In alle hectiek die ontstond rondom de gezondheidsperikelen van Manlief vergat ik helemaal dat de inschrijving van de N4D had plaatsgevonden en dat ik dit jaar weer drie personen uit dit huishouden heb ingeschreven.
Voor mijzelf is er geen twijfel, ik ga dit jaar voor nummer 16, dit jaar geen verlof nodig, dus gaan. Ik weet natuurlijk nooit zeker of ik wel verlof krijg als de N4D buiten de vakantie valt, dus ik grijp elk jaar dat ik kan meedoen mijn kans.
Ook de Wandelkerel is weer ingeschreven, maar hij heeft wel aangegeven dat als hij moet kiezen tussen de N4D of een vakantie met zijn vrienden, dit jaar vakantie voorrang krijgt. Hij heeft zijn zeer begeerde Gouden Kruis met Kroon en hij wil ook zeker in de toekomst nummer 12, 13, 14, enzovoort binnenhalen, maar hij voelt nu ook de vrijheid van het verkennen van de wereld met zijn vrienden. En die vrienden hebben de afgelopen jaren hun vakantie aangepast op zijn N4D-ambities, dus nu is het zijn beurt om water bij de wijn te doen, mocht dat nodig zijn. De afspraak is dat hij, in overleg met zijn vrienden, beslist voor 1 mei, dan is er nog alle tijd om zijn ticket over te dragen aan een andere wandelaar. In het geval hij niet deelneemt, niets liever dan een ander de kans gunnen om van dit unieke evenement te genieten.
En na twee jaar is Dochterlief ook weer zover dat ze fysiek in staat is om mee te doen aan de N4D. En waar de Wandelkerel (hoe oneerlijk het ook is) al drie jaar amper tot niet getraind heeft voor de N4D, heeft Dochterlief echt training nodig. Door alle problemen met haar enkel en de daarop volgende operatie heeft ze ongelooflijk veel conditie ingeleverd en bovendien moet die enkel weer wennen aan de repeterende beweging van wandelen, een kwestie van 'Lopen kreng😝' dus....
En zo stapten we vanmorgen met zijn tweeën in de auto voor een wandeling in De Wilp. Er was een meeting point belegd bij de Mac in Drachten. Ate kwam daar op de fiets naartoe en Hilly reed daar ook met auto heen, maar niet voordat ze Albert had opgepikt van station Beilen. Ate, Dochterlief en ik kropen gezellig knus samen op de achterbank voor de laatste kilometers richting De Wilp.
Na de inschrijving en de aanschaf van consumptiemuntjes, door sommige van ons zeer royaal ingekocht, alsof we een Kennedymars gingen lopen in plaats van 20 km, gingen we op pad.
We verlieten de startlocatie en amper buiten, stelden Hilly en Albert hun stokken af, wat nog wat oponthoud opleverde. Natuurlijk leverde dat commentaar van de rest van het gezelschap op, alleen maar plagerij, we weten echt wel dat zij die stokken nodig hebben. Albert had helaas echt even ruzie met zijn stokken en niet iedereen begreep onze plagerij, dus er was een groepje dames dag Albert wel wilde adopteren voor deze tocht. Leuk aangeboden, maar Albert is van ons, dus no way dat wij dat lieten gebeuren. Albert genoot met volle teugen van dit gebeuren en na wat hulp van ondergetekende en Hilly was ook hij klaar voor de tocht.
En terwijl wij de eerste kilometers liepen, kwam het zonnetje door, wat een weertje voor begin maart. De wandeling kende een thema, iets met kamperen denk ik, we kwamen veel tentjes en richtingaanwijzers tegen, maar heel eerlijk, we hadden het te druk met bijpraten om echt op te letten.
Na een kilometer of vijf was de eerste rust en met de nodige zeikerds en de noodzaak van een blarenbehandeling namen we ook de tijd om een bakkie te doen, tenslotte moesten die aangeschafte consumptiemunten ook op....
Het leuke bij deze rustpost was dat de stempelpost in een caravan was, maar dan wel een caravan waar je doorheen kon lopen, we gingen er dus vanaf de ene kant in en aan de andere kant weer uit. Ook stond er bij deze rust een fotobord, je-weet-wel zo'n bord waar je je hoofd door moet steken voor een leuk plaatje. Nou ja, nu we er toch waren....
Ja hoor, de stichting is weer op pad.....
We liepen in steeds wisselende samenstelling en omdat ik natuurlijk het nodige te vertellen had, en omdat mijn wandelmaatjes ook echt wilden weten wat er de laatste weken allemaal gebeurd was bij ons, had ik meer dan genoeg te vertellen en vergat ik bijna om foto's te maken. Ik maakte er slechts twee.
Maar net voor rust twee, op tien kilometer, was er weer een superfotomoment. Het begon met een klompenboom. Vervolgens waren het Dochterlief, ikzelf, Debbie en David, voor diezelfde klompenboom. Maar toen vond de rest ook dat zo'n leuk plekje dat dit plekje ook het we-fie-moment van deze wandeling werd.
En voor het we-fie-moment sloeg ook Hily toe met haar camera....
Albert en Ate kijken wel aandachtig toe.........
Dochterlief en ik waren ernstig toe aan een plaspauze, gelukkig stond er maar een persoon voor ons in de rij, dus we hadden het sanitaire deel vrij snel afgerond. Terug bij onze wandelmaatjes bleek dat de koffie/thee op was, maar er was wel behoefte aan voedsel, dus we namen alsnog een een pauze.
Het vervolg van de route was best even pittig, weiland, slootkanten en modder waren de hoofdmoot van het vervolg, even lekker baggeren dus. Ook nu wisselden we het naast elkaar lopen weer af, een stukje met de een, een stukje met de ander, een stukje met zijn drieën en soms ook even stukje alleen, maar nooit dezelfde persoon die alleen loopt.
En dan nu even een tussendoortje dat leidt tot een foto die vandaag genomen is. Al jaren loop ik in een min of meer vast, onderling wisselend, gezelschap. Dat gezelschap komt uit Drenthe (de mooiste provincie), Groningen en Fryslan, we noemen onszelf dan ook wel de drie-provinciën groep. Ja, wat moet je dan als je dit bord tegenkomt....
De drie-provinciën-groep bestaat uit meer personen dan deze vier,
maar het maken van deze foto was natuurlijk een buitenkans....
Na dit fotomoment was het nog maar een klein stukje naar rust drie, op naar de soep....
Op post drie genoten we van een lekker koppie soep voor we aan de laatste loodjes begonnen. Volgens de routebeschrijving hadden we er zestien kilometer opzitten, dus nog maar vier kilometer te gaan naar de finish.
Voor het eerst deze dag kwam ik in een duo met Dochterlief terecht. En omdat we de laatste tijd niet echt tijd hadden gehad voor elkaar ging het gesprek al snel over ditjes-en-datjes en de dingen die ons op dit moment echt bezig houden. En tijdens dat gesprek raakten we in een flow en vlogen we over het asfalt, of nou ja zo voelde dat.
Op een bepaald moment hadden we allebei het idee dat die laatste vier kilometer er toch wel zo ongeveer op moesten zitten, maar we bevonden we ons echt nog echt midden in the middle-of-nowhere, er was echt in verste verte nog geen glimp van De Wilp te zien. Niet dat het vervelend lopen was, de omgeving was prachtig, maar we vroegen ons wel af of wij nu gek waren of dat we de twintig kilometer al echt gepasseerd waren.
Een blik op mijn meelopende wandel-app leerde dat we ondertussen op 21 kilometer zaten en dat De Wilp nog niet in beeld was. Dapper doorgaan dus maar.
Uiteindelijk bereikten we na ruim 23 kilometer weer de startlocatie. Voor Dochterlief en mij was dat geen probleem, maar voor Albert was het toch echt wel uitdaging, zijn max ligt op zo'n 20 kilometer. Bij finish hoorden we dat er 's ochtends nog een, noodzakelijke, wijziging was doorgevoerd die de extra kilometers verklaarde.
Nou ja, ook al was het niet voor iedereen in ons gezelschap een makkie, we hebben wel een fantastische wandeldag gehad. Dochterlief heeft de eerste trainingskilometers van dit jaar erop zitten en het gezelschap, het weer en de route waren prachtig!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten