Fjällraven Classic Denemarken, Faldsled-Holstenhuus

Na een koude, en dus deels wakkere nacht, besloot ik om om half zeven maar alvast te gaan douchen. Het is voorlopig de laatste keer dat dat kan.

Nadat ik frisgedoucht terugkom bij de tent, komt Hilly net haar tentje uitgekropen. Even later kwam ook Kenneth naar buiten en op ons gemak pakten we onze rugzak in. Daarna was het op het terras tijd voor een ontbijt en (gekochte) koffie/thee.

 

 

Ruim op tijd vertrokken we naar de startlocatie, de haven van Faldsled. Hier dwaalden we even rond voor we kennis maakten met de koffie- en theevoorziening. Daarna gingen we langs de fouragetafels, waar we meer dan voldoende te eten ontvingen om de dag door te komen. Terwijl we nog genoten van ons bakkie, begon de officiële opening met de nodige huishoudelijke mededelingen gevolgd door het doorsnijden van het startlint. Met het laatste restje thee nog in mijn hand, ging ik op pad. Gelukkig was de thee snel ope en vond ik snel een prullenbak, dus met mijn handen vrij kon ik verder. We liepen weer terug naar de camping en toen we die voorbij waren, begon het voor mijn gevoel dan echt. 

 

 

Hilly en ik hadden ons vest nog aan, maar dat werd al snel te warm, dus de eerste (korte) stop was om ons vest uit te doen. De route ging door licht glooiend heuvellandschap, met af en toe een gemeen pittig vals plat. Ik liep wat voor Hilly en Kenneth uit, maar na weer een flink stuk vals plat, merkte ik dat ik pas corona heb gehad, het klimmen kostte me nog wat moeite, ik was snel(ler) kortademig dan voorheen. Een goede reden om even stil te staan en te wachten op de rest.

 

 

Met zijn drieën liepen we weer verder, al duurde dat niet lang. Hilly en ik zochten een plek voor een sanitaire stop en die vonden we toen Hilly een Deense dame aansprak die in de tuin aan het werk was. Terwijl wij ons ding deden, liep Kenneth lekker door, terecht, want wij dames hebben vaak wel even tijd nodig.

Na het toiletbezoek wisselde Hilly van kous, haar nog niet zo lang geleden geopereerde been had iets meer steun nodig. Nadat we de Deense dame uitvoerig hadden bedankt en we weer opgezadeld waren, vertrokken we weer. Hilly kwam wat lastig op gang, dus zij gaf aan dat ik maar door moest lopen, we zouden elkaar weer zien bij de rust.

Ik genoot echt volop van het wandelen. Mijn rugzak voelde goed, het zonnetje scheen, de omgeving was mooi en er liepen mensen in mijn buurt, zonder dat het druk was. De kilometers vlogen dan ook onder mijn voeten door en ik merkte dat ik liep te neuriën of te fluiten. Nou ja, behalve als ik even moest klimmen, dan had ik die lucht om te neuriën en te fluiten even niet over.

 

Het ging een flink stuk door het bos en daar rook het echt heerlijk.  Op de grond was het nog een beetje vochtig, maar boven mij deed de zon erg zijn best. Toen ik het bos uitkwam, stuurde ik een berichtje naar Kenneth en Hilly om te vragen waar ze waren. Kenneth zat op de rust en Hilly gaf aan dat ze nog achter mij liep een dat het niet lekker ging, flink balen dus. Ondertussen zag ik iets verderop de rust, dus ik gaf aan daar ook op haar te wachten.

Eenmaal bij de rust zocht ik Kenneth op, hij had net contact gehad met Hilly. Onder het genot van een kop thee, Kenneth kookte het water, en brood met leverpastei wachtten we samen. Toen Hilly bij ons kwam zitten, gaf ze aan dat ze zich afgemeld had, de zware rugzak en de route waren teveel gevraagd voor haar been. Na deze mededeling waren we allemaal even stil, dit was niet zoals we het ons hadden voorgesteld.

 

We maakten afspraken over de komende dagen en hielden daarbij rekening met meerdere scenario's en toen moesten Kenneth en ik toch echt verder. De eerste kilometers liepen we stilzwijgend achter elkaar, het voelt toch niet helemaal goed als je met zijn tweeën verder gaat in plaats van met zijn drieën.

Na een poosje lopen kwamen we bij een serieuze klim, niet extreem lang, wel venijnig, tijd om op eigen tempo naar boven te gaan. En hoewel het een venijnige klim was, was het wel weer een genietmoment. Ik stond een paar keer stil om een foto te maken, en stiekem ook om op adem te komen, want het was een prachtig gezicht al dei wandelaars met die oranje doekjes op hun rugzak, slingerend over de paden.

 

Op het hoogste punt stond Kenneth weer op me te wachten en nadat ik was uitgehijgd en wat gedronken had, gingen we weer verder. En na flink stijgen volgt dan ook weer flink dalen.

 

 

Ergens op een redelijk vlak stuk lag een prachtige golfbaan en daar trakteerden we onszelf op een drankje en een sanitaire stop. Het was een heerlijk rustig plekje, uit de wind, in de zon, beter kon niet. Hier hoorden we dat Hilly bij haar auto was en dat ze van plan was om naar de camping tte gaan waar we afgelopen nacht geslapen hadden, goed nieuws dus. Na dit goede nieuws en het drankje konden we er weer even tegen, dus rugzak op de rug en weer verder, nog een kilometer of vijf te gaan.

 

 

In die vijf kilometer wachtten ons nog twee klimmetjes, iets minder venijnig dan die eerste, maar zeker geen makkie. We passeerden kasteel Holstenhuus en omdat de "camping" van vandaag ook zo heet, dacht ik dat we er wel waren. Helaas moesten we nog ruim een kilometer en dat valt dan altijd tegen.

 

 

Eenmaal op de plek van bestemming kregen we avondeten, ontbijt, lunch en tussendoortjes voor de komende 24 uur en daarna gingen we ons tentje opzetten. Dat was nog even puzzelen, want het veld was scheef en zat vol met pollen en stoppels, maar uiteindelijk lukte het om de tentjes zo goed mogelijk neer te zetten. En omdat die lompe wandelschoenen soms heel handig zijn bij het in de grond rammen van de haringen, konden daarna eindelijk de schoenen uit en de slippers aan, wat een feest voor de voeten!!

 

Nadat alle slaapgerei ook was geïnstalleerd, was het etenstijd. Voor het avondeten en het ontbijt kregen we maaltijden van Real Turmat. Dit zijn gevriesdroogde kant-en-klaarmaaltijden waar je alleen gekookt water aan toe hoeft te voegen om een smakelijke (echt waar!!) en voedzame maaltijd te krijgen. Het was dus een kwestie van water koken om onze maaltijd te bereiden. En hoewel de inhoud er niet smakelijk uitziet volgens het thuisfront, kan ik verzekeren dat de vis in currysaus zeer smakelijk was.

 

 

Na de maaltijd deden we nog een bakkie en helaas begon het toen te regenen, zodat iedereen zijn tent in dook en de avond dus helaas tot een vroegtijdig einde kwam. Ik rommelde nog even wat om ervoor te zorgen dat ik morgenochtend alles makkelijk kan inpakken en daarna schoof ik mijn slaapzak in om een poosje te gaan slapen. Tenslotte mag ik morgen weer een dagje buiten spelen.