In het kader van de training voor de N4D gingen Dochterlief en ik dit weekend naar de IML van Blankenberge. Even een wandelevenement tussendoor, goed voor de motivatie van Dochterlief. Ze vindt de N4D fantastisch, ze vindt wandelen voor twee uurtje prima, maar als het langer wordt, heeft ze liever wat vertier. Bij de reguliere wandeltochten is dat vertier er meestal niet, toch gaat ze zodra ze tijd heeft mee, want ze wil wel goed trainen voor de N4D. Om het dan leuk te houden voor haar, en natuurlijk ook voor mijzelf, zoeken we af en toe een evenement. Dat werd nu dus een weekendje Blankenberge, België.
We mochten om 8 uur starten, maar wij vonden 9 uur vroeg genoeg. Wekker op 8 uur, rustig opstarten en dan een klein kwartiertje lopen naar de start. Bij de start ging ik nog even snel naar het toilet en toen liepen we langs het startbureau voor een stempel en langs de bedeling waar we een croissant en een pakje chocomel (cecemel) kregen. De chocomel ging in de tas, de croissant maakten we gelijk soldaat.
We liepen een stukje door Blankenberge en al na 1 kilometer stond er een stand van de bedeling, we kregen een heerlijk stuk peperkoek. Toen Dochterlief de informatiemail van deze IML las, moest het woord 'bedeling' even indalen, ze las het eerst als bédeling en maakte dus de associatie met bedelen. Uiteindelijk was de conclusie dat het Nederlandse woord bedelen, vragen om geld en/of goederen, wel degelijk raakvlekken heeft met het Vlaamse woord bedeling, het uitdelen van goederen/voedsel. En zo hadden we voor vertrek al leuke gesprkken over de verschillen tussen het Nederlands en het Vlaams.
Na de bedeling liepen we al vrij snel de polder in en even later bereikten we ook de eerste splitsing. We namen de juiste route en genoten van het wandelen en de omgeving. Na nog een paar kilometer gaf Dochterlief aan dat ze weer wat last kreeg van haar hiel. De blaren van de vorige keer waren goed genezen en de oorzaak van deze blaren was weg, dus ze was zonder bescherming gestart, dat leek nu toch een iets minder goed idee. Gelukkig kwamen we even later bij een rustpost. Daar maakten we gebruik van het toilet en nam Dochterlief even de tijd om wandelwol bij haar hielen te te doen. We hoopten dat dat voldoende zou zijn, er zaten al kleine irritatieplekjes....
Vanaf hier ging het naar Zuienkerke, dat was een klein stukje lopen. In Zuienkerke kwamen we op een jaarmarkt/braderie terecht, liepen we ineens tussen de winkelende mensen en kraampjes met van-alles-en-nog-wat. Aan het einde van de braderie was een stempelpost met een naastgelegen terras, maar omdat we krap 8 kilometer onderweg waren, besloten we om nog een stukje door te lopen.
Al snel na de stempelpost verlieten we Zuienkerke weer en kwamen we terug in de polder. Het was ondertussen erg mooi weer geworden, warmer dan de voorspelde 13 graden en ook het zonnetje deed behoorlijk zijn best. Het was prachtig groen om ons heen en de kilometers vlogen onder onze schoenen door. Dat had ook te maken met de vele praatjes die we maakten met diverse andere wandelaars.
Toch begonnen we ook wel te verlangen naar een pauze, we waren ondertussen ruim 12 km onderweg, maar als er al een bankje stond, was die meer dan bezet door andere wandelaars en in de berm zitten, zagen we ook niet echt zitten. Er zat dus niets anders op dan gewoon doorlopen. We stopten alleen even om een flessenwissel te doen bij Dochterlief, zodat ze niet droog kwam te staan.
Eindelijk, na 16 kilometer, kwamen we bij een rustpost. Hier sloten we eerst aan in de rij voor het toilet en daarna was het tijd voor wat te eten en te drinken en natuurlijk even de voetjes van de vloer.... Omdat dit onze eerste rust was, namen we het er even van, het werd een lekker lange rust. De volgende post zou over een paar kilometer zijn, maar eens zien wat we daar zouden doen...
We hoorden dat we vanaf hier op weg gingen naar het strand en daar hadden we wel zin in, even heerlijk uitwaaien en genieten.
De eerstvolgende rustpost was inderdaad maar een paar kilometer verder en daar kregen we een appel en/of een banaan. Ook kregen we hier iets andere informatie over de nog te lopen kilometers dan bij de vorige rustpost. We namen wat te eten mee, maar stopten verder niet, door naar het strand, dat was ons doel.
Voor we bij het strand waren, doorkruisten we nog een mooi stuk duingebied, echt even genieten. Ook de waarschuwing voor het oversteken bij een drukke weg vonden Dochterlief en ik prachtig. Heerlijk die Vlaamse taal....
Eenmaal bij het strand haalden we nog een laatste stempel en we gingen even zitten om van het uitzicht te genieten. En stiekem ook een beetje on de hielen van Dochterlief wat rust te gunnen, ze kreeg langzaam weer last van blaren, maar ze wilde haar schoenen nu niet meer uitdoen. Toen haar voeten een beetje waren bijgekomen, liepen we weer verder.
We liepen niet over het strand, maar over een betonpad langs het strand tot we op de boulevard van Wenduyne kwamen. Hier wist Dochterlief een paar slippers te scoren, zodat ze direct na de finish haar schoenen uit kon doen. Ik had mijn slippers in onze studio achtergelaten, dus mijn voeten zouden niet bevrijd worden bij de finish.
Maar voorlopig waren we nog niet bij de finish. We doorkruisten nog een duingebied en even later liepen we aan de rand van het duingebied, waar we Blankenberge langzaam maar zeker dichterbij zagen komen. Ineens herkenden we de plek waar de auto stond en toen wisten we dat het nog maar een klein stukje naar de finish zou zijn.
Eenmaal bij de finish meldden we ons af, daar kregen we een badge en een finishbiertje. We zochten een plekje om te zitten en we kwamen terecht aan een tafel met vier wandelaars uit Den Bosch.
We bekeken de schade aan de voeten van Dochterlief, ja blaren, en daarna brachten we een paar genoeglijke uurtjes door met onze mede-wandelaars.
Eenmaal terug in onze studio genoten we van een chippie en een dippie en was er tijd om even rustig bij te komen. Na het avondeten verzorgde ik de voeten van Dochterlief en ik maakte ze klaar voor een nieuwe wandeldag, morgen gaan we weer een stukkie wandelen in het Belgische land.
Kleine toelichting bij deze foto. het complex heeft twee liften om vanaf de straat naar de verdiepingen te gaan. Deze liften zitten tegenover elkaar en ze kwamen tegelijkertijd beneden. We namen dus ieder onze "eigen" lift naar boven.......
Mooi op tijd ging het licht dus uit......
