Maar omdat de wandelkunsten van dochterlief nog in het beginstadium zijn, hielden we het vandaag bij 15 kilometer. Voor dochterlief zou het de eerste keer worden dat ze deze afstand liep, want tot nu toe was de langste afstand voor haar 10 kilometer. Maar ze genoot het volste vertrouwen van haar metgezellen en ook haar allerliefste vader had gisteren gezegd dat hij het volste vertrouwen in haar had.
En zo gebeurde het dus dat vanmorgen om half 8 de wekker loeide naast mijn bed. Aan het licht op de overloop kon ik zien dat ik dochterlief niet meer wakker hoefde te maken. Ik nam het er dus nog even van, maar toen moest het toch maar gebeuren. Ik had tenslotte afgesproken dat ik om half 9 bij Wandelmams zou zijn. Na het wekken van het Wandelmannetje en het knuffelen van dochterlief, kwamen we in beweging. Wassen, plassen, tandenpoetsen, aankleden, eten, tas inpakken en schoenen aandoen. Pfff, dat duurde bijna een uur. Maar keurig omstreeks half 9 reden we bij Wandelmams de oprit op.
Onderweg in de auto zag dochterlief een prachtige, donkere wolk, die verlicht door de opkomende zon, een gouden randje kreeg. "Kijk daar eens, een hele mooie wolk!" Gelukkig hebben onze schatjes, ondanks computer, DS, WII, DVD en TV, nog oog voor de schoonheid van hun omgeving.
Net na 9 uur liepen we café Brinkzicht in Ruinen binnen. De eerste wandelaars voor de 25 en 40 kilometer vertrokken net, maar de zaal zat nog flink vol met wandelaars die wachtten op de start van de kortere afstanden om kwart over 9. Op ons gemak schreven we in, leverden we de wandelboekjes in, strikten we de veters nog een keer en knoopten we de tassen om. En toen was het kwart over 9 en mochten we vertrekken.
Dochterlief vond het allemaal nog wel een beetje spannend, gezien de afstand en al snel gaf ze oma een hand, voor de zekerheid, en begon ze gezellig te kletsen.
De temperatuur lag net boven de 0 graden, dus Wandelmams en dochterlief, de koukleumen in ons gezelschap, begonnen met handschoenen/moffen aan. Het Wandelmannetje en ik doen die dingen zelden aan, want wij hebben bijna nooit koude handen.
De omgeving was weer prachtig en aan het gras was te zien, dat het toch echt wel koud was. Maar daar hadden wij niet lang last van. Het was heerlijk wandelweer en zeker toen het zonnetje door kwam, was de temperatuur aangenaam. Niet te koud, maar wel lekkere, tintelende wangen.
Zoals altijd bepijld TIGO de wandeling prima. En hun systeem van pijlen heeft zeker voordelen. Een gele pijl betekent linksaf, een oranje rechtsaf en groen is rechtdoor. Daardoor kun je al van verre zien welke kant je opmoet en als er direct aan het pad geen gelegenheid is om een pijl te bevestigen, dan kan de pijl ook een stukje verder weg, de kleur geeft tenslotte de richting aan.
Op een bepaald moment, op zo'n 6 kilometer werd dochterlief een beetje moe. Ze vroeg of het nog ver was naar de rust en ze vond dat oma en haar broer heel hard liepen. Aan bovenstaande foto kun je zien dat dat best meeviel, maar ik gaf haar een hand en begon een praatje. Al snel vergat ze dat ze moe was en ineens liepen we Ansen binnen.
Na een klein stukje Ansen en een glibberpad, kwamen we in het bos en in het bos ........ Daar is het theehuis. En in het theehuis hebben ze enorme hompen zelfgemaakte appeltaart, met warme chocolademelk of thee. En daar genoten we van. Gek genoeg was dochterlief de eerste die vroeg of we weer verder gingen. En dat gingen we. De route voerde ons door het altijd prachtige Dwingelderveld.
En net zoals vorig jaar stond net voor Ruinen weer een auto met de kofferbak vol met oliebollen. Met smaak werkten we zo'n ding weg en begonnen we aan de laatste drie kilometer van deze tocht.
Via "Engeland" kwamen we bij molen de Zaandplatte en via een binnendoorweggetje kwmaen we weer in Ruinen.
Ondertussen had het Wandelmannetje zijn zusje onder zijn hoede genomen en hij loodste haar door de laatste kilometers heen. Ze hadden samen de grootste lol en onderweg kregen ze diverse complimentjes, omdat de andere wandelaars het zo leuk vonden dat ze op hun leeftijd het wandelen weten te waarderen.
Na 15 kilometer kwamen we terug in Brinkzicht. Dochterlief supertrots op haar prestatie en de rest van gezelschap ook. En ik..... Ik was vooral blij dat ik weer een keer gewandeld heb. Mijn hoofd is opgefrist en doorgewaaid en mijn lichaam wet weer wat fysieke inspanning is. Heerlijk!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten