Ik hou (van) hem!

Het zal niemand verbazen dat het leven mij af en toe vreselijk zwaar valt. Er komt hier in huize "Wandelen en meer" veel op mijn schouders neer sinds manlief ziek is. En ik wil absoluut niet klagen, want ik heb nog steeds een heel leuk leven, ik moet alleen meer veel meer concessies doen dan voor manlief ziek werd. En de ene keer kan ik daar beter tegen dan de andere keer.

En afgelopen periode, met manlief in het ziekenhuis en drukte op het werk, waarbij ik mijn leerlingen niet te kort wil doen, maar wel keuzes moet maken, was een periode waarin ik het even niet makkelijk had. Keuzes die overigens altijd uitvallen ten gunste van mijn eigen kinderen, maar die ook wel eens van mijn eigen kinderen geduld en uitgestelde aandacht vragen. Laat staan van mijn mentorleerlingen en hun ouders. Overigens heb ik tot nu toe alleen maar begrip gekregen van mijn mentorleerlingen en hun ouders. Maar zoals ik al zei, ik wil absoluut niet klagen, want de positieve dingen hebben nog steeds de overhand.

En vandaag heb ik wel zo'n enorme positieve boost gekregen, dat ik er wel weer even tegen kan. En wat dat was. Of eigenlijk wie dat was. Mijn eigenste, allerliefste Wandelkerel.

Uitslapen op zondag betekent voor mij dat ik tot een uur of 9 in mijn bed lig. De ene keer is het half 9, de andere keer half 10 en vanalles daartussen en dan ben ik gewoon wakker. Omdat dan mijn huisgenoten nog slapen en/of in bed in liggen, gebruik ik die tijd om een aantal huishoudelijke klusjes te doen, waar ik de andere dagen van de week niet aan toe kom. Dat was ook vanmorgen het geval. Ik had de was gesorteerd en de wasmachine aangezet, ik had op zolder de wieg opgezocht voor mijn zusje, het duurt nog een week of drie voor de familie wordt uitgebreid met een nieuwe telg. En zo zijn er altijd duizend-en-één klusjes voor de zondagmorgen.

Vanmorgen was ik bezig met het ophangen van de eerste was, toen de Wandelkerel beneden kwam. Hij zei "Hoi mam" en dook op de bank met zijn DS. Ik begroette hem terug en ruimde de afwasmachine uit en weer in. Ik liep de kamer in om te kijken of er nog afwas stond toen de Wandelkerel mij aansprak: "Mam, waarom ben jij altijd op zondagmorgen aan het werk in huis?" Slik!!! "Nou, omdat ik op andere dagen eigenlijk geen tijd heb om dat te doen." Hij keek mij aan en zei: "Dat dacht ik al, maar mam, jij moet ook rust nemen hoor. Zeg maar wat ik moet doen, want jij bent altijd bezig! En het voetbalseizoen is bijna afgelopen en dan gaan we ook weer vaker wandelen, want dat vind jij leuk! En ik vind het niet erg als ik dan moet stofzuigen ofzo!"

En toen gaf ik hem een knuffel en hij mij. En ik besloot dat ik hem gewoon hou. Niks niet uit huis, studeren of weet ik veel wat. IK HOU HEM LEKKER VOOR MEZELF!!!!!!

Denk ik.......