Vanmorgen moesten Dochterlief en ik vroeg uit de veren, we gingen op pad voor De 30 van Zandvoort, aangevuld met een rondje circuit vooraf. Nu vertrokken we niet vanuit huis, want dan zouden we met het OV niet op tijd kunnen zijn en met de auto twee terugrijden an een wandeling 35 kilometer vond ik ook geen goed idee. We hadden dus een huisje gehuurd bij Center Parcs. Dat scheelde deze ochtend toch zeker twee uur, al stond de wekker alsnog heel vroeg, namelijk op half zes.
Om half zeven stonden we bij de voetgangersuitgang van het park om Martin op te wachten, die nog vroeger was opgestaan en met auto en trein de reis naar Zandvoort had gemaakt. Met zijn drieën liepen we naar het circuit, waar we nog een paar minuten moesten wachten voor we van start konden. Er was wat verwarring, want de startklok liep vast, maar het was echt zeven uur toen we werden losgelaten op het circuit.
We werden net voor de Kumhobocht het circuit opgestuurd en met de Arie Luyendijkbocht daar direct achteraan was er best wat hoogteverschil in de baan. Dat betekende ook dat we sowieso scheef liepen en dat gaf best een grappig effect. We besloten om even helemaal naar boven te gaan in de bocht, wat nog echt niet meeviel en helaas liep het bovenin ook helemaal scheef. Gelukkig kwam na de Arie Luyendijkbocht de startgrid en daar is het helmaal vlak, dat loopt toch een stuk makkelijker......
Op sommige stukken van het circuit liepen we vol in de zon en op andere stukken liepen we, door de hoge bochten, nog in de schaduw. Na een krap uur waren hadden we het rondje erop zitten en verlieten we het circuit weer. Dochterlief en ik maakten nog even een klein uitstapje naar de toiletten voor we het terrein van het circuit verlieten. We waren weer terug bij Martin voor de wandelaars van de 30 kilometer van start gingen, we gingen dus voor de meute uit.
Bij het strand was de keuze direct het strand op of eerst nog een stuk over de boulevard. Martin gaf de keuze aan Dochterlief en zij koos voor de optie direct het strand op. Op het strand konden we prima lopen nadat we door het mulle zand gestrompeld waren. Er waren wel veel flinke geulen waar we af en toe overheen moesten springen, maar al met al was het strand prima te doen.
We haalden een stempel bij de post halverwege het strand, maar we besloten om hier niet te stoppen, we zouden het strand helemaal aflopen en dan daar een bakkie doen.
Toen we bijna bij de stempelpost aan het einde van het strand waren, gaf Dochterlief aan dat ze last had van haar hiel. Deze was al afgetaped, maar toch gaf hij nu klachten. Tijdens de rust moest ik ook mijn afplaktalenten weer laten zien. Jammer genoeg was de fixomull gaan schuiven en dubbel gaan zitten, dus er was inderdaad sprake van irritatie. Het lijkt erop dat fixomull bij haar niet goed blijft zitten, maar ik had nu niets anders bij me om te plakken. Met wat noodgrepen plakte ik de hiel opnieuw af (met fixomull), nu maar hopen dat het goed genoeg blijft zitten de rest van de tocht. En we zullen op zoek meten naar iets anders voor haar om mee te plakken, want dit is niet de eerste keer dat de fixomull niet goed blijft zitten bij haar.
Bij deze stempelpost stonden een aantal kunststof zeedieren op het strand, daar moesten we nog even gek doen voor we verder gingen....
We verlieten het strand en na een stuk langs de weg te hebben gelopen gingen we de duinen in. Vorig jaar heb ik dit stuk niet gelopen, omdat toen de route was gewijzigd in verband met de nattigheid, voor mij was dit dus ook een nieuw stuk. Maar wat prachtig was het daar, flink klimmen en dalen, maar zo genieten!!! Ik was zelfs zo aan het genieten dat ik amper foto's heb gemaakt.
Eenmaal bij Duin en Kruidberg was het tijd voor en sanitaire stop voor Dochterlief en mij en natuurlijk voor nog een bakkie en korte pauze.
Nadat we Duin en Kruidberg hadden verlaten, gingen we op naar het Witte Huis. Daartussen zat nog een stempelpost bij Caprera, maar we wilden daar niet rusten, want dat was maar 4 kilometer lopen van Duin en Kruidberg. Natuurlijk moesten Dochterlief en ik wel weer een sanitaire stop maken daar, maar gelukkgi was de rij erg kort, dus we konden snel weer verder.
We waren net Caprera voorbij toen er app-verkeer was met Aike en Carola. Zij liepen vandaag de 20 kilometer en het leek erop dat er een ontmoeting mogelijk was bij het Witte Huis. Even later kregen we het bericht dat Aike en Carola een tafel voor vijf hadden op het terras, kijk dat was goed nieuws....
Martin had 's ochtends al gezegd dat hij de uitkijktoren wilde beklimmen, maar voor het zover was, namen Carola en hij het run 'an, het ging Aike, Dochterlief en mijzelf net iets te hard, dus wij liepen er op ons eigen tempo achteraan.
Nog even met zijn vijven op de foto op de uitkijktoren.....
Vanaf de uitkijktoren waren het echt nog de laatste loodjes naar de finish. Ook nu liepen Martin en Carola weer van ons weg. Dochterlief probeerde nog even om ze bij te houden, maar ze moest ze even later toch laten gaan.
.jpg)
Bij de finish gingen we weer uit elkaar. Martin ging snel naar het station om de trein te halen, Aike en Carola willen nog een cache loggen en Dochterlief en ik gingen terug naar ons huisje.
Al met al hebben we vandaag net geen 40 kilometer gelopen. Een mooi trainingsrondje op weg naar de 4Daagse dus en wat hebben we genoten van het gezelschap, het weer en de omgeving.
