De Wandelkerel heeft ook wel zin in een wandeling (dan kan hij ook zijn kleine zusje in de gaten houden) en ook Wandelmams sluit zich bij ons aan, dus met zijn vieren stappen we in de auto voor een ritje naar het Friesche. Bij de startlocatie treffen we de Sjeik en met zijn vijven beginnen we aan deze wandeling.
We zijn nog geen kilometer onderweg of het begint te sneeuwen. Eerst zachtjes, maar even later sneeuwt het flink. Mutsen en capuchons gaan op, maar echt leuk is het niet.
Ook voor de ondergrond betekent die neerslag niet veel goeds. Maar het is nog te doen. En hoewel de heftigheid van het sneeuwen afneemt, duurt het nog flink lang voor het echt droog is.
Als het dan droog is, is het best aangenaam lopen, hoewel het wel opletten blijft waar je loopt. Het blijft nat en glibberig op de bospaden. Toch kunnen we nu wel genieten van de omgeving.
Na 11 km zit de eerste en enige rust. Als we daar naar binnen lopen, begint het flink te regenen. Goed getimed dus van ons. Tijd voor koffie, thee en chocolademelk met een hapje eten. Tegen de tijd dat we allemaal zijn uitgegeten en gedronken en iedereen een sanitaire stop heeft gemaakt, is het weer droog. Dus opgewekt gaan we weer verder. Helaas is dat maar voor korte tijd. Nu valt er natte sneeuw, die even later overgaat in hagel. Dochterlief verliest de moed een beetje. Niet zo gek natuurlijk, wandelen is niet haar favoriete hobby en als je dan de eerste uren alle soorten neerslag al bent tegengekomen en de ondergrond best zwaar is, is het lastig om positief te blijven. Zelfs voor ons, ervaren wandelaars, is dit niet leuk, alleen hebben wij het voordeel dat ons lijf er beter tegen kan.
Maar ook nu wordt het weer droog en uiteindelijk komt zelfs het zonnetje erbij. Dochterlief krijgt weer iets meer moed en ze vindt zelfs energie om een potje te mopperen. Gelukkig is het positief mopperen en dus lachen we haar met zijn vieren positief uit.
Ondertussen hebben we tot onze enkels in de blubber gestaan en blijken de schoenen van Dochterlief niet meer waterdicht, ze heeft dus natte voeten. er is echter geen enkel bankje te vinden om droge sokken aan te doen. Behalve in de berm en ze heeft liever natte voeten dan een natte kont, dus ze loopt maar gewoon door.
Onze hoop om in een dorpje een zitgelegenheid te vinden gaat in rook op, als we na een paar honderd meter doorgaande weg, het bos weer in worden gestuurd. De Sjeik krijgt telefoon van mevrouw Sjeik en als ze hoort dat Dochterlief een beetje moppert, moppert zij op ons dat we lief moeten zijn voor haar, want ze doet het toch maar wel. Daar heeft ze een punt, maar we kunnen het toch niet laten om dochterlief af en toe te plagen.
Hoewel ook Wandelmams, de Sjeik en ik het langzaam maar zeker wel zat zijn. Het wandelen is gewoon zwaar vandaag. Modder, regen, sneeuw, water, gebrek aan rustposten en aan bankjes breken ook ons op. De Wandelkerel neemt zijn zusje op sleeptouw, maar als ze een omgevallen boom ziet, kan ook hij haar niet meer tegenhouden. Ze gaat NU zitten!!!! De Wandelkerel staat vanaf het pad naar haar te kijken en komt tot de conclusie dat ze op een Pokemon lijkt. Hij probeert haar dus te vangen met zijn telefoon, zodat hij haar een stukje kan meenemen in zijn broekzak. Jammer genoeg voor Dochterlief, lukt dat niet, ze moet dus zelf weer in actie komen.
En toen kwam EIN-DE-LIJK het einde in zicht. En net voor de finish stond tot grote frustratie van Dochterlief nog wel een bankje. En gewoon omdat het kon ging ze even zitten. Maar het bankje was vochtig en het werd langzaam weer kouder, dus we gingen snel weer verder. Via de golfbaan van Lauswold bereikten we de finish.
Het was een zware tocht, maar met zijn vijven hebben we het gered. En omdat ik heel trots was op Dochterlief heb ik alsnog een medaille voor haar gekocht. Het enige voordeel van vandaag is dat het nu volgende week in Egmond alleen nog maar mee kan vallen. Minder kilometers, beter weer volgens de voorspelling, minder modder en vooral veel meer rusten. Dat moet goed komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten