Net na 9 uur vertrokken we vanuit de startlocatie. Jammer genoeg liet de beloofde zon zich nog niet zien, het zag er zelfs een beetje somber uit, maar dat kon ons niet deren. In eerste instantie waren we van plan om 30 km te gaan lopen, maar omdat er 's middags nog visite kwam, besloten we het vandaag bij 20 te laten.
Het duurde maar even of we kregen gezelschap. Een mevrouw vroeg ons naar de verschillende dingen aan onze tassen en vooral de gekleurde veters trokken haar aandacht. Na mijn uitleg dat deze veters worden verkocht door Sunny ten behoeve van het KWF en dat vele wandelaars rondlopen met deze veters, kwamen we toch weer op het onderwerp N4D. Deze mevrouw was tot haar grote schrik ingeloot en "moest" nu dan toch de N4D gaan lopen. En daar wist de Wandelkerel wel raad mee. Want volgens zijn zeggen moest deze mevrouw het als volwassene toch zeker kunnen die 4x40, als hij het in 2012 als 12-jarige ook al kon. Tja, daar kon ze niets tegenin brengen. Maar onder de indruk was ze wel van het feit dat hij als 12-jarige die 4x40 had volbracht.
Druk pratend kwamen we in het bos, waar de mevrouw stopte om foto's te nemen en de Wandelkerel en ik vrolijk kletsend doorliepen. En wat is het toch een genot om met dat ventje (sorry, die Vent) te wandelen. "Mam, hoor je al die vogels? Mooi he?" "Mam, kijk daar nou, die tak lijkt wel een glijbaan!" "Mam, vind je ook niet dat het hier wel een beetje op het bos in Havelte lijkt?" "Mam, kunnen we hier niet terugkomen als de heide bloeit?" En zo ging het maar door. Tussendoor praatten we over zijn school, mijn werk, zijn zusje, zijn voetbalteam, zijn vader, zijn toekomst, nam hij me in de maling en ik hem en bleven we om ons heen kijken.
Groot was zijn verbazing toen we werden ingehaald door een moeder en zoon die naast elkaar liepen met elk oortjes in, waarop zelfs voor ons hoorbaar muziek werd geluisterd. "Mam, ik ben gek op muziek, maar zo is wandelen toch niks aan. Je hoort de vogels niet en je kunt niet met elkaar praten. Of met andere wandelaars. Nou ja, misschien wandel je wat sneller, maar wat is daar nou aan???" Tja, daar kon ik niks tegenin brengen, want ik was het met hem eens, maar goed ieder zijn eigen. En daar hebben we vervolgens ook weer een half uur over gepraat....
Ergens in het bos had ik op een bepaald moment het idee dat het maar niet opschoot. Naar mijn idee hadden we al een aantal kilometers gelopen, maar volgens de GPS niet. Ik weet het aan het feit dat we al zoveel hadden besproken, dat de tijd waarschijnlijk sneller leek te gaan. Maar toen we volgens de GPS nog 2 km moesten, waren we ineens al bij de rust. En van de ZWV ben ik niet gewend dat ze er zo ver naast zitten, dus waarschijnlijk had de GPS toch kuren gehad. Maar we vonden het niet erg, want het had zelfs even geregend. En wij maar wachten op zonneschijn!!!!
De Wandelkerel moest natuurlijk weer toileteren, dus ik liep met mijn en zijn tas naar de stand om een kopje thee te halen voor mijzelf. De Wandelkerel moest even later zelf maar zijn eigen drinken halen, mijn handen waren vol. We dronken wat, we aten wat, we rustten uit, gelukkig was het weer droog, en we luisterden naar de gesprekken om ons heen. Ik begroette ik-ken-jou-van-gezicht-wandelaars en ik-ken-jou-bij-naam-wandelaars en toen gingen we weer verder.
We werden een prachtig wal opgestuurd, waar we wel even voor moesten klimmen, maar dat was het wel waard. Een prachtig uitzicht op de omgeving en bij de Wandelkerel kwamen er weer verhalen los over eerdere vakanties waar hij in net zo'n soort bos een Vossenjacht had gedaan. Of iets anders. Nu heeft die kerel een geheugen als een zeef voor alles wat er net gebeurd is, maar na een jaar weet hij alles. Dus wil je weten wat hij gisteren heeft gedaan, dan moet je dat volgend jaar even aan hem vragen.... En het is niet te geloven, maar hij heeft dan ook altijd gelijk!
Na deze wal kwamen we op allerlei smalle paadjes, waar we niet ingehaald konden worden, maar waar wandelaars ons wel achterop kwamen. Het paadje was zo smal dat we ook niet aan de kant konden gaan staan, dus er zat niets anders op dan gewoon doorlopen. Nu laten we ons niet opjagen door snellere wandelaars, maar we wilden nu toch niets liever dan deze wandelaars laten passeren. Samen praten was niet mogelijk doordat een wandelaarster achter ons haar hele leven blootlegde aan haar gezelschap. en dat met zo'n doordringende, schelle, niet buiten-te-sluiten stem, dat iedereen moest meeluisteren. Over haar ondertrouw waar die en die zo lullig deden, over de vriendin-met schizofrenie, die toch geen vriendin was, over die kennis/buurman/weet-ik-veel die ADHD, PDD-NOS, wanen, zorgen en weet ik veel wat voor hoofdletters mankeerde. De Wandelkerel zei dat zelfs de vogels stil werden van dit geluid. En dat klopte. Alle wandelaars, een stuk of 20, en alle vogels waren stil. Het enige geluid kwam van deze "dame"......
Gelukkig kwamen we bij een oversteek en daar stond een ANWB-paddestoel. Aangezien ik die deze tocht nog niet op de foto had gezet, deed ik dat nu. En toen kwamen er ook nog een paar auto's aan, dus tegen de tijd dat we waren overgestoken, was er een veilige afstand ontstaan en konden we de vogels weer horen.
Helaas deed toen het volgende probleem zich weer voor. De Wandelkerel moest weer plassen. Dus op zoek naar een dikke boom of bosjes. En die lieten even op zich wachten. En toen we eindelijk bos vonden, vond de Kerel het nodig om een plek te zoeken, waar niemand hem uberhaupt kon zien. Dus verdween hij 200 meter verderop in de bosjes. En ik maar wachten.....
Maar het waren de laatste loodjes en die wisten we vlot te volbrengen. Bij binnenkomst bleek dat de GPS echt even van slag was geweest, want ook op de totaalafstand miste hij zo'n 2 km. Maar we hebben heerlijk gewandeld, genoten van de eerste tekenen van de lente en nog belangrijker, we hebben heerlijke moeder-zoon gesprekken gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten