Licht en donker

Vandaag zijn er biopten genomen uit de longen van manlief. Gelukkig kreeg hij van de anesthesist een "roesje" en is het onderzoek grotendeels aan hem voorbij gegaan. Hij belde mij tegen 12 uur en toen was hij weer terug op zijn kamer en had hij alweer iets gegeten. Dus het viel gelukkig allemaal mee. Ook heeft hij vanmiddag fysiotherapie gehad. Dat vond hij vermoeiend, maar hij was er wel blij mee.

Vandaag ben ik een poosje thuis geweest. Ik heb een paar wassen gedraaid, mijn eigen huis weer even geproefd en het belangrijkste van alles, de kinderen opgehaald. En omdat ik op tijd was, haalde ik ze van school. En dat viel me niet mee. Niet omdat de kinderen niet blij waren om me te zien. Sterker nog, ik stond op het plein met de directeur te praten, toen er een, zeer plaatselijke, wervelwind kwam aangestormd. Het bleek dochterlief te zijn, die mijn middel omklemde en daar vervolgens 5 minuten woordeloos bleef staan.

Nee, de moeilijkheid zat hem in de tocht langs de wachtende ouders. Sommige ouders wisten zich geen houding te geven. Ik zag ze denken: "Zij is de moeder van die kinderen met die zieke vader." Of zoiets. En dat ze dat denken vind ik niet erg. Maar wat het wel heel moeilijk maakt, is dat als ik op begroetingsafstand was, ze ineens hun hoofd omdraaiden. Waarom? Ik ben nog steeds dezelfde hoor.

Gelukkig gold dat niet voor iedereen. Er waren ouders met kinderen uit de klas van dochterlief (kinderen uit groep 8 haal je niet meer van school), of gewoon belangstellende ouders en zij spraken mij simpelweg aan. Anderen zeiden alleen maar gedag, maar ze zeiden in ieder geval iets. Ook de klasgenoten van de kinderen waren lief en spontaan. Ze wensten ons vooral beterschap voor manlief. Of toch gewoon een fijne vakantie.

En dan blijkt toch maar weer dat wij volwassenen het leven soms veel te moeilijk maken. Want "wij" weten ons soms geen houding te geven. En uit ervaring kan ik nu zeggen dat het zo'n pijn doet, als mensen die je altijd groeten ineens hun hoofd omdraaien. En dus zou ik willen zeggen, nee smeken, zeg iets. Het ergste dat je als begroeter kan overkomen is dat degene die je aanspreekt zegt: "Bedankt voor je belangstelling, maar het komt nu niet zo goed uit." En laten we eerlijk zijn. Hoe moeilijk is het nu om "hallo" te zeggen. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken. Alsjeblieft..........

En om positief te eindigen, hier het refrein van het lievelingslied van dochterlief:

Voor zolang als ik leef
Geloof ik in mijn eigen weg
Er is iemand die mij vasthoudt
Die precies weet wat ik zeg
En lijkt de weg soms eindeloos
En is het einde niet in zicht
Wordt dan niet te hopeloos
Maar loop dan altijd naar het licht

La, The Voices

Loop naar het licht