Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

donderdag 28 mei 2015

Drents-Friese Woudvierdaagse Diever, dag 1

Om op de eerste dag van deze Vierdaagse te starten, had ik een vrije dag gekregen van mijn baas. Heerlijk om na het nieuws van vorige week een paar dagen te kunnen wandelen. Hoewel ik liever zonder deze ballast was gaan wandelen.

Vandaag gingen Wandelmams en ik op stap met wandelmaatjes L en Sjeik P. Onze Sjeik had het weer goed voor elkaar, met drie vrouwen aan de wandel. We besloten om vandaag voor de 30 km te gaan. Dat kan, want in Diever kan je per dag beslissen welke afstand je loopt, ook al hadden we ons ingeschreven voor 4 x 20 km.

Tussen half 9 en kwart voor 9 vertrokken we. Vandaag ging het Wapse en Vledder naar Frederiksoord. Deze Vierdaagse kent een rustpost om en nabij elke 5 km, er kan dus goed geoefend worden op rusten. En het mooie is, je hoeft natuurlijk niet bij elke rust te zitten. Maar eerst maar eens aan de wandel.

Helaas begonnen we toch met wat nattigheid, maar de regenjas voldeed, een poncho was niet nodig. En ondanks het feit dat Wandelmams en ik hier al heel wat wandelkilometers hebben liggen, kwamen we op nieuwe paden, maar dat kunnen natuurlijk ook nieuwe paden zijn. Leuk is het in ieder geval. Ook kwamen we een bruggetje tegen. Daar is onze Sjeik gek op (not), maar samen wisten we de overkant veilig te bereiken.

Even later zagen we een standbeeld van een paard. Er volgde discussie over het geslacht van het dier, we besloten dat het ging om "Das Pferd" voornamelijk om de discussie te stoppen. Overigens waren we al discussiërend alweer een flink aantal kilometers verder en bereikten we zomaar de eerste rust in dorpshuis "Oens Huus" in Wapse.







Omdat we zeker het rusten niet wilden vergeten, besloten we om hier een bakkie te doen. We vonden een plekje aan een tafel, er werd gebruik gemaakt van het sanitair, we aten wat en we maakten gebruik van de gelegenheid om goed bij te praten.

Na de rust ging het richting Vledder. En helaas begon het weer te druppen. En even later ging het druppen over in regen. Tijd voor poncho's dus. En als je een poncho aan hebt, hoor je niet zoveel, want zo'n ding klappert behoorlijk. En als het dan weer droog is, wil je de poncho ook snel weer uit, want zo'n ding is best benauwd. En zo kreeg de poncho mooi het heen en weer. Voor we het doorhadden, waren we bij de wagenrust in Vledder. We besloten om hier gebruik te maken van het sanitair (in de vorm van dixies) en verder niet te rusten. En even later begon het weer te druppen, dus twijfel, wel of geen poncho, tot de drup weer overging in regen, dus wel een poncho.  Natuurlijk weer voor even, want het was ook zo weer droog.



 





En zonder regenjas of poncho ging het weer verder. We kwamen in het land van de Maatschappij van Weldadigheid, waar nog veel van de geschiedenis bewaard is gebleven of in ere hersteld. En zo konden wij wandelen over een voormalige schietbaan.







Na de schietbaan ging de route verder door een bosgebied, waar het door de regen soms behoorlijk modderig was. En ook nu begon het weer te regenen, dus ging de regenjas weer aan. We sopten door de modder verder naar de volgend rust, Hotel Frederiksoord, waar we genoten van een heerlijke kop mosterdsoep.










Na de mosterdsoep scheen de zon en die is de rest van de dag blijven schijnen. Al dampend van het vocht, gingen we verder. Er was een ontmoeting met een handtastelijke dame, die niet aan onze Sjeik, maar aan wandelmaat L zat. Deze dame wist ons meer te vertellen over waterputten en huisvrouwen en deze kennis maakte dat de wandeldames blij waren met het bestaan van de waterkraan. Deze ontmoeting leverde L wel een blauwe plek op haar bovenarm en klap op haar kont op. We passeerden een aantal kraampjes langs de weg, waarbij de één wel en de ander niet nader bekeken werd. En zo kwamen we weer bij de wagenrust. Deze keer lieten we de dixies en de rust aan ons voorbij gaan, de mosterdsoep deed zijn werk goed. Ondertussen had onze Sjeik ondersteuning gekregen van een bekende mannelijke wandelaar. Met zijn tweeën drie vrouwen onder de duim houden gaat toch makkelijker. Of niet Sjeik P?

Met gemak wandelden we de kilometers weg, tot we weer bij "Oens Huus" in Wapse kwamen. En dus weer tijd voor een bakkie. De Sjeik kreeg het nog even moeilijk, want zij theezakje wilde maar niet in het hete water zakken en dames plaagden hem daar ongenadig mee. En ook de andere man in het gezelschap moest dusdanig lachen, dat hij onze Sjeik niet meer kon steunen zonder zichzelf belachelijk te maken. Maar uiteindelijk had iedereen zijn bakkie geleegd en vertrokken we om de laatste 5 kilometer weg te wandelen.















De laatste 5 km werden vlot weggewandeld. We kregen alleen nog te maken met een echt .lotepad. Smal, hobbelig en hoge begroeiing langs de kant. Gelukkig liep Wandelmams voorop, want volgens onze Sjeik wist zij de weg. (Lang leven de pijlen!) Hij had wel gelijk, want we wisten het Dingspilhuus, onze startlocatie, zonder problemen te bereiken. We sloten af met een (fris)drankje en daarna ging een ieder naar zijn eigen onderkomen, met een afspraak voor morgen. Zelfde tijd, zelfde plaats.






 

Het vergelijken van de verschillende GPS-apparaten leverde nog wel wat hilariteit op. Drie apparaten, drie verschillende afstanden.



Geen opmerkingen: