En we waren niet de enigen die vandaag aan de wandel gingen, het was een drukte van belang bij de startlocatie. Mam en ik hadden mazzel, we konden de auto bijna voor de deur kwijt. Eenmaal binnen ontdekken we dat we vandaag in goed gezelschap zouden verkeren. We gingen acht man sterk op pad. Maar voor het zover was, werd er nog een bezoek gebracht aan het toilet en/of een bakkie gedronken. We vertrokken dan ook, zoals gewoonlijk, net achter de grote meute aan.
De slach om e toer werd bijna direct gemaakt, de wandeltocht deed zijn naam dus eer aan.
We verlieten Surhuizum om vervolgens langs de doorgaande weg naar Surhuisterveen te lopen. We keken recht tegen de laagstaande zon in en hoewel we blij waren dat de zon er was, was dit toch iets minder prettig. Op sommige punten was het fietspad nog glad, we moesten dus af en toe goed opletten waar we liepen en hoe we onze voeten neerzetten, zeker op de stukken waar de zon zijn werk nog niet kon doen. Maar zonder brokken en ongelukken bereikten we de eerste rust. We werden getrakteerd op krentenbrood en thee (de koffie was op op dat moment) en twee dames gingen in de rij voor een sanitaire stop. Toen iedereen had gedaan wat nodig was, konden we weer verder.
De route werd nu wat avontuurlijker, smalle paadjes, weiland en een bruggetje. Voor sommigen van ons een bibbermomentje, anderen gingen er even voor staan. Na het weiland bereikten we weer een rust, hier lekkere koek en een bakkie en natuurlijk weer een toiletmoment voor enkele dames. De mannen hielden het bij een boom onderweg.
Het was vandaag echt weer wandelen van rust naar rust, met tussendoor genieten van de omgeving. Dat lukte zeker toen we langs een vennetje liepen. Daar bleek ook dat het best nog wel koud was, er lag een dun laagje ijs op het water.
Ook nu kwamen we weer bij een rust, waar we konden kiezen tussen krentenbrood en sukerbolle. Helaas was de ruimte wat krap binnen, zodat het gezelschap wat verdeeld raakte. Maar gelukkig gingen we met zijn achten weer verder.
Nu gingen we op weg naar de oliebollen en de chocolademelk, de laatste rust voor het einde. Ik was wat later bij de rust dan de rest, dus er was voor mij te weinig tijd om nog naar het toilet te gaan, ze wilden door. Op de GPS stond dat we er zo'n 18 km op hadden zitten, dus dat durfde ik wel aan, nog ongeveer een half uur te gaan tot de 20 km.
Helaas bleek dat een misvatting, ondanks het feit dat op papier stond dat de tocht 20 km zou zijn, werd het bijna 24 km. Toen we bij de startlocatie kwamen, maakte ik dan ook een run naar het toilet, man, man, wat was de nood hoog. Daarna was er tijd voor snert en worst.
Voor een aantal van ons was dit de laatste wandeling van 2019, anderen gaan morgen nog naar Beilen. Het afscheid was dus voor kortere of langere tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten