Manlief stond vanmorgen op met zere benen en kwam moeizaam beneden. Op de bank beneden viel hij gelijk weer in slaap. Toen hij wakker werd, kon hij samen met paps, mijn jongste zusje en mij gezellig een bakkie mee doen, maar al snel sliep hij weer. Ik dacht nog: Lekker laten liggen, hij zal het nodig hebben.
Tussen de middag bakte ik een eitje voor hem en paps (zusjelief was weer naar huis) en om half 3 kwam schoonpapa binnen vallen. Gezellig!!! Ik ging koffie zetten en toen ik terug kwam in de kamer, had manlief weer last van afasie. Hij had het zelf door, vertelde het ook zelf, maar aan zijn manier van praten hoorde ik dat het nog niet weg was. Hij gaf antwoorden die bestonden uit één woord en dat waren ook nog eenvoudige woorden.
Ik heb direct de neuroloog gebeld. Tja, en nu moet de dosis prednison weer omhoog. Op de één of andere manier kan de MTX het niet alleen aan om manlief op de been te houden. Elke keer als de prednison wordt afgebouwd gaat het mis.
En nu? Ik weet het even niet meer. Natuurlijk blijf ik positief, want negatief doen is ook geen oplossing. En natuurlijk doe ik de boodschappen alleen, zorg ik dat alle spullen op het voetbalveld komen en dat dochterlief op tijd is voor haar hockeywedstrijd, draai ik de kantinedienst bij de hockeyclub en zorg ik voor het avond eten.
Maar diep in mijn hart zou ik even in een hoekje willen kruipen en willen gillen, slaan, schoppen, janken, schelden en boos willen worden op iedereen die iets tegen mij zegt.
Maar als één-ouder-gezin-met-twee-ouders heb je daar gewoonweg geen tijd voor. Dus adem ik diep uit en diep in, knuffel manlief en de schatjes en dan weet ik weer waarom ik nog steeds rechtop sta. Voor hen en voor mezelf. En dat hoekje, dat vind ik komende week nog wel.
Zou je lachen, zou je schelden
Zou je zeggen dat ik een klootzak ben
Zou je janken, zou je vloeken
Zou je zeggen dat je me niet meer kent
Zou je lachen, zou je schelden, van verdriet
Zou je zeggen dat ik een klootzak ben
Zou je janken, zou je vloeken
Zou je zeggen dat je me niet meer kent
Zou je lachen, zou je schelden, van verdriet
Tekst: Blof
Dit refrein geeft vrij goed weer hoe ik mij voel. Alleen vind ik manlief geen klootzak en wil ik hem nog steeds graag kennen. Maar schelden, vloeken, tieren en lachen van verdriet, zou ik af en toe wel even tijd voor willen hebben.
En morgen gezond gezond weer op. Hoofd naar boven, borst vooruit!!!!
2 opmerkingen:
Dikke knuffel!! Helma
We hebben wel een hoekje ,of anders een brede schouder.
Je doet het super !
Trudy
Een reactie posten