Het is jouw dag

O, lief meisje. Wat heb je uitgekeken naar deze dag. Al dagen- en nachten (eigenlijk al weken)lang werd je leven beheerst door wat er vandaag zou gebeuren. Eerst speelde de vraag of papa thuis zou zijn. Toen bleek dat dat het geval was, werd de hoofdvraag: "Wat zal ik krijgen?" Want je tiende verjaardag is er natuurlijk niet zomaar één.

Zoals je zelf al zei: "Dan hebben jullie twee tieners en ik denk dat ik de ergste ben!" Zelfkennis heb je wel. Maar het leven heeft je het afgelopen jaar ook niet mee gezeten. Het begon al direct na de kerstvakantie, begin dit jaar. Je wilde niet naar school, want school was saai en je leerde er niks, want je wist alles al. En juf dacht dat je dom was, want je mocht niet naar de Plusklas, terwijl je gewoon een fantastisch rapport had. En je beste vriendin, met iets mindere cijfers dan jij ging wel naar de Plusklas. En hoewel juf zei dat het niet alleen om de cijfers ging, kon ze jou ook niet duidelijk maken wat nu exact de reden was dat jij niet in aanmerking kwam voor de Plusklas. En ook mama kreeg geen duidelijk antwoord.

Ondertussen besloot jij drie/vier ochtenden in de week dat je gewoon niet naar school zou gaan. Want je had werkelijk geen idee wat je daar moest doen. En als papa en mama dan naar hun werk vertrokken en jij en je broer iets later naar school, dan haalden papa en mama om kwart voor negen opgelucht adem, als school niet had gebeld, omdat je er niet was. Je ging dus uiteindelijk wel naar school.

Tja, en dan zoekt al die frustatie en onmacht een andere uitweg. En die uitweg was thuis. Dus thuis was je chagerijnig, boos, kwaad, onhandelbaar, maar vooral verdrietig. Verdrietig, omdat je gewoon gezellig, vrolijk en jezelf wilde zijn. Maar al die frustaties zochten een weg naar buiten. Arme papa, mama en broer. Niets, maar dan ook helemaal niets deden we goed in jouw ogen...... Nou ja, misschien ook wel, maar als er ook maar de geringste aanleiding was om boos te worden, dan pakte je hem met volle overtuiging.

En dus zochten papa en mama hulp en kwamen we uit bij orthopedagoog N. En we zijn we haar dankbaar. Allereerst bood zij een luisterend oor. Zowel voor jou als voor papa en mama. En aan de hand van die verhalen wist ze jou te grijpen. Door je te behandelen op jouw niveau, door je handvatten te bieden om je gevoel onder controle te krijgen en door een IQ-test te doen.

Uit die test bleek dat je erg, erg intelligent bent. En toen papa en mama met die test naar school gingen. gingen er deuren voor je open. In ieder gevak die van de Plusklas. Papa en mama waren ervan overtuigd dat dat niet DE oplossing was van het probleem, maar het was een stapje.

Na weer een ruzie met de juf, vertelde je dat je één van je CITO-toetsen expres niet goed had gemaakt. Toen rammelden, rinkelden, toeterden en loeiden de alarmbellen bij papa en mama. Weer gesprekken, weer vraagtekens, weer vragen wat nu. En weer geen antwoord. En eindelijk zomervakantie.

Na een week vakantie zagen wij langzaam dat meisje dat wij al kenden terug komen.Dat vreselijk gezellige meisje, met dat enorme gevoel voor humor. Dat meisje dat haar vader, moeder en broer met overtuiging in de maling nam, dat fantastische dingen knutselde, dat zong, sprong en huppelde door het leven. Je bent tenslotte een zondagskind. En we genoten. Uiteindelijk vertelde je dat je het idee had dat juf jou niet waardeerde om wie je bent. Dat was jouw gevoel. En of het nu wel of niet zo was dat doet er niet toe. Gevoel is gevoel. Jammer dat we dat niet eerder hebben geweten. Maar de vakantie deed je goed. Je maakte vriendinnetjes, verlegde grenzen en werd weer jezelf.
Ook de start in groep zes was fantastisch. En toen werd papa ziek. En niet gewoon ziek, maar gewoon hartstikke ziek. Ziekenhuisziek. Die papa die stoeide, voetbalde, holde, hockeyde, slagbalde, fietste, grapjes maakte, gek deed, en nog veel meer, die was weg. En als je dan net weer een wankel evenwicht heb gevonden in je leventje, dan is het BOEM, BATS, KLABOEM, AUW en weer terug bij af.

Maar meisje, meisje....... Je doet het weer. Met wat hulp hier en daar. ("Mama, wil je N. weer bellen, ik doe zo lelijk en dat wil ik niet.") Veel knuffels, liefde en begrip krabbel je weer op. En weer zijn we trots op je. Je flikt het gewoon weer om je moeilijkheden te overwinnen. Het lukt je weer om je glas van halfleeg om te buigen naar halfvol. En dat voor meisje van negen, oeps, pardon, TIEN jaar.

En wat je nou kreeg voor die fantastische tiende verjaardag..... Eigenlijk te veel. Kijk maar:

Echte, heuse hakschoenen.

De school van Playmobil.



Een boek over Anne Frank, want je wordt op dit moment erg in beslag genomen door de geschiedenis van WOII.

Een afschuwelijk (lekkere) paarse bloementaart.

En een appeltaart met dronken rozijnen. Waar die rozijnen dronken van werden? Strohrum, echte volle Strohrum!!!

Die Strohrum werd nog wel aangevallen door een Dino, die zich in de handen bevond van een lief neefje van twee. Datzelfde lieve neefje wist nog voor wat spektakel te zorgen, door de deur van de badkamer, die uit de sponningen was gehaald om beter te kunnen werken daar, over zich heen te trekken. Gelukkig begon hij gelijk te huilen en stond hij zelf op. Maar toen hij naar huis vertrok, was hij wel een aantal bulten en schrammen op zijn koppie rijker. Pfffffff.

Oma borduurde nog een hemdje met een bijpassende opdruk, waar ze ook nog wat geld in stopte. Want dochterlief wilde vooral geld. En daar wil ze dan weer Playmobil van kopen.

Ik denk dat we binnenkort een uitbouw moeten maken om alle Playmobil onderdak te kunnen geven. Want de financiële bijdrage was zo groot dat ook het vakantiehuis kan worden aangeschaft.

Meisje, het was jouw dag. En je hebt er met volle teugen genoten. Gelukkig dat je die eigenschap hebt weten te behouden. En denk erom: "Het glas is halfvol!" Luv you!!!!!!