52.451 Blauw, blauw, blauw

Ik probeer al tijden om het onderhanden werk en de UFO's (UnFinished Objects) te minimaliseren. Voor mij betekent dat dat ik probeer om maximaal één haakwerk, één Droomdeken, één naaimachinequiltproject, één handwerkquiltproject en één te naaien kledingstuk te hebben liggen. Dat ging heel lang heel goed. 

Het haakproject zijn de roze en witte blokken voor een Droomdeken, de Droomdeken is de Cobblestone, het naaimachineproject is de top van de 100 moderne quiltblokken en het handwerkproject is de Scandinivian Christmas. Al liggen er vast her en der, zwaar verstopt en genegeerd, nog wel wat UFO's te verstoffen... O, en de Dutch Dishes liggen er ook nog. Een kledingstuk ligt er op dit moment niet.

En ondanks alle goede voornemens kom ik dan soms iets tegen dat ik gewoon MOET maken.... Dat is nu dus het geval. Het is blauw en ik maakte een proeflapje. Dat proeflapje bleek dan toch weer net niet representatief voor het project, jammer maar helaas.

Het eindresultaat moet namelijk 45 bij 45 cm zijn, dus deze 50 is wel echt te royaal, uithalen dus. Ik kan niet wachten om het eindresultaat te laten zien, maar voor het zover is, moet ik dus eerst opnieuw beginnen....

Paniek, trots en vertrouwen

Dinsdagmorgen toen mijn wekker ging, bleek Manlief ook wakker te zijn. Dat is een bijzonderheid, want over het algemeen maakt hij nachten van minstens 10 tot 11 uur en slaapt hij 's morgens door mijn opstaanritueel heen. Hij gaf aan zo ongeveer de hele nacht wakker te hebben gelegen omdat hij niet lekker lag en zich niet helemaal lekker voelde, beetje snotterig en kucherig. Toen ik vertrok gaf ik hem nog een kus en hoopte ik dat hij nog een paar uur lekker kon slapen voor de schatjes, ze waren beide thuis, beneden kwamen voor de koffie.

Toen ik tegen zessen weer thuis kwam lag Manlief op bed, weliswaar met de slaapkamerdeur open, zodat hij contact had met de schatjes in de woonkamer, maar toch, hij lag op bed. Dochterlief was bijna klaar met koken, dus ik ging snel naar de slaapkamer om me om te kleden en om te vragen hoe het met Manlief ging. Hij gaf aan zich alweer een stuk beter te voelen, dat was natuurlijk goed om te horen, maar nog belangrijker was, dat hij heel nodig naar het toilet moest. Hij had een beetje hulp nodig bij het opstaan, maar verder vond hij zonder problemen zijn weg naar het toilet om te katheteriseren.

Ik moest ook nodig toiletteren, dus ik besloot om maar naar boven te gaan. Net toen ik de deur naar de bovenverdieping opendeed, riep Manlief mij. Mijn nood was zo hoog, dat ik de Wandelkerel vroeg om de honneurs waar te nemen. Natuurlijk deed hij dat met liefde.

Ik was amper klaar met toiletteren toen ik voetstappen de trap op hoorde stormen, Dochterlief kwam aangerend met de mededeling dat de Wandelkerel aangaf dat we de huisarts moesten bellen, omdat Manlief niet meer kon opstaan van het toilet. Samen stormden we weer naar beneden, terwijl ik ondertussen al het nummer van de huisarts opzocht in mijn contacten.

Eenmaal beneden vroeg ik aan de Wandelkerel wat ik moest doorgeven aan de huisarts en op dat moment brulde hij: "Bel 112!!!!" Ja hoor, natuurlijk viel op dat moment mijn telefoon uit, zo goed als leeg.... Dochterlief sprong daar gelijk op in en zij belde met haar telefoon 112. Ondertussen vroeg ik de Wandelkerel wat er aan de hand was, tegelijkertijd nam ik een kijkje in het toilet. En hoewel ik altijd eerlijk ben geweest hier, heb ik toch even getwijfeld of ik datgene wat ik zag hier wel moet vermelden.... En ja, ik heb besloten om het toch te doen, omdat ook dit beeld hoort bij ons leven met een zieke man/vader.

Wat ik zag was een man die compleet buiten westen was, hij kon zijn hoofd niet meer rechtop houden, die werd vastgehouden door de Wandelkerel. Ondertussen stond diezelfde Wandelkerel tegen zijn vader te praten: "Pap, blijf er even bij! Hé topper, nu even naar mij kijken hè, ik sta hier." Maar ook: "Pap, ik hou van je, dus nu niet zo raar doen!" Ondertussen sloeg hij zijn vader ook nog een paar keer in zijn gezicht om ervoor te zorgen dat hij niet helemaal weg zou zakken. Daarnaast stond hij, met zijn blote voeten, in de urine van zijn vader, het katheteriseren was dus duidelijk misgegaan. Ook had Manlief de katheter nog niet verwijderd, er was dus echt iets heel erg mis.

Ondertussen had Dochterlief een medewerker van 112 aan de lijn, omdat zij niet kon zien wat er gebeurde gaf ze haar telefoon aan mij. Ik nam het gesprek over en hoewel bij Dochterlief de tranen over haar wangen liepen, had ze toch de tegenwoordigheid van geest om deuren open te gooien en om bij de deur te wachten op de ambulance die ondertussen onderweg was.

Het kan niet langer dan 10 minuten hebben geduurd voor de ambulance er was, maar het voelde als minstens een uur. De medewerker van 112 bleef aan de lijn en hielp ons door tips te geven en door aan te geven waar de ambulance was. Ondertussen had ik het toilet volgegooid met dweilen, zodat de meeste urine opgenomen zou worden. Net voor de ambulance arriveerde vroeg de Wandelkerel mij om het van hem over te nemen, hij had lamme armen gekregen van het rechtop houden van het hoofd van zijn vader. We deden een  snelle wisseltruck tussen telefoon en hoofd en ik snapte direct wat hij bedoelde. Ik heb nooit geweten dat een hoofd zo zwaar is...

Ook ik praatte in op Manlief, hij was er nog steeds niet bij. Op gegeven moment hoorden we de hond van de buurman janken, dat doet hij, tot onze ergernis vaak en op de meest onmogelijke tijden, maar nu waren we er blij mee, hij jankt namelijk op een bepaalde manier als hij een sirene hoort en hij liet nu zijn sirene-gejank horen. Dat hadden we inderdaad goed ingeschat, want even later hoorden wij de sirene ook. Zucht van verlichting...

De ambulancebroeders namen het snel van ons over en wisten Manlief, met de nodige moeite, op hun brancard te manoeuvreren. En dan werkt mijn brein ook zo weer zo raar, want terwijl de broeders hun werk deden in het bijzijn van de schatjes, begon ik de vloer van het toilet te dweilen. Ik moest gewoon iets doen!!!

Gelukkig trok Manlief snel bij toen hij op de brancard lag. Uit alle toeters en bellen bleek dat hij een zeer lage bloeddruk had en dat hij koorts had. De broeders vroegen wat wij wilden en wij waren alle vier heel duidelijk, ZIEKENHUIS!!!! En zo vertrok Manlief in de ambulance naar het ziekenhuis. Wij gaven aan dat we met eigen vervoer zouden volgen.

Nadat de ambulance was vertrokken, verdeelden we de taken. Familie bellen, wc verder schoonmaken, spullen voor Manlief inpakken (voor in ieder geval een verblijf van twee nachten, we houden met alles rekening), avondeten veilig wegzetten, alle spullen die aan de kant waren geschoven weer terug zetten en de Wandelkerel wilde schone kleren aan en vooral zijn voeten wassen. We fungeerden als een geoliede machine. We dachten zelfs aan de telefoon en het scheerapparaat van Manlief, inclusief alle laders.

Ik vertrok als eerste richting ziekenhuis, de schatjes volgden even later in de auto van Manlief. Het was een bewuste keuze om in twee auto's te gaan, we weten uit ervaring dat het niet te voorspellen is hoe lang het duurt op een SEH.

Toen ik op de SEH kwam lag Manlief aan alle mogelijke apparatuur. Ook was er een ECG gemaakt, was er bloed geprikt, lag hij aan een bloeddrukmeter, was er een coronatest gedaan en wachtte hij nog op een longfoto. Omdat er op de SEH maar twee personen tegelijk bij een patiënt mogen zijn, wisselden we elkaar af.

Na verloop van tijd werd duidelijk dat Manlief een luchtweginfectie had. Het was niet duidelijk of die luchtweginfectie veroorzaakt werd door een virus of een bacterie, hij kreeg dus voor de zekerheid antibiotica via een infuus. Daarnaast bleek dat zijn bloeddruk aan de lage kant was. Omdat Manlief nu eenmaal een kwetsbaar persoon is, besloten we in overleg dat hij de nacht zou doorbrengen in het ziekenhuis. Nadat hij was overgebracht naar de nachtafdeling, vertrokken de schatjes en ik richting huis.

Ondertussen was het bijna 10 uur en we hadden nog steeds niet gegeten, het werd dus restaurant de Gouden Bogen. Dat betekent wel dat ik al in april over mijn jaargemiddelde van twee heen ben. Ik ben benieuwd wat  dit jaar nog meer gaat brengen...

Bekaf  bereikten we om een uur of half 11 ons eigen huis weer....

Woensdag was vooral een dag van afwachten, Manlief werd compleet binnenstebuiten gekeerd. Hij ging van het ene onderzoek naar het andere. Longen, hart, bloed, alles werd geanalyseerd. Ook heeft Manlief al een week of vier-vijf een schimmelinfectie aan zijn voet, die werd ook onder de loep genomen, inclusief de geneesmiddelen die hij daarvoor heeft gekregen.

Uiteindelijk was de conclusie dat de luchtweginfectie zijn lichaam dusdanig heeft beïnvloed dat bij het overgaan van liggen (in bed) naar zitten (op het toilet) zijn bloeddruk gevaarlijk laag is geworden en dat hij daardoor "out" is gegaan. Zoals wel eerder is gebeurd, is de oorzaak niet met 100% zekerheid te achterhalen. Gelukkig lijkt de antibiotica dusdanig zijn werk te hebben gedaan, dat het vertrouwd was om Manlief woensdagavond weer naar huis te laten komen.

Omdat donderdag al mijn lessen uitvielen (praktijkexamens, examentraining en stage) kon ik donderdag thuis werken, mede omdat ik woensdagmiddag nog wel naar mijn werk was gegaan om les te geven en om

allerlei spullen op te halen die ik donderdag dan thuis nodig had. Zo kon ik waar nodig Manlief nog even helpen en toch gewoon aan het werk gaan.

Vandaag ging het alweer een stuk beter, al heeft Manlief af en toe nog hulp nodig bij het opstaan en doen zijn benen nog niet helemaal wat hij wil, maar hé, hij is weer thuis, daar waar hij hoort!!!

En  dan blijkt maar weer hoeveel lieve mensen wij om ons heen hebben. Van de buren die op alle mogelijke manieren hulp aanbieden, van lieve kaartjes die we ontvangen, van appjes van collega's van mij om te informeren hoe het gaat en van een groep medevrijwiliigers van Manlief een heerlijk pakket van de plaatselijke bakker...

Maar het allerbelangrijkste kan ik eigenlijk niet in woorden uitdrukken, want wat de schatjes afgelopen dinsdagavond hebben laten zien, vind ik onvoorstelbaar. Deze twee jongvolwassenen hebben gedrag laten zien, waar menig volwassene moeite mee zou hebben. Ze bleven rustig en beheerst in een situatie waarin paniek zomaar de overhand had kunnen krijgen. Ik ben zo ongelooflijk trots op die twee, handelen als het moet, je gevoelens en paniek opzij zetten om ervoor te zorgen dat degene waarvan je houdt de hulp krijgt die nodig is.

Ik durf wel te zeggen dat ik mijn leven en dat van anderen durf toe te vertrouwen aan deze twee. Wat een toppers!!!

52.450 Een blokje wit....

Twee weken geleden plaatste ik het eerste blok van een gehaakte Droomdeken in wording. Voor mij een nieuwe stap in mijn Droomdekencarrière, maar gelukkig wel een hele leuke stap. Tenslotte vind ik haken ook erg leuk en een positieve bijkomstigheid is dat haken ook gewoon op de bank kan in aanwezigheid van mijn gezinsleden, terwijl een Droomdeken naaien niet mogelijk is op de bank.....😉

En nu heb ik dus een wit en een roze blok gehaakt. Het is de bedoeling dat het een babydeken wordt, dus ongeveer 90 bij 120 cm. Hoe dat precies gaat uitkomen kan ik nu nog ziet zeggen, eerst maar eens wat meer blokken haken. Gelukkig zit er geen druk op het maken van Droomdekens, ik kan dus lekker op mijn gemak blokken halen en kijken hoe het allemaal uitkomt.

Al ben ik natuurlijk wel weer heel benieuwd naar het eindresultaat, maar afgaande op bovenstaande foto's heb ik er vertrouwen in....

Krentenbloesemtocht Dwingeloo

Vandaag ging ik na drie weken weer een keer aan de wandel. Ik had wel kortere stukjes door het dorp gelopen, maar de lange afstanden waren aan mij voorbijgegaan. Ik heb af en toe nog last van flinke hoestbuien, maar wandelen moest nu toch wel weer gaan lukken. Gelukkig kreeg ik gezelschap van Ate en zo vertrokken we, na de officiële opening, voor een rondje van 33 km.

Vanaf dorpshuis Over Entinghe liepen we dwars door Dwingeloo richting camping Torentjeshoek, al bereikten we die niet. Voor we zover waren sloegen we linksaf richting Huis van Drenthe, het voormalige Planetron. Ik wil hier ooit nog een keer naar binnen voor een versnapering, maar nu was het ons toch iets te vroeg op de route, we hadden er nog geen 5 km opzitten.

Even later liepen we langs De Bospub, ook zo'n leuke locatie, maar ook hier was het te vroeg, niet alleen voor ons, maar ook voor De Bospub, die was nog gesloten. Vervolgens ging het naar het Dwingelderveld, waar het duidelijk werd dat het grondwaterpeil nog steeds vrij hoog is. Gelukkig blijft het gewoon een prachtig natuurgebied!!!

 

Ook nu zaten er weer verrassingen in de route. Ik vind het zo knap dat de routebouwers elke keer weer paden weten te vinden die ik nog niet gelopen heb, terwijl ik daar al zoveel voetstappen en kilometers heb liggen. De verrassing was nu  een schouwpad, met aan de ene kant natuurlijk een sloot en aan de andere kant een groen weiland doorspikkeld met gele (paarden)bloemen. Wat een pracht......

Terwijl ik de foto maakte, hoorde ik ineens een bekende stem achter mij. Oud-collega Felix, ook 4Daagseloper, was ook aan de wandel hier. Ik kletste bij met Felix, terwijl Ate een gesprek aan knoopte met zijn vrouw. Leuk om zo even bij te praten. Net voor de Schaapskooi van Ruinen werd ik aangesproken door een ons tegemoet komende wandelaarster, die zich afvroeg waarom er zoveel wandelaars waren die haar richting opliepen. Dit was het moment waarop Felix en ik weer afscheid namen. Nadat ik had uitgelegd dat we een georganiseerde tocht liepen, vervolgden ook Ate en ik weer onze weg. 

 

Even later hoorde ik weer een  bekende stem, nu was het W., de schoonzoon van Hilly, die ons voorbij liep. Hij had er goed de pas in, dus het bleef bij een groet. We passeerden de schaapskudde, heerlijk al die lammetjes, en even later waren  we bij het bezoekerscentrum Ruinen, waar we na zo'n 15 km neerstreken voor onze eerste rust.

We genoten van een bakkie van Natuurmomenten en een hapje uit onze eigen voorraad. Ook maakte ik van mijn lange broek een korte broek, ik had het alweer warm zat. Omdat de benen voor het eerst dit jaar weer zon zagen, smeerde ik ze ook maar even goed in. En zo konden we voldaan en goed verzorgd weer verder.

Volgens de routebeschrijving zouden we met een kilometer of 5 in Ruinen zijn. Qua afstand was dat eigenlijk wat te kort om weer te rusten, maar qua tijd zaten we dan mooi rond lunchtijd. De beslissing was dan ook snel gemaakt, lunchen op de Brink in Ruinen. We genoten van een heerlijke Zwolse mosterdsoep. Man, man, wat een lekker soepie....

Na deze welverdiende rust vervolgden we onze weg, buikje vol, dus nieuwe energie. Ate en ik hoopten nog even dat we langs theehuis Anserdennen zouden komen, de appeltaart daar is niet te versmaden en dan zou het ons ook niet uitmaken hoe kort deze zou zitten op de rust in Ruinen, maar helaas, daar kwamen we niet. Hoewel, misschien was dat maar beter ook.

De route ging verder langs molen de Zaandplatte (die heb je vast wel eerder voorbij zien komen in mijn verslagen) en over de Anser Essen. De Brem bloeide volop, zodat we ook nu genoten van de omgeving. Bij de volgende rust was ik echt toe aan een toiletbezoek, dus zocht Ate even een plekje aan picknicktafel, gelijk een mooie gelegenheid om nog even wat te eten.

Vanaf deze rust was het nog een kilometer of 7 naar de finish. Gelukkig waren Ate en ik nog lang niet uitgepraat, daarom vlogen die laatste kilometers onder onze voeten door. Voor we het wisten waren we weer terug bij dorpshuis Over Entinghe. 

 

Na het afmelden deden we nog even een drankje voor we afscheid namen. Op naar een volgende wandeltocht, al hebben we nog geen idee wanneer, we hebben vandaag in ieder geval genoten van de tocht van elkaars gezelschap!!!

52.449 Bu-jo april

Bij mijn bu-jo voor april dacht ik mij er een keer makkelijk vanaf te maken, maar dat viel toch nog een klein beetje tegen. Het tekenen van een kroon is meer werk dan ik dacht. Al was april inderdaad wel veel minder werk om te maken, dan mei, maar om dat te zien moeten jullie nog een maandje wachten. Nu eerst april....

Ik heb nu acuut zin in een oranje-tompouce....

Het zal toch niet.....

Een oud gezegde in onze familie, en misschien ook wel in veel meer families, luidt: "Alles komt in drieën." Als je het feit dat ik ziek ben, rekent als nummer een, dan kwam nummer twee inderdaad vandaag. De sta-op-stoel van Manlief trok scheef toen hij de sta-op-functie wilde gebruiken. En niet een beetje scheef, maar minstens 30 graden scheef.

Nu hadden we eerder deze ochtend al een moer gevonden op  de grond, maar we hadden geen idee waar die vandaan was gekomen. Natuurlijk had ik een controle-rondje gedaan. Bank, niks bijzonders, stoel, niks bijzonders, kachel, niks bijzonders, deuren, niks bijzonders, rolgordijnen, niks bijzonders en zelfs toen de stoel van Manlief scheef trok, zag ik er niks bijzonders aan, maar ik ben dan ook geen sta-op-stoel-expert....

 

Dus belden we de sta-op-stoel-expert en die gaf aan dat de wachttijd voor de  monteur ruim een week bedroeg. Oeps... Toen Manlief aangaf dat hij deze stoel om medische redenen heeft, werd er een ander proces gestart. We moesten eerst foto's sturen van de stoel en van de onderdelen die we op de grond gevonden hadden. Aan de hand van die foto's kreeg  Manlief te horen dat hij de stoel absoluut niet meer mag gebruiken en dat de monteur een paar dagen eerder zou komen dan die eerst opgegeven ruime week.

Nu hebben we nog een andere sta-op-stoel, maar die is eigenlijk net te klein voor Manlief. Deze gebruikt hij 's zomers buiten voor een paar uurtjes, maar niet om de hele dag in te zitten. En dat de hele dag in die stoel zitten, lukt nu ook niet. Zijn lijf trekt dat gewoonweg niet. En dus wisselt Manlief op dit moment stoel en bed af. Het bed kan ook in allerlei standen gezet worden, dus dan krijgt zijn lijf een poosje de juiste ondersteuning, en na verloop van tijd keert Manlief weer terug naar de kamer voor gezelschap en natuurlijk ook omdat de hele dag in bed liggen ook geen feestje is.

En om het feest voor Manlief compleet te maken, begint hij nu ook te snotteren. Dat zal dan wel nummer drie zijn.....