Een watte?????

Onze Wandelkerel moest een spreekbeurt houden en de spreekbeurt mocht van zijn docent Nederlands niet gaan over een zelfstandig naamwoord. Maar zelfs die toevoeging was niet nodig, want hij wist al direct dat zijn spreekbeurt zou gaan over de Vierdaagse van Nijmegen.

Nu had hij daar in groep 7 ook al een spreekbeurt over gehouden. (Dit op aandringen van zijn moeder, omdat zij al had gezien dat hij officieel nog geen vakantie zou hebben tijdens de N4D van 2012.) En een spreekbeurt is toch een fanastische gelegenheid om klasgenoten en docenten duideijk te maken dat je alles over hebt voor die N4D!!! De booschap in groep 7 is luid en duidelijk overgekomen, want de Wandelkerel kreeg vrij voor de N4D en de afsluitende activiteiten werden aangepast op zijn vroegtijdige vertrek.

Nu onze zoon ondertussen het Voortgezet Onderwijs bezoekt en zelfs in een sportklas zit met allemaal sportgekke leeftijdsgenoten, merkten wij toch dat het voetbalgedeelte de klasgenoten van onze Wandelkerel zeer aansprak, maar dat zij zich geen beeld konden vormen bij wandelen. Dus kwam onze Kerel uit school met de mededeling dat hij zijn spreekbeurt ging houden over de N4D. Zijn eerdere spreekbeurt in groep 7 bleek geen belemmering te zijn en omdat mijn laptop, waarop de eerste spreekbeurt stond, gecrasht was, moest de Wandelkerel zijn spreekbeurt opnieuw samenstellen. (Gelukkig!!!!!)

Hij pakte de zaak grondig aan. In groep 7 had zijn spreekbeurt een hoge waardering gekregen en ook nu ging hij voor de hoogste waardering. Zijn docent had al gezegd dat een 8 voor een spreekbeurt een heel hoog cijfer was, dus daar zette hij op in. Op dinsdagavond was zijn spreekbeurt klaar. En vanaf toen heeft hij elke avond voor ons zijn verhaal gehouden. En elke avond ging het beter. Donderdagavond vertrok hij naar zijn voetbaltraining met de mededeling dat hij na de training nog één keer zijn spreekbeurt op ons wilde oefenen. Alle attributen zaten in een tupperware-bak, klaar om meegenomen te worden. Dus..., nou, graag.... Laat maat horen die spreekbeurt.

Een half uur na vertrek stond er een kreupel ventje tegenover ons. Bij het uitrijden van onze straat, was hij over het hoofd gezien door een automobilist (en hij komt dan echt van rechts) en hij had een aanrijding kunnen voorkomen door hard te remmen. Omdat dat deel van onze straat bij de herinrichting van het centrum opnieuw was bestraat leg er nog veel los zand en ging hij dus onderuit. Onze bikkel ging alsnog naar de training, maar werd door zijn trainer weer naar huis gestuurd, omdat hij amper kon lopen. Een warme douche, smeren met SRL en veel knuffels brachten onze Kanjer wat verlichting, maar aan het oefenen van zijn spreekbeurt dacht hij niet meer.

De volgende ochtend kon hij amper lopen, maar hij wilde persé naar school om zijn spreekbeurt te houden. Hij had voldoende geoefend, vond hij zelf, hij had de N4D-speld van 2006 van Wandelmams geleend, zijn wandelboekjes en medailles zaten in de tupperware-bak, alles was in complete staat van gereedheid. Gelukkig was het vrijdag, dus kon ik hem naar school brengen. Hij kon amper lopen, laat staan dat hij zijn been over de stang van zijn fiets kon krijgen.... Ik leverde hem af bij school, regelde bij de administratie dat hij de gymles van vandaag kon overslaan en maakte een afspraak met zoonlief waar en wanneer ik hem kwam ophalen.

Helaas liep dat mis. Paps was bij ons aan het klussen en ik dacht dat ik het ophalen van het materiaal kon combineren met het ophalen van zoonlief. Maar het materiaal nam zoveel ruimte in beslag dat er geen passagier meer mee kon in de auto. Dus belde ik zoonlief op zijn mobiel dat ik iets later zou zijn. Hij was blij dat ik belde, want dan ging hij nog even in de kantine zitten in plaats van buiten op mij te wachten. Net voor ik ophing vroeg ik nog hoe zijn spreekbeurt was gegaan. het antwoord was: "Dat vertel ik zo in de auto wel, mam." Oeps, dat klonk niet goed.

Zo snel mogelijk bracht ik mijn vracht thuis, zodat ik onze Kerel kon ophalen. Ik wachtte nog even af, maar kon toen mijn geduld niet bedwingen. Dus ik vroeg hem zonder omhalen: "Hoe ging je spreekbeurt?" Gelukkig stonden we stil voor het stoplicht en kon ik hem aankijken. Want op dat moment, zag ik midden op de dag, de mooiste zonsopgang die ik ooit heb gezien. Er verscheen een lach van oor tot oor. "Mam, ik heb een 10! En die geeft mevrouw H. bijna nooit!" .......................

Ik kon geen woord uitbrengen. Dus vervolgde onze Kerel zelf het gesprek. "En mam, weet je wat J. (klasgenoot) zei? Jij bent altijd zo rustig in de klas, je valt niet op. Maar nu stond daar iemand die zijn verhaal deed en waar iedereen naar luisterde. Knap hoor!"

Ondertussen waren we thuis aangekomen en probeerde onze Kerel zo snel mogelijk binnen te laten kreupelen om zijn vader op de hoogte te brengen. Ik sloot op mijn gemak de auto af, om hem zijn glorieuze binnenkomst te gunnen. "Pap, ik heb een 10 op mijn spreekbeurt!" .......... "Je hebt een WATTE!!!!!!!"