Naar het AMC

Vanmorgen stonden we met allen om 8 uur klaar om de ambulance op te wachten. Maar hij kwam niet. Om 10 over 8 niet, om kwart over 8 niet, om 20 over 8 niet en toen, toen ging de telefoon. De ambulancemedewerkster. Er was een spoedrit tussendoor gekomen en ze zouden er nu met zo'n 20 minuten zijn. Dus zetten de schatjes nog even de tv aan, namen paps, mams en ik nog een bakkie en werd manlief langzaam nog iets wakkerder.

Eindelijk, eindelijk stond de ambulance dan voor de deur. En daar kwamen 2 enthousiaste ambulancemedewerkers uit. Na het voorstellen en een kort gesprekje werd manlief de ambulance in geholpen.

Nadat ik dochterlief had geknuffeld en haar traantjes had weggeveegd en vervolgens zoonlief ook een knuffel had gegeven, stapte ik in de auto en sloot aan achter de ambulance. Er stond geen noemenswaardige file, maar de hemelsluizen gingen wel even helemaal open. En natuurlijk net op een stukje snelweg waar geen ZOAB lag, dus het zicht was even erg slecht. Maar zonder kleerscheuren bereikten we het AMC. De ambulance ging zijn eigen weg en ik ging in de rij voor de parkeergararge. Toen ik eindelijk had geparkeerd, moest ik op zoek naar de goede afdeling. En dat viel niet mee. Wat een enorm complex, vandaag compleet met kerstmarkt en optredens. Daarnaast diverse winkels en eetgelegenheden.

Maar uiteindelijk vond ik de lift naar de goede afdeling en kwam ik bij manlief terecht. Het begon weer te regenen, maar ook de zon was te zien en toen zagen wij de regenboog. Omdat mijn fototoestel voor het grijpen lag, heb ik die maar snel vastgelegd.

De reden dat mijn fototoestel klaar lag, had te maken met een ander deel van het uitzicht. Namelijk de ArenA. Allen John de Wolf is wel erg veranderd. Wat ouder en van het andere geslacht.

Verder hebben we vandaag uitgebreid gesproken met de co-assistent/zaalarts. Eerst heeft ze ons gesproken, daarna heeft ze alle medische gegevens die we hadden meegekregen bestudeerd en daarna heeft ze manlief uitgebreid onderzocht. Later kwam ze terug met de neuroloog en ook zij nam uitgebreid de tijd voor ons. Weer ons verhaal, weer lichamelijk onderzoek. Ondertussen was het bijna 5 uur en was manlief bekaf en ik het spuugzat.

En dus vertrok ik. Op naar mijn tijdelijk onderkomen aan de kust. En daar zit ik nu. Net nog even met manlief gesmst en hij voelt zich goed. En nu afwachten wat de komende week ons gaat brengen.

Enne mocht je niet weten wat ik bedoelde met John de Wolf, klik hier.