en konden we dus echt van start. Het was nu beduidend rustiger dan gisteren en na een kilometer of 3 gaf de Wandelkerel gas, pas op de camping zagen we hem terug.
Al voor de N4D heeft één van de forumleden een groepsapp opgestart, waar meerdere Wandelvrienden bij aangesloten zijn. Dit betreft wandelaars van alle afstanden. Dit is erg leuk, omdat we op die manier op de hoogte blijven van elkaars wel en wee en elkaar kunnen ondersteunen of elkaar kunnen treffen als blijkt dat je bij elkaar in de buurt loopt. Ik heb alleen het geluid uitgezet, want soms is het zo druk dat horen en zien je vergaat.
Ook nu is het al erg druk in de app. De 55 en 50 km wandelaars zijn al op weg en ook wij laten weten dat we gestart zijn. De eerste 2 uur lopen we door Nijmegen en vind ik altijd de minst leuke van de dag. Gelukkig zijn er wel bewoners die speciaal voor ons vroeg zijn opgestaan om ons aan te moedigen. Geweldig is dat. Mams en ik wandelen lekker door, maar het is al wel snel warm. We zijn dan ook blij dat we na ruim 10 km een plekje in de schaduw vinden om even een bakkie te drinken en wat te eten. Ook nu krijg ik zonder problemen een boterham weg, ik weet niet hoe het kan, maar tot nu toe smaakt het brood me gewoon goed en krijg ik het zonder problemen weg. Wel vergeet ik om het theezakje uit mijn beker te halen, ik heb dus erg sterke thee, dat is weer iets minder.
Na deze rust gaan we weer verder, op naar het buurthuis in Wijchen, voor de lekkere soep en de betrekkelijke rust daar, want dit buurthuis ligt een klein stukje van de route af. Maar voor het zover is eerst stofhappen op het zandpad, waar door de droogte het zand lekker opdwarrelde, en feestvieren in Alverna. En sneller dan verwacht waren we dan toch bij het buurtcentrum. Ondertussen hadden we al een natte handdoek in onze nek liggen, want de temperatuur liep behoorlijk op. Bij het buurtcentrum werden we verwelkomd door Liana en een grote groep Friezen. We kregen een plekje aan hun tafel en Mams haalde soep. In de groepsaap las ik dat Aike gestopt was. De hitte en een lichte blessure hadden haar doen besluiten niet door te gaan, gezondheid gaat voor. Jammer, jammer, jammer, maar verstandig.
Liana besloot om zich bij ons aan te sluiten, de andere wandelaars vertrokken iets eerder. Na de soep, met weer een boterham, gingen we op weg naar de Oase, waar vandaag pannenkoeken op het menu stonden. Na het buurtcentrum volgt een klein stukje Wijchen en hier besloten Mams en ik om zusjelief te bellen. Zij was jarig en toen we haar aan de telefoon hadden zongen we "Lang zal ze leven" en feliciteerden we haar. Eenmaal Wijchen uit, werd het weer erg warm. Vol in de zon en weinig wind maakte het wandelen er even niet leuker op. Wandelmams kwam tot de ontdekking dat ze haar handdoek bij het buurtcentrum had laten liggen en daar was ze niet blij mee, want de koelte van een natte handdoek in haar nek had ze hard nodig. Ze besloot om haar ondershirt maar in een emmer water te houden, koelte was nu het belangrijkst. Gelukkig had Liana een betere optie, zodat Mams goed gekeold verder kon.
Net voor het centrum van Wijchen kregen we gezelschap van Angelique en met zijn vieren gingen we op weg naar de Oase. In het centrum van Wijchen, waar alle afstanden (behalve de 55 km) bij elkaar komen, was het dit keer opvallend rustig, we konden gewoon doorlopen. Even verderop was het iets drukker, maar voor Wijchense begrippen konden we behoorlijk doorlopen.
En dan is daar de Oase. Rust en pannenkoeken. Ik krijg de boodschap dat de Wandelkerel allang weer op pad is, de uitslover, en zoek een plekje op een bankje. Wat er precies gebeurt is nog steeds niet duidelijk, maar het bankje begeeft het en dat levert gevallen vrouwen op. Gelukkig zijn er geen ernstige verwondingen, ik voel mijn SI-gewricht een beetje protesteren, alleen het bankje overleeft dit voorval niet. Ik blijf voorlopig maar even op de grond zitten en gelukkig waren de pannenkoeken al op.
Met dezelfde 4 personen waarmee we de Oase bereikten, verlieten we deze ook weer. We raakten elkaar een paar keer kwijt en vonden elkaar ook weer, tot ik ineens alleen liep. Bij de KWBN vond ik Mams en Liana weer terug, Angelique ging hier even zitten. Met zijn drietjes vervolgden we de route. Heerlijk onder de bomen in de schaduw op weg naar Beuningen. We zwaaiden naar Doctor Pain en probeerden zoveel mogelijk water mee te pakken. Een regendouche, een ton om de handdoek nat te maken, kinderen met waterpistolen en rondspetterende tuinslangen. want het was echt, echt, heel, heel warm.
Het leek ons verstandig om nog even te gaan zitten voor we de weg richting Weurt opgingen, want we weten uit ervaring dat die lang, recht en warm is. In Beuningen zagen we een tennisvereniging en daar sloegen we af. We vonden een perfect plekje in de schaduw van een boom, waar de wind vrij spel had. We dronken een cola en ik bracht een bezoek aan de sanitaire voorzieningen. Helaas moest ik lang in de rij staan, waardoor deze rust langer duurde dan gepland, maar we hadden meer dan genoeg tijd, dus het leverde verder geen stress op.
In de groepsapp zagen we dat Aike nu in Beuningen langs de kant stond om de wandelaars aan te moedigen. Wat goed van haar, noodgedwongen stoppen en dan later op de dag langs de route gaan staan. Helaas waren wij het punt waar zij stond al voorbij, maar enkele 55 km lopers in de groep, gaven aan dat ze heel blij zouden zijn als Aike op hen zou blijven wachten. Dan hadden ze een richtpunt om naar toe te lopen. En dat gebeurde. En zo bewees de groepsapp alweer zijn nut.
Zonder problemen bereikten Wandelmams, Liana en ik Weurt, we staken de sluizen over en dan volgt altijd een vervelend stukje richting het Waterkwartier. Gelukkig vonden we op dit stuk afleiding, omdat Sabine aan de kant zat, met een lekkere versnapering en even verderop werd er limonade uitgedeeld en dat was ook erg lekker. In het Waterkwartier pakten we weer zoveel mogelijk water mee en genoten we van de aanmoedigingen van het publiek. Aan het begin van Waalkade zat een groep jongeren die heel hard gewerkt hadden om een mooie tribune te bouwen.
De Waalkade was verschrikkelijk dit jaar. De wind, waar we gisteren aan de overkant van de Waal zo blij mee waren, omdat deze richting de Oosterhoutse dijk blies, waaide vandaag dezelfde kant op, zodat er op de Waalkade geen zuchtje wind te bekennen was. Wel liepen we in de volle zon, zodat de temperatuur echt tropische hoogtes aannam. Wat warm daar en wat is die Waalkade dan lang. Maar het idee van het feest in de Hertogstraat en op het Faberplein hield ons op de been. Ook het bord met de mededeling dat het nog maar 1 km was, hielp mee.
Het roze feest viel een beetje tegen, waarschijnlijk had het publiek ook last van de warmte, het was allemaal wat tam. En toen waren we bij de finish. Dag 2 hebben we, ondanks de warmte en het extra vroege opstaan, zonder noemenswaardige problemen afgesloten.
De Wandelkerel bleek bijna 2 uur eerder dan wij binnen te zijn en hij zat fris gedoucht met een koud drankje voor de caravan op ons te wachten.
Ik had één blaar onder een teen en dat was mijn eigen schuld, want die teen moet afgeplakt worden en dat was ik gisteren vergeten. Maar met een goede behandeling (door mijzelf) zal dat morgen geen problemen gaan opleveren. We kregen van de buurvrouw een pannetje met een bonenschotel en die aten we met smaak op. En daarna snel naar bed, morgen wacht de Zevenheuvelenweg!!!
1 opmerking:
Wederom chappeau!
Dat wachten in een rij voor de toiletten, dat doe ik dus nooit! Vind ik zo zonde van de tijd. Alleen als ik zie dat de rij erg kort is, dan wil ik er wel eens in gaan staan maar dan alleen als het niet anders kan. Ik zoek altijd iemand op die voor zijn/haar huis zit, ik mag meestal wel even naar het toilet! Alleen een keer in Wijchen dit jaar, maakte een dame bezwaar maar liet me toch gaan wat ik wel een beetje jammer vond, ze zei toen ik haar bedankte: graag gedaan maar dat meende ze natuurlijk niet hahaha!!
Een reactie posten