52.491 Bu-jo, de basis

Nu het bijna augustus is en dus het nieuwe schooljaar weer bijna start, is het ook weer tijd voor een nieuwe bu-jo. Voor ik aan het decoreren van mijn bu-jo kan gaan denken, moet ik eerst de basis uitwerken. Dat betekent dat ik voor alle weken de takenlijst en de weekkalender moet maken, dus lijntjes, lijntjes en lijntjes trekken. Dat begint bij week 31 van 2025 en dat eindigt bij week 31 van 2026, mooi klusje dus. En dan bij elke maand ook nog de mood tracker. Ik had dus weer genoeg te doen de afgelopen dagen...

En mijn quote voor dit jaar is als volgt:

De basis is er , nu komt het leukste deel, de maanden decoreren. Gelukkig heb ik nog een paar weken vakantie. Hopelijk lukt het om mijn complete bu-jo voor de start van het nieuwe schooljaar af te hebben. Afgelopen jaar is dat helaas niet gelukt, juni en juli zijn in 2025 niet gedecoreerd....

Ach, het leven is nou eenmaal wat je overkomt terwijl je plannen maakt!

TROTS

Trots is op de zaterdagmorgen na de N4D, zittend (omdat staan te lastig is) de afwas doen met je medaille op je borst gespeld.

N4D, de dag van Cuijk

Na het appje van gisteravond keek ik even goed naar de band van de geleende fiets en die was inderdaad alweer zacht. Ik moest dus op zoek naar een andere fiets. Van de enige damesfiets die er nog stond, sleepte de rem aan, ik koos dus voor een herenfiets. Deze fiets was eigenlijk voor het mooie iets te hoog, maar ik kon precies met mijn voeten bij de grond als ik van het zadel afkwam en dat was genoeg voor nu. En zo bereikten we ook vandaag zonder brokken De Wedren. Net als gister kwamen we Aike tegen in de fietsenstalling en net als gister wachtten we met zijn drieën in de startrij.

Al snel na de start raakten we Aike weer kwijt, en zo liepen Dochterlief en ik weer met zijn tweeën door de straten van Nijmegen. Voor de derde dag de eerste kilometers dezelfde route. Voor Dochterlief ging het allemaal moeizaam vandaag. Ze heeft blaren op diverse plekken op haar voeten en ze kan geen stap zetten zonder ergens pijn te voelen, voor de zekerheid heb ik dus haar sandalen ook maar aan mijn tas gehangen.

Toch gaan de eerste kilometers prima. Voor de derde keer onder de loopbrug van het Radboud door, net voor de oversteek van de (nu nog) Sint Annastraat even naar het toilet, de brug over het Maas-Waalkanaal over en dan door naar de eerste rust in de Hatertse Vennen. 

Dat laatste ging niet helemaal van een leien dakje. Dochterlief wilde net na de brug even haar voeten van de grond. 'Maar heel even mam, hooguit vijf minuutjes.' En zo lag ze even later met haar voeten omhoog in het gras..... We spraken af dat we op elke vijf kilometer even kort zouden zitten en op elke tien kilometer iets langer zouden pauzeren, zodat haar voeten iets vaker even rust kregen. En inderdaad, na vijf minuutjes liepen we weer verder.

Het stukje naar onze rustpost was nu korter dan de gemiddelde vijf kilometer die we hadden afgesproken, maar dat was natuurlijk geen probleem, soms moet je een beetje schipperen en we hadden een doel, voor zes uur over de finish!! En na de koffie op de rustpost leefde Dochterlief ook weer wat op. Al werd er ook even gehuild en dat kwam deze keer niet bij Dochterlief vandaan. 

We zaten naast een vrouw die het moeilijk had, ze zat wat voor zich uit te staren terwijl ze muizenhapjes van een boterham nam. Na een minuut of vijf kwam er een bekende van haar aanlopen en op het moment dat ze oogcontact hadden begon de vrouw spontaan te huilen. Ze was er even helemaal klaar mee, ze miste haar dochtertje van drie, alles deed zeer en nou ja, de voor velen welbekende N4D-kwaaltjes.

Dochterlief begon spontaan mee te huilen vertelde dat voor haar ongeveer hetzelfde gold, behalve dan dat ze geen kinderen heeft. Toen ze zei dat ze wel blij was dat ze haar moeder bij zich had, kreeg ik ook tranen in mijn ogen. Lekkere jankboel daar, ook dat is de N4D.

Ons volgende doel was de kerk in Overasselt, waar we weer even zouden zitten en natuurlijk een kaarsje zouden aansteken.

Op weg daar naar toe, kreeg ik een appje van een bekende hoe het ging met Dochterlief en mij. We maakten een foto om dat te laten zien.....

Wat een mooie pruillip hè, de dramaqueen!!!

Nou ja, zolang ze dit soort ongein nog uithaalt, valt het allemaal nog wel mee.

Bij de militaire rustpost in Sint Walrick scoorden we tomaatjes en komkommertjes, lekker hoor. Het werd ondertussen langzaamaan wat warmer, maar het was nog goed te doen. Ondanks haar malheur kletste Dochterlief er lekker op los en wist ze toch ook de humor van de situatie in te zien en nam ze zichzelf af en toe flink op hak. En bij dat laatste hielp ik haar natuurlijk met liefde.

In Overasselt genoten we van de drukte en de aanmoedigingen voor we de kerk binnen stapten. En wat is het dan bijzonder om van de drukte en het feestgedruis de rust van een kerk binnen te stappen. Ergens ver op de achtergrond hoorden we door de open deur nog wel wat geluid, maar toch was de rust in kerk even heerlijk.

We zaten een poosje in een kerkbank, ieder met onze eigen gedachten even in onze eigen wereld. Hierna liepen we verder de kerk in om een kaarsje aan te steken. Wat een mooi moment was dit. Ik realiseerde me weer hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn en dat ik nu vooral dankbaar was dat ik zonder zorgen over Manlief deze N4D kon lopen.

Ons volgende doel was nu de Rustpost van de SWD na de dijk, maar voor de brug, richting Linden. Het werd ondertussen al wat warmer en Dochterlief wilde graag een natte handdoek in haar nek om te voorkomen dat ze het heel warm zou krijgen. Het was helaas nog niet zo warm dat er mensen met een tuinslang langs de route stonden, dus vroegen we aan iemand langs de kant of zij de handdoek even nat wilde maken. Geen probleem natuurlijk. Zo gingen we goed voorbereid de dijk op.

Tijdens haar eerste N4D in 2022 ging het op deze dijk helemaal mis voor Dochterlief, zee heeft toen een hele poos op de grond gezeten omdat ze misselijk was. die misselijkheid had ze aan zichzelf te danken, namelijk heel veel gevulde koeken eten in korte tijd, maar daarom zag ze nu wel op tegen de dijk. Gelukkig bleek die angst ongegrond, hoewel het nog steeds een lange dijk blijft, bleek hij dit jaar toch een heel stuk korter te zijn dan in 2022.

Aan het einde van de dijk verlieten we het 40-kilometerparcours om onze rustpost van de SWD weer op te zoeken. We zaten heerlijk in de schaduw van een viaduct aan een kop soep, een blikje cola en een gekregen dropje. Even de schoenen uit om de voeten wat lucht te gunnen en de voeten omhoog, genieten.

Dochterlief besloot om hier over te gaan op haar sandalen. Ik hing dus nu haar schoenen aan mijn tas voor we weer verder gingen. Op naar Linden om te kijken wat voor moois ze er dit jaar van hadden gemaakt en dan door naar Beers, op zoek naar Anita, de Wandelkerel had haar al gevonden, dus dat moest ons ook gaan lukken.

Heerlijk uitgerust en met een goed gevulde maag gingen we weer op pad. De brug richting Linden overwonnen we met gemak en in Linden genoten we van alles wat er te zien was.

Nou, doe dan de gladiolen maar......

Net voor we Linden uitliepen maakte Dochterlief haar handdoek nog even nat en dat was een goede zet. Het was bloedheet tussen Linden en Beers, bijna geen wind, volle zon en daarbij ook nog eens amper publiek, saai, heet, saai, heet en saai dus, dat stuk. Wat waren wij blij toen we bij Anita waren.

Na een verkwikkende rust en een gezellig praatje bij Anita, waar we ook nog even kort Marieke en Joyce troffen, konden we weer verder, op naar het feest in Cuijk en de pontonbrug.

Het zal je kind maar wezen..... Mafkees

Het stuk van Beers naar Cuijk vind ik een mooi stuk. Schaduwrijk, voldoende mensen langs de kant zonder dat het een gekkenhuis is, LTO staat er met een lekkere versnapering en je weet dat je straks in Cuijk komt, waar het weer even lekker feest is.

Dochterlief en ik deelden nog een blikje cola voor de nodige cafeïne. In het tunneltje net voor Cuijk werd dit keer niet "You'll never walk alone" gezongen, maar "Baila, baila, baila" dat klonk ook prima daar, aql heb ik toch stiekem liever de eerste...

In Cuijk was het schuifelen, we besloten om even de file te verlaten voor een sanitaire stop. Middenop het plein in Cuijk stond een toiletwagen waar het erg rustig was, we waren dus snel aan de beurt. We liepen een stukje langs het parcours voor we er weer op konden, gelukkig was het schuifelen toen voorbij en konden we in een redelijk tempo Cuijk doorkruisen.

Op weg richting de pontonbrug stond er een meisje met een enorme bak ijsklontjes, daar pakte ik er een uit. Om en om hielden we het ijsklontje in onze nek en/of ons voorhoofd, wat heerlijk was dat en wat een goed idee die ijsklontjes.

Na de oversteek over de pontonbrug streken we even neer op de rustplek daar. Dat bleek dan weer een minder goed idee, er was totaal geen schaduw daar, dus we hadden het al snel weer bloedheet. We braken deze rust dan ook snel af. Op naar de KWBN-post waar de Wandelkerel op ons wacht....

Filmpje geleend van Aike, die op dat moment vlakbij ons liep, al hebben we elkaar niet gezien.

Na Cuijk zat dochterlief even in een dip, waarschijnlijk door de warmte en natuurlijk ook gewoon omdat ze het zat was. Ik weet dat ik op zo'n moment niet te veel moet zeggen of doen, want er is toch niets goed.....😉 Ik liep dus gewoon stug door en zij ook. In Mook werd haar handdoek weer even flink nat gemaakt en dat maakte het allemaal al weer wat beter. Na Mook liepen we over de Rijksweg richting Malden, waar we Jannie zouden treffen en waar vlak na Jannie ook de Wandelkerel zou zijn op de KWBN-post.

Net voor we bij Jannie zouden komen, stond op een bord dat het nog 2 kilometer was tot Malden. ik zag het gezicht van Dochterlief betrekken, maar gelukkig kon ik haar vertellen dat bij het bord dat ze iets verderop zag we al naar echts zouden gaan en dat we daar Jannie konden vinden. het was echt geen 2 kilometer meer tot haar broer.....

En inderdaad even later waren we bij Jannie, die een dikke knuffel kreeg en waar we natuurlijk weer een foto maakten. En toen, toen, kon Dochterlief ein-de-lijk naar haar broer, want man, wat had ze die nodig!!!

Na een korte rust gingen we met zijn drieën verder, nog 8,5 kilometer te gaan tot de finish. Dochterlief had nog een punt om naar uit te kijken, haar beste vriendin stond verderop langs de Via Gladiola om haar te knuffelen en toe te juichen. Maar voor we daar waren hadden we nog wel een stukje te gaan.

Dochterlief vroeg of ze het kon maken om vanaf nu te gaan bier bedelen, jouw lege beker voorhouden aan mensen met een flesje of blikje bier zodat ze wat in jouw beker zouden schenken, nou, leek me wel. En dus kwam de beker tevoorschijn.

Het eerste stuk in Malden wilde dat nog niet zo lukken, ze moest de Via Gladiola op zonder bier....

En hoewel de Wandelkerel ook wel zin had in een biertje, gunde hij het blikje bier dat werd aangeboden aan zijn zusje. En dat zusje was blij!!!!!

De Via Gladiola was zoals gewoonlijk een groot feest. We zongen, we zwaaiden, we deden gek, we lachten en we liepen maar gewoon door. We vonden de vriendin van dochterlief en van haar en haar moeder kregen we alledrie een bosje gladiolen en voor Dochterlief had ze een extra cadeautje, een tegeltje van de N4D met haar naam, de afstand en het jaar. het tegeltje werd weer zorgvuldig ingepakt en ging in de tas van Dochterlief. Na een laatste dikke knuffel beginnen we aan de laatste twee kilometer van de N4D.

Hand in hand, tussen mijn kinderen in ging ik over de finish. Na de finish scheidden onze wegen. De Wandelkerel moest naar het startbureau voor de 50 kilometer en Dochterlief en ik ieder naar het 40-kilometerstartbureau waar we onze beloning konden ophalen. Dochterlief naar beloning nummer 2, ik naar beloning nummer 16.

Nadat ik mijn beloning had opgehaald, ging ik op zoek naar Dochterlief. ze viel me huilend in de armen en ik knuffelde haar en pinkte een traantje weg. Wat heeft ze veel overwonnen het laatste jaar. Niet alleen een jaar na een fikse enkeloperatie loopt ze de N4D uit, ze heeft begin dit jaar ook, met professionele hulp, een heftige depressie overwonnen. En dus huilden we even samen.

We zochten een plekje om even te zitten en daarna haalde ik de Wandelkerel op van de afgesproken plaats. De schoenen gingen uit, de slippers aan en er werden de nodige berichten gestuurd om iedereen op de hoogte te brengen van het feit dat we binnen waren.

Dochterlief en ik lieten ons IML-boekje stempelen, maar we besloten alle drie dat we de stempel en de sticker van de KWBN wel zouden nabestellen, we hadden geen zin meer om nog helemaal naar de andere kant van De Wedren te lopen en dan weer terug naar de fietsenstalling. We gaan dus rechtstreeks naar de fietsenstalling. Bij de fietsenstalling treffen we Marieke en we maken nog een laatste foto met zijn vieren. dan stappen we op de fiets. Het laatste fietsritje van De Wedren naar de camping dit jaar.

Dat fietsritje loopt voor mij bijna af met een val. Toen ik op camping van de fiets wilde stappen, vergat ik even dat ik op herenfiets zat. Ik wist me staande te houden, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik stond met de stang tussen mijn benen en kon simpelweg mijn been even niet optillen. Gelukkig was er snel hulp. De Wandelkerel pakte mijn rugzak aan en een medewandelaar hield de fiets vast, een beetje schuin, zodat ik alsnog mijn been erover kon gooien. We konden er met elkaar hartelijk om lachen, al was ik blij dat er geen filmpje van is gemaakt.

De schatjes fietsten daarna naar de caravan en ik bracht de fiets weg en bestelde patat voor ons. Er wordt met een groot deel van de camping afgesloten met een portie patat of een pizza. Toen dat allemaal geregeld was liep ik naar de caravan waar ik de schatjes met een biertje in hun hand vond.

Dochterlief haalde voorzichtig alle tape van haar voeten en daar kwamen twee prachtige blaren op haar hielen onder vandaan.... Ik had nog wat prikwerk te doen straks.

Maar eerst was het tijd voor patat en douchen.

We genoten van de gezelligheid en de verhalen, maar na het eten gingen we wel snel lekker douchen en daarna terug naar de caravan. Ik deed het nodige prik- en verzorgwerk aan de voeten van Dochterlief en daarna streek ik neer op mijn bed met een boek. Ik twijfelde even of ik nog naar de tent zou gaan, het klonk alsof er daar een goede afterparty gaande was, maar ik besloot om maar gewoon mee te genieten vanuit mijn bed.

het avontuur dat N4D 2025 heet is afgelopen. Ik hoop er volgend jaar, bij leven en welzijn, weer bij te zijn.

N4D, de dag van Groesbeek

Vanmorgen bleek dat de vermoeidheid ook bij mij toeslaat, ik heb de Wandelkerel niet weg horen gaan en ik schrok me rot toen de wekker voor Dochterlief en mij ging. Ook de start van de dag ging niet helemaal perfect, we zouden net de camping afrijden toen Dochterlief tot de ontdekking kwam dat haar telefoon nog in de caravan lag, nog snel even terug dus. Maar gelukkig kwamen we uiteindelijk zonder kleerscheuren weer in de fietsenstalling. En ja hoor, ook vandaag troffen we Aike en dus sloten we bij haar aan, kijken of wij vandaag ook binnen 5 minuten zouden kunnen starten. Helaas lukte dat niet, maar we hadden wel lol met elkaar in de startrij. Al was onze grote vriend even niet zo enthousiast, maar het meest jammere was wel dat we hoorden dat Martin en Petra vandaag niet meer zouden starten, altijd verdrietig om te moeten stoppen wegens gezondheidsredenen.

We starten met zijn drieën en terwijl Aike en ik gezellig kletsten, liep Dochterlief op de automatische piloot met ons mee. Als we iets vroegen, gaf ze antwoord, maar uit zichzelf bracht ze niets in. Ik ken dat van haar en weet dat ik haar dan het beste gewoon zoveel mogelijk met rust kan laten, ze wordt vanzelf wel echt wakker en dan gaat haar mond ook weer werken....

Toen Dochterlief aangaf dat ze een sanitaire stop nodig had, hadden we er zo'n 8 kilometer opzitten en tot die tijd waren voornamelijk Aike en ik aan het woord geweest. Aike besloot om door te lopen tot Malden, Dochterlief en ik gingen voor de sanitaire stop.

Na deze onderbreking bedacht Dochterlief dat het misschien wel handig zou zijn als zij in de toekomst ook een plastuit aanschaft (en daar dus eerst ook mee gaat oefenen), omdat dat de sanitaire stops een stuk korter zou maken. Iets om over na te denken. Nu gingen we eerst maar eens op weg naar Malden. Op deze weg werden we al getrakteerd op de eerste gladiolen, al stonden die nog stevig in de grond.

We slingerden verder naar Malden en ik wist Dochterlief te verblijden met het nieuws dat in Malden onze eerste rust bij de SWD zou zijn. Ik vertelde er wel direct bij dat dat pas was als we Malden weer bijna uitliepen. Ondertussen hadden we het tempo weer lekker te pakken en dat betekende dat we toch redelijk snel weer bij de rust waren.

Bij de rust kregen we een appje van de Wandelkerel dat hij Anita had gemist. Hij liep aan de verkeerde kant van de weg en kon niet oversteken omdat er meerdere pelotons militairen liepen of wij de groeten wilden doen als wij wel bij Anita konden komen. Natuurlijk wilden wij dat. Ook troffen we Carla weer bij deze rust en zij vertelde dat ze haar telefoon was vergeten en dat ze al opzag tegen de thuiskomst omdat ze 'ik-weet-niet-hoeveel' berichten in de W4W-appgroep zou missen. Dat kon ik mij wel voorstellen want tijdens de 4Daagse is het een gekkenhuis in die groep. Na een bakkie, wat te eten en een dropje van de organisatie gingen we weer verder, op naar Anita.

Gelukkig konden wij wel bij Anita komen en dus konden wij haar begroeten en natuurlijk ook de groeten doen van de Wandelkerel. We kregen een bakkie van haar en daarna gingen we weer verder.

Overigens telden we ook vandaag hoe vaak we 'Baila de Gasolina' zouden horen. We lieten dat aan elkaar weten door het aantal vingers op te steken dat hoorde bij het aantal dat we hadden geteld. Zolang dit niet boven de 10 uitkwam deden we dat ieder voor zich, zodra het boven de 10 uitkwam deden we dat samen. Op het plein in Mook, waar de splitsing was tussen de 30 kilometer en 40-50 kilometer hoorden we dit lied voor de 5e keer vandaag, dus allebei een hand vol vingers omhoog. Het hield ons dus lekker bezig, naast het wandelen.

We liepen lekker door, nog even genietend van de drukte en het vertier in Mook om daarna, op weg naar Plasmolen weer te genieten van het lopen langs het water. We werden ingehaald door een stevig doorlopende man en ik zag dat hij een blauw, dus 30 kilometer, bandje om had, maar de 30 kilometer had in Mook een andere kant op gemoeten. Ik gaf dus even gas bij en sprak de man aan. "Sorry, maar volgens mij zit u op de verkeerde route." Hij keek mij vrij glazig aan en vroeg toen of ik dat nog een keer in het Engels kon herhalen. Oeps, even schakelen dus. Gelukkig wist ik hem te vertellen dat hij een stuk terug moest om op de goede route te komen en toen keerde hij om. Ik had mijn goede daad van vandaag weer gedaan.

Even later kreeg Dochterlief een opmerking over de naam die op de mouw van haar shirt staat. Dat is niet haar officiële naam en dat was dus ook de vraag. Toen Dochterlief aangaf dat dat haar bijnaam is, gaven deze twee meiden aan dat zij een vriendin hebben, ook ergens op het parcours, die dezelfde bijnaam heeft. De oorsprong van deze bijnaam bleek een andere officiële naam te zijn. Vervolgens vroegen ze Dochterlief voor de hoeveelste keer zij meedeed, nou de tweede keer dus. Zij deden voor de eerste keer mee en gaven aan dat ze eigenlijk wat vragen hadden voor meer ervaren wandelaars. Daarop zei Dochterlief: "Dan moet je bij mijn moeder zijn, die loopt daar aan de andere kant van de weg. Mam, kun je even komen?" Natuurlijk had ik het hele gesprek gevolgd en stak ik voorzichtig over naar de andere kant van de weg. De belangrijkste vraag was of je voeten ook na meer dan 10 deelnames zeer doen op dag 3. Daar kon ik niet anders dan bevestigend op antwoorden. Maar als toevoeging gaf ik aan dat het door de jaren heen wel makkelijker wordt, alsof je lichaam steeds beter gaat begrijpen wat je aan het doen bent.

We splitsten op in tweetallen, Dochterlief met de een, ik met de ander en voor we het wisten waren we door Plasmolen heen. De twee meiden besloten om daar even te wachten op de rest van hun gezelschap en Dochterlief en ik liepen door richting Milsbeek. In Milsbeek namen we een pauze bij het Sint Lambertus gilde, heerlijke soep en een plek in de schaduw..... Even de schoenen uit en bijkomen!

Na deze pauze waren we er klaar voor, op naar de Sint Jan, die ene heuvel voordat de Zevenheuvelenweg begint. Ik persoonlijk vind de Sint Jan zwaarder dan de Zevenheuvelenweg, al vind ik de Sint Jan ook altijd enorm genieten. Zonder problemen wisten we de Sint Jan te bedwingen.

Na de Sint Jan namen we even een korte pauze bij een SWD-post, sanitaire stop en een voetenverzorgmomentje voor Dochterlief en toen gingen we op weg naar Jannie, die ergens in Groesbeek stond om de wandelaars aan te moedigen. En na Jannie konden we uitkijken naar Dokter Pain, die aan het begin van de Zevenheuvelenweg staat.

Maar voor we daar waren moesten we wel eerst Grafwegen en Breedeweg door en daar werd het warm. Tijd om verkoeling te zoeken door pet, hoed en/of handdoek in een bak water of onder een sproeier te houden of om onszelf onder een sproeier te houden. Dat ging prima en zonder oververhitting wisten we Jannie te vinden.

Bij Dokter Pain liet Dochterlief zich weer even masseren, niet alleen haar schouder, maar ook haar benen kregen een massage. Na haar massage zaten we nog even lekker op een stoel, even bijkomen. We moesten enorm lachen toen er een Noors militair peloton langskwam dat daadwerkelijk van links naar recht ging over de Zevenheuvelenweg toen het nummer van Snollebollekes werd gespeeld. Na een laatste knuffel en een foto gingen we weer verder, nog 8 kilometer te gaan....

De Zevenheuvelenweg ging zonder problemen onder onze voeten door, we hadden daar een korte onderbreking bij Larissa, en verder is en blijft het een fantastisch deel van de 4Daagseroute. We gingen Berg en Dal in en toen gaf Dochterlief aan dat ze toch weer een blaar voelde opkomen. gelukkig mochten we bij mensen op de oprit gebruik maken van stoelen en inderdaad, toen ik haar voet controleerde was de blaar op haar hiel was weer volgelopen. Dus prikken, plakken en wol erop doen. Terwijl ik daar mee bezig was, kwam Marieke voorbij en zij besloot om ook even bij ons te gaan zitten. Dochterlief deed haar schoen weer aan en toen kwamen toch de waterlanders, het is zo'n vervelend gevoel om die schoen weer aan te doen en natuurlijk speelt de vermoeidheid ook mee.

Prompt begon Marieke ook te huilen. Bij haar zat het niet in de vermoeidheid of blaren, maar kwam het door privéomstandigheden. Nou, dar zat ik dan met twee huilende vrouwen. Ze hebben even lekker gehuild en toen zijn we maar weer verder gaan lopen, we moesten toch naar De Wedren....

Op de Kwakkenbergweg was oponthoud geweest door activisten die in de boom waren gaan hangen, maar gelukkig was het oponthoud verdwenen toen wij langsliepen, al hingen er nog wel mensen in de bomen.... En waar gister Marieke naar het toilet ging en wij niet, was het nu andersom, we namen dus weer afscheid van elkaar.

Even later kwamen we langs het graf van 4Daagserecordhouder Bert van der Lans en wat was daar op een mooie manier aandacht aanbesteed.

Dochterlief besloot om haar vader even te bellen, zodat hij haar moed ik kon spreken voor de laatste kilometers en achteraf bleek dat een heel goed idee te zijn geweest. Aan het einde van dag 3 zijn er altijd twee starten waar het groot feest is, de witte en de rode straat. In de witte straat konden we redelijk doorlopen, al zijn we het laatste stukje, toen het echt vast dreigde te lopen, achter de toeschouwers langs gelopen. Vooral Dochterlief had moeite met stilstaan en langzaam lopen, al is dat ook niet mijn hobby na een dag wandelen.

In de rode straat stond het simpelweg helemaal vast, geen beweging te maken, niet vooruit en niet achteruit. Op een bepaald moment ontstond ook hier een stroom achter de toeschouwers langs en daar werden wij in mee gezogen. Toen er wandelaars dreigden flauw te vallen werd aan het publiek verzocht om allemaal weer achteruit te gaan. Gelukkig werd er goed meegewerkt en wij werden keurig de straat weer opgeleid door het publiek. Eenmaal weer op de straat werd ik opzij gebeukt door een man, want ik kwam van de zijkant en hij ging niet, nee echt niet, voor mij opzij. Ik heb hem maar een fijne dag gewenst en ben achter hem gaan lopen. Iets met vermoeidheid, neem ik aan. 

Gelukkig is het na de rode straat nog twee keer struikelen naar de finish, zodat we even later weer lekker de schoenen konden verwisselen voor slippers. Toen we dat aan het doen waren hoorden we dat de sluitingstijd met een kwartier werd verleng door het vele oponthoud. Gelukkig hadden wij dat niet nodig, maar wel fijn voor de vele mensen die nog achter ons aankwamen.

We stapten op de fiets en we waren nog geen tweehonderd meter onderweg toen ik voelde dat mijn voorband leeg was, KAK, lekke band. Ik stuurde Dochterlief naar de camping en ik liep terug naar de fietsenstalling om te vragen of ik mijn band kon plakken. Gelukkig kreeg ik daar hulp bij en als snel vonden we een scheurtje in de binnenband. Dat scheurtje was snel geplakt en na een laatste controle van de band, stapte ik were op de fiets, alsnog snel naar de camping.

Nu kon ik anderhalf a twee kilometer fietsen en toen was mijn band weer leeg. Ik ben maar gaan lopen en ondertussen pleegde ik wat telefoontjes, eerst naar Jacqueline of er misschien iemand op de camping was die mij kon ophalen, helaas degenen met een auto hadden al gedronken. Toen een fietsenmaker, die nam niet op en vervolgens de zoon des huizes, omdat ik zijn mobiele nummer kon vinden en ik in ieder geval even wilde laten weten dat ik niet op tijd zou zijn voor het eten.

De zoon des huizes had met zijn vriendengroep in Groesbeek aan de route gezeten en zij waren net weer op weg naar de camping. Ze besloten dus om mij op te halen en zo ging ik met de borrelbus richting de camping. Het gezicht van pa toen ik ook de uit de borrelbus rolde en mij fiets erachteraan kwam, was goud waard.

Gelukkig was ik op tijd voor het eten, daarna douchte ik snel en toen moest ik achter een fiets aan, want de mobiele fietsenmaker belde niet terug en ik zag het niet zitten om morgen naar De Wedren te lopen. Met behulp van de vrouw des huizes lukte het mij om een fiets te regelen, al werd dat wel een net te grote herenfiets. Voorzichtig fietsen dus morgenochtend, maar in ieder geval een einde aan de stress hoe op De Wedren te komen.

Ook nu plakte ik weer voeten af en werd de voorraad in de tassen aangevuld door degene die niet geplakt werd en toen konden we naar bed. Morgen alweer de laatste wandeldag!