100 kilo lichter

Vandaag ben ik zeker 100 kilo lichter terug gekomen uit het ziekenhuis. Dat begon al rond half 1 vanmiddag. Toen belde manlief namelijk zelf en hij klonk opgewekt en duidelijk. Hij gaf aan dat hij zich een stuk beter voelde, maar dat hij ook wel wist dat hij gister flink in de war is geweest. Dat ik hem zelf aan de lijn had, maakte mij erg blij.

Om een uur of 3 was ik in het ziekenhuis. Manlief was op dat moment bij de oogarts en ook daar was hij niet lekker geworden. Het team bij de oogarts was daar zo van geschrokken dat ze een reanimatieteam hadden opgeroepen. Gelukkig was dit niet nodig. Hij was in de rolstoel naar de oogarts gegaan, maar omdat hij niet lekker was, haalden ze hem in zijn bed weer op.

Toen ik op hem zat te wachten, kwam één van de artsen bij me. Omdat er geen MRI was van de onderrug, wilden ze die ook nog gaan maken, het liefst vandaag nog. Ze willen uitsluiten dat er in het onderste deel van zijn rug een blokkade zit. Pas als dat is uitgesloten, gaan ze weer een ruggenprik proberen. Ook vertelde ze dat de artsen gisteren erg geschrokken waren van wat er was gebeurd en dat ze mij erg rustig vond, gezien de omstandigheden. Daar waren ze wel blij mee, want het laatste wat ze kunnen gebruiken is familie die in paniek raakt. (Toch wel prettig om zo'n compliment te horen.)

Vlak na dit gesprek was manlief weer terug en konden we even bijpraten. Ondertussen was het 4 uur en toen kreeg ik een sms. De vader en zus van manlief stonden bij de hoofdingang. En dus ben ik ze gaan halen. We hebben om en om bijgepraat en om half 5 werd manlief, voorzien van een kalmerend middel, naar de MRI gebracht. Ook nu mislukte het. Manlief vindt het een rotapparaat en hield het niet vol. Morgenochtend gaat hij opnieuw, maar dan brengt de anesthesist hem eerst in slaap. Hopelijk gaat het dan wel lukken, zodat er verdere stappen genomen kunnen worden.

Manlief kreeg eten en dus ging ik met schoonpapa en schoonzus naar beneden om ook iets te eten. Na het eten zijn we weer naar boven gegaan en nadat de andere bezoekers naar het station vertrokken waren, hebben manlief en ik nog even rustig zitten praten met elkaar.

Om 8 uur verliet ik het ziekenhuis weer. En hoewel het een lange dag was in het ziekenhuis, voelde het veel minder lang dan gister en ging ik een stuk prettiger naar huis. Veel wijzer zijn we nog niet, maar we hebben alle vertrouwen in de mensen daar. Op naar de MRI morgenochtend.