De schatjes eten normaal gesproken hun brood op maandag op de overblijf. Maar vandaag kwamen ze thuis eten. Tenslotte was dit voorlopig de laatste mogelijkheid om in het bijzijn van papa hun lunch te nuttigen. Maar papa had niet zo'n beste ochtend gehad, dus na een kus en een knuffel sliep hij al snel weer verder.
Ik maakte iets te eten klaar en tijdens het wachten raakten de schatjes in gesprek. "Ik vind het niet leuk dat papa morgen naar het ziekenhuis in Amsterdam moet," zei dochterlief. Dat was haar broer met haar eens. "Maar," zei hij, "het is wel beter, want nu gaan ze uitzoeken wat er echt aan de hand is. Want dat wil ik nu wel eens weten." Ja, dat was zij dan wel weer met hem eens.
Ondertussen schonk ik de thee in en net toen ik hun lunch wilde brengen, zei dochterlief dat ze blij was dat papa waarschijnlijk geen ziekte had waar hij dood aan zou gaan. SLIK! Zoonlief zuchtte eens diep, terwijl ik in de keuken zijn antwoord af wachtte. Toen zei hij: "Dat weten we nog niet, maar als papa helemaal niets meer kan, wat dan? Heb je dan liever een vader die alleen maar in zijn bed ligt en verder niets kan en doet?"
Tja, wat dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten