Deze week zag er voor Manlief heel anders uit dan de voorgaande weken. Er was niet echt sprake van revalidatie. Allereerst was dat zo, omdat hij de nacht van maandag op zondag voor het grootste deel op het toilet doorbracht. Hij probeerde maandagmorgen nog wel de fysiotherapie, maar die werd al snel afgeblazen en ook de rest van de afspraken werden gecanceld deze dag.
Dinsdag was hij gelukkig weer fit genoeg om zijn programma te volgen, want dinsdag was ook de laatste dag deze week dat hij in Beatrixoord zou zijn. Woensdag ging Manlief namelijk voor drie dagen naar Isala Meppel voor een tweede prednisonstootkuur en een MRI.
Ik ging woensdagavond gelijk bij Manlief op bezoek nu hij zo dicht bij huis was, of ik nu een uur naar Haren moet rijden of een minuut of tien naar Meppel.
Ik was nog voor half zeven bij Manlief en de tijd vloog voorbij, op een gegeven moment keek ik op mijn horloge en toen was het al na achten, terwijl het bezoekuur tot acht uur duurt, tijd om naar huis te gaan dus. Wat mij wel opviel tijdens dit bezoek was dat Manlief al wat hyper werd van de grote dosis prednison die hij had gekregen.
Dat hij hyper was, bleek de volgende avond wel toen Manlief belde, hij had de voorgaande nacht amper een oog dichtgedaan. Dat beloofde nog wat, want vrijdag mocht hij vanuit Meppel een lang weekend naar huis.
Dat naar huis gaan is trouwens ook nog een raar verhaal. Omdat Manlief een een goedkeuring voor taxivervoer heeft van Haren naar huis en vice versa zou hij eerst met ziekenvervoer terug moeten naar Haren om vervolgens met het taxivervoer vanuit Haren weer naar huis te gaan. een reis van twee keer een uur terwijl het vanuit Meppel een minuut of tien naar huis is. Ik haalde hem dus maar op.
Het werd een heerlijk weekendje thuis, voor Manlief omdat hij even geen patiënt was, al voelt hij zich in Beatrixoord echt gezien als mens, er zijn toch elke keer dingen die erop wijzen dat je een patiënt bent. En voor ons was het ook heerlijk om Manlief thuis te hebben. Als ik iets bedacht dan kon ik dat gelijk tegen hem zeggen, we konden samen vreselijk vals meezingen met een liedje op tv, we konden elkaar weer eens flink in de maling nemen met zijn vieren, het was weer even gewoon gewoon.
Vanavond werd Manlief weer opgehaald door de taxi, terug naar Beatrixoord. Wel even slikken na dit heerlijke weekend, maar het is echt nog wel nodig, hoe goed hij ook vooruit is gegaan de afgelopen weken, hier thuis blijkt dat er nog wel een klein schepje bovenop kan. Hij moet dus weer aan het werk komende week....
