Slach om e Toer, Surhuizum

Ik sloot het wandeljaar traditioneel af met de Slach om e Toer in Surhuizum. Vandaag ging ik op pad met Ate voor een rondje van 30 kilometer. Vooraf hadden we nog een babbeltje met Tine, die 20 kilometer ging lopen, maar als snel mochten Ate en ik vertrekken, dus het bleef bij een kort babbeltje.

Al vlot hadden we Surhuizum achter ons gelaten en ging het over lange rechte wegen richting Harkema. Toch was het niet saai, want rondom Surhuizum heb je zogenaamde coulissenlandschap, het was dus geen weidse vlakte waar we op uitkeken. Na 6 kilometer kwamen we bij de eerste rust, hier stond er koffie of thee met krentenbrood of sukerbole voor ons klaar. Wat een verwennerij....

Na een korte pauze gingen we weer verder, het ging nu richting Kootstertille, maar voor we daar waren maakten we een grote lus. Ate en ik hadden veel gespreksstof en dat maakte dat ik maar weinig foto's maakte. Helemaal niet erg voor ons natuurlijk, maar voor dit blog is het wat minder gezellig....

We tikten Kootstertille net aan, voor we weer een draai richting Surhuizum maakten, we hadden het verste punt bereikt. Ondertussen hadden we er ook weer zo'n 10 kilometer opzitten na de vorige rust en dus waren we blij dat er weer een rust op ons pad kwam. Ook hier stond de koffie/thee klaar en kregen we een lekker blokje kaas en toen bleek dat er niet meer zoveel wandelaars achter ons aan kwamen, kregen we nog een paar blokjes extra. We vulden het geheel aan met wat te eten uit eigen voorraad.

 

Bij deze rust waren waren we over de helft, dus we konden gaan aftellen. Nu was er nog niet direct reden om af te tellen, want dit deel van de route was echt fantastisch mooi, we liepen weer door het coulissenlandschap en dat blijf ik mooi vinden. Het begon wel wat harder te waaien, maar we liepen behoorlijk dankzij de vele boswallen, dus echt last hadden we er niet van, alleen het geluid van de wind door de bomen was wat nadrukkelijker aanwezig. 

Na zo'n 6 kilometer kwamen we bij de volgende rust, bij museum De Spitkeet. Ook hier wachtte ons weer een traktatie, koffie/thee met een plak koek. Dat betekende dat de welbekende oliebol op ons zou wachten bij de laatste rust.

Van de koek naar de oliebol was slechts 4,5 kilometer en ook nog eens met de wind in de rug. Dat laatste was niet verkeerd, want we lieten de coulissen wat achter ons, dus de wind had veel meer vrij spel. Bij de oliebollenrust raakten we in gesprek met twee dames die (bijna) elk jaar twee weken op Camino gaan. Ze zijn ooit begonnen in Maastricht en nu zijn ze aangekomen in León. Ach, die Camino blijft altijd gespreksstof geven....

Vanaf hier was het nog een kilometer of 3 naar de finish en na een keer rechts en twee keer links wachtte ons nog een een lang recht schelpenpad richting Surhuizum. In de verte zagen we de toren, waar deze tocht naar genoemd is, staan. We hadden dus echt een ijkpunt in de verte. 

Ook nu hadden we de wind weer in de rug, we werden dus letterlijk naar de finish geblazen. We bewonderden nog even de bijzondere toren van de kerk van Surhuizum, de torenspits is volledig gemetseld in plaats van dat er dakpannen op liggen. Bij de finish werd het lopend buffet afgesloten met een kop snert, de Slach om e Toer 2024 zat er weer op.

Eenmaal weer thuis vulde ik deze laatste kilometers in in mijn jaaroverzicht en daarmee kwam de teller aan gelopen kilometers (georganiseerde tochten, zelf te lopen tochten uitgezet door een organisatie en etappes van LAW's) op 1400 kilometer gekomen. Dat betekent dat ik 2024 de meeste "officiële" kilometers in mijn wandelcarrière heb gelopen. Niet dat dat een doel is, maar ik ben er stiekem toch wel een beetje trots op.

Overmorgen staat de teller weer op nul, dan begint het nieuwe (wandel)jaar, eens zien wat 2025 gaat brengen.

Sint Thomaskuiertocht, Nieuwehorne

Vandaag was er keuze uit twee wandeltochten in de buurt. Een van de FLAL vanuit Oldeberkoop en een vanuit buurdorp Nieuwehorne door de plaatselijke Stichting Volksvermaak. Na overleg, met Ate, Kenneth en Hilly, werd het Nieuwehorne, waar ik  aan de wandel zou gaan. Zowel de FLAL als de Stichting Volksvermaak Oude-Nieuwehorne had de tocht opgedragen aan het Sint Thomasluiden.

Ik kwam als laatste binnen en toen ik bij de start uitleg kreeg, op de startkaart stond nog de route van vorig jaar, we moesten dus volledig op de pijlen lopen, kwam Ate vragen of ik nog een startersbakkie wilde, nou graag. Ondertussen had Kenneth ook een foto gemaakt van de routekaart die bij de start hing, dan moest het dus wel goed komen met die route....

Het was nog steeds erg mistig toen we aan de wandel gingen, we liepen dus in een kleine wereld. We liepen langs de natuurbegraafplaats Nieuwehorne, eerst nog over asfalt, maar uiteindelijk ging het pad een boswal op. Tussen de bomen hing er bijna geen mist, maar net voorbij de bomen was alles grijs en grauw, een bijzonder gezicht.

Na een kilometer of vijf kwamen we in Bontebok, waar er een rust was bij mensen in de schuur. Hier was ook van alles te koop en we kregen een demonstratie te zien van een kokervormige breimachine, waar de eigenaresse mofjes, handschoenen zonder vingers, op breidde. Ate dacht direct aan zijn moeder die vroeger ook een breimachine had, niet kokervormig, maar recht-toe-recht-aan om truien te breien voor haar kinderen.

 

Volgens de eigenaresse van de breimachine was de bijnaam van de Duitse soldaten in de Tweede Wereldoorlog gebaseerd op deze "handschoenen".De Duitsers droegen deze, zodat ze warme handen hielden en daarnaast hun vingers goed konden gebruiken. Natuurlijk doe ik dan zelf ook even onderzoek op het WorldWideWeb en ik vond de volgende bronnen, die ook diverse andere theorieën geven voor die bijnaam, zie hier, hier en hier, al blijft de uitleg dat werd gegeven erg leuk.

We sloegen de chocolademelk, de oliebol en de rust over en gingen weer lekker verder op pad. Na een aantal kilometer werd duidelijk dat de FLAL ook in de buurt een toch had georganiseerd, we zagen de welbekende FLAL-pijlen op onze route. Wij bleven gewoon de oranje pijlen volgen....

Na verloop van tijd hoorden we de klokken links van ons luiden, maar wij werden rechtsaf gestuurd, nog geen Sint Thomasluiden voor ons dus. Even later hoorde ik paardenhoeven achter mij draven, maar ik kon mij niet voorstellen dat die paarden op hetzelfde pad als ik liepen, dat paste gewoon niet. We bleken dus naast een drafbaan te lopen.....

 

Net voor we Oranjewoud inliepen, liet Hilly weten dat ze wel aan een rust toe was. Ik keek toen net waar we waren en waar we de volgende rust konden verwachten. Nog een goede kilometer en dan was er rust. We slingerden nog even langs landgoed Oranjewoud voor we de stempelpost bereikten. Bij de stempelpost streken we neer op een bankje even wat eten en drinken en even de voetjes van de vloer.

Onze volgende rust zou bij het kerkje van Katlijk zijn, zo'n vijf kilometer verderop. In de nog steeds mistige wereld gingen we verder. We kwamen langs de ijsbaan, waar duidelijk te lezen was dat die gesloten is. Dat snapten we wel, er was geen eind te zien, stel je voor dat je nooit meer terugkomt, omdat het einde weg is....

Bij het kerkje van Katlijk was het een drukte van belang, wandelaars van beide tochten deden het kerkje aan en er was een midwintermarkt gaande. We haalden onze stempel in het kerkje en toen we wilden gaan zitten, werden we door (waarschijnlijk) de dirigente van het koor dat zou gaan optreden weggestuurd, omdat het koor hier straks zou gaan optreden. Toen ik vroeg wanneer "straks" was, was het antwoord "nu". Ok, dan moesten we een ander plekje zoeken in de overvolle kerk. Gelukkig voor ons stapte er een groepje van vier op, zodat wij daar konden gaan zitten. Er was verder werkelijk geen enkele stoel vrij. Na het bakkie en een hapje eten gingen we weer verder, van het koor nog geen spoor..... En nu snap ik best dat het vervelend is dat je mensen moet vragen om weg te gaan als je wil gaan optreden, maar volgens mij was er nu in goed overleg veel mogelijk geweest. Wij verlieten de kerk rond kwart over een en het optreden stond gepland voor half twee en ondertussen waren er wandelaars die geen zitplek konden vinden. Jammer....

 

Hoewel er veel was te zien op de midwintermarkt, besloten we om toch maar snel door te lopen, alles wat we zouden aanschaffen moesten we tenslotte zelf dragen. Na een klein stukje lopen scheidden de wandelwegen van de twee tochten zich weer, om elkaar vervolgens op weg naar Nieuwehorne meerdere keren weer te kruisen, samen op te gaan of juist tegen elkaar in te gaan.

Ook in Nieuwehorne zelf was het een wirwar van wandelaars, die uiteindelijk samen kwamen in Dorpshuis de Kiekenhof, waar de FLAL-wandelaars nog een rust hadden en de Sint Thomaskuieraars de finish hadden bereikt.

Het was een erg leuke wandeldag, als ik dan toch een verbeterpunt zou mogen geven dan is dat dat de organisatoren met elkaar in overleg gaan over deze twee tochten op dezelfde dag, in bijna dezelfde plaats en over grotendeels dezelfde route. De organisatoren zouden toch beide meer wandelaars kunnen bereiken als de data flink wat verder uit elkaar liggen. Overigens staat voor mij staat de Sint Thomaskuier op het lijstje voor herhaling vatbaar.....