All you need is love

Gister had ik een beetje een dip-dag. De vele kilometers achter het stuur, de drukke dag, de confrontatie met mensen die niet weten hoe ze op je moeten reageren en het vooruitzicht dat de kerst voor de deur staat, maakten mij een beetje down. Soms wordt het me gewoonweg te veel.

Maar vandaag hebben we een superdag gehad. Omdat het weekend is, is er ook 's ochtends bezoekuur en dus vertrok ik met de schatjes naar het ziekenhuis. Manlief had de boel alweer op stelten gezet, want toen hij na het plassen en wassen weer in zijn rolstoel zat, wilde hij zijn trainingsbroek weer aan doen. Helaas ging dat niet helemaal goed en gleed hij uit de rolstoel. Hij wist met behulp van het alarmkoord de verpleegsters de alarmeren. Met drie personen wisten ze hem weer in de rolstoel te krijgen. Wel had hij op de een of andere manier de wc-bril gesloopt, want die lag in 2 stukken. Al met al heeft hij weer een anekdote toegevoegd aan zijn verblijf in het AMC. Ik ben bang dat er nog meer gaan volgen.....

Na een uur namen we afscheid van manlief met de belofte om later nog een keer terug te komen. En wij gingen naar het strand. Even uitwaaien en de zinnen verzetten. Het was prachtig weer en we waren zeker niet alleen op het strand. Het was genieten.

We deden nog wat boodschappen en toen bedacht dochterlief dat ze nu wel het playmobil-vakantiehuis kon kopen van haar verjaardagsgeld. Dan kon zie die mooi in elkaar gaan zetten vandaag. En er ook nog mee spelen. Dat vond ik een prima idee en dus bezochten we een speelgoedwinkel. Na terugkomst in ons tijdelijk onderkomen verwenden we onszelf met iets te drinken en een bakje chips en na een krap uur vertrokken we weer naar manlief. Hij had geen stunts meer uitgehaald en had een rustige middag gehad.

De schatjes kropen om en om bij papa in bed en knuffelden zich suf met hem. Dochterlief zong een paar zelfbedachte liedjes voor manlief, onder andere over de gesloopte wc-bril, en daar moesten wij erg om lachen.

Om 7 uur zaten wij aan de pizza en na de pizza zochten wij rust.

Dochterlief stortte zich op het in elkaar zetten van haar nieuwe playmobil-huis en het Wandelmannetje zocht contact met zijn vrienden en vriendinnen.

En ik ging kijken naar "All you need is love". Dit is al jaren vaste prik op kerstavond. En dit is al jaren een discussiepunt tussen manlief en mij. Hij vindt er namelijk niks aan, dat programma. En meestal interesseert de tv mij niet en bepaalt hij wat er wordt gekeken op tv. Maar op kerstavond ben ik niet over te halen, dan bepaal IK. En manlief past zich die ene keer in het jaar, met tegenzin, aan. En die tegenzin laat hij duidelijk blijken. Hij maakt bijna alle onderdelen van het programma belachelijk en vraagt om de haverklap of ik al huil. Grrrrrrr.

En nu zit ik "All you need..." te kijken en ik vind er niks aan. Ik mis het stomme commentaar en het gezeur over mijn tranen. Zo zie je maar. Gemis zit in de kleine dingen....