Een rare dag

Vanmorgen tot een uur of 9 in mijn bed gelegen. Na alle drukte van de afgelopen dagen was dat wel even lekker. Na het ontbijt ging ik aan het werk. Ik heb een aantal opdrachten voor mijn leerlingen voorbereid en een aantal gemaakte opdrachten globaal bekeken en de taalfouten eruit gehaald. Mijn bedoeling was om later op de dag er voor te zorgen dat de leerlingen hun opdrachten voorzien van commentaar en verbeteringen terug zouden krijgen.

Ondertussen was het 12 uur en dus besloot ik manlief te sms-en. Er was al het één en ander gebeurd. De diëtiste was geweest. Omdat hij zo weinig eet, zijn ze in het AMC bang voor ondervoeding en dus kwam de diëtiste om advies te geven over wat manlief het beste kan eten. Ook was de neuroloog al even geweest, maar die zou later nog een keer terug komen. Ik vroeg of hij mij wilde bellen nadat de neuroloog was geweest en besloot dat het toen tijd was om even te gaan luchten.

En dus toog ik naar het strand. Heerlijk tegen de wind in liep ik langs de vloedlijn. Het zand waaide tegen mijn benen en de wind beet in mijn wangen. Heerlijk!! Mijn hoofd waaide langzaamaan leeg. Toen ik het strand afkwam tintelden mijn wangen en voelde ik me lekker uitgewaaid. Ik deed een aantal boodschappen en toen ik terug kwam in het huisje nam ik even de tijd om de krant te lezen. Ondertussen was het 3 uur en omdat ik nog niets van manlief had gehoord, stuurde ik weer een sms. Hij belde direct terug.

Hij had de neuroloog nog niet gesproken, maar er was wel een EMG-onderzoek gedaan. Met behulp van schokjes werd gemeten hoe de spieren reageren op deze seintjes. De neuroloog zou nog wel komen en we spraken af dat ik inde auto zou stappen, zodat de kans groot was dat ik ook aanwezig zou zijn bij het gesprek met de neuroloog. Bovendien kon ik dan weer redelijk op tijd terug om nog een poosje te werken.

Toen ik in het ziekenhuis aankwam stonden er 4 personen om het bed van manlief. Het was de bedoeling dat er een ruggenprik werd afgenomen, maar hij voelde zich ineens niet lekker. De ruggenprik ging niet door en manlief werd platgelegd. Helaas hielp dat allemaal niet. Hij raakte in de war, kon niet meer uit zijn woorden komen en beantwoordde alle vragen met ja of nee. Helaas gaf hij af en toe het verkeerde antwoord, zodat zowel de artsen, als de verpleging, als ik doorhadden dat hij het antwoord gokte.

Al met al een nare situatie. Omdat hij warrig en onrustig bleef, werd besloten direct een MRI te maken. Maar ook die mislukte, omdat hij niet stil kon blijven liggen. Weer terug op de kamer werd het allemaal nog vervelender. Manlief kon niet uit zijn woorden, werd boos, hij vloekte zelfs (dat gebeurt anders bijna nooit) en werd zelfs een beetje agressief. En iedereen die hem kent, weet dat dat niet bij hem past.

Uiteindelijk ben ik om 8 uur weggegaan. Met een list had ik hem, op verzoek van de verpleging, een tablet gegeven om rustig te worden. Dit was ook echt nodig, maar het voelt niet goed. Het klopt gewoon niet om je partner zo te behandelen. Met een rotgevoel ging ik dus weg. Gelukkig mocht ik bellen voor ik naar bed ga, dus dat heb ik net gedaan. Manlief slaapt nu. Hij wordt elk half uur gecontroleerd, of hij nog ik bed ligt, maar ook zijn functies. Ik weet ook zeker dat hij in goede handen is daar. En dus ga ik ook slapen. Ik zal mijn energie nog nodig hebben. En morgen is er weer een dag.