Net na 9 uur waren we in Creil en na het inschrijven en een bezoek aan het toilet gingen we op pad. We waren enigszins verbaasd, want voor een tocht van 25 km waren er slechts 36 punten op de routebeschrijving. Tja, lange rechte wegen zijn er genoeg in de polder. Gezien de ervaringen van vorig jaar, modderige kavelpaden door de regen, waar we sopten en glibberden, keken we de routebeschrijving eerst na op de aanwezigheid van kavelpaden. Gelukkig stonden er nu maar 3 op het programma. Maar eenmaal bij het eerste kavelpad aangekomen, hadden het er wat ons betreft ook wel 8 mogen zijn. Door het droge weer waren het prima begaanbare zandpaden geworden.
De eerste kilometers kwamen we genoeg kavels tegen waar tulpen in de bloei hadden kunnen staan. Maar door de kou van de laatste periode waren er nog weinig tulpen te zien. Grote groene velden waren ons deel. Daarnaast waren er ook grote stukken land voorzien van "mierenbunkers" zoals de Wandelkerel het noemde. Mierenvolken hadden volgens hem een prima bescherming daar. Gelukkig zagen we af en toe in die groene velden iets wat de moeite waard was om te fotograferen.
Na ommetje kwamen we weer in Creil terecht, waar we in het dorp ons af en toe afvroegen of we nog goed liepen. Er stonden alleen bordjes als je een andere weg in moest slaan, maar sommige wegen kronkelden zo, dat we niet altijd zeker wisten of we de goede kant op gingen. Het geluk was aan onze zijde, want we liepen geen enkele keer verkeerd, maar een extra pijl in het dorp was geen overbodige luxe geweest. We verlieten Creil op weg naar de eerste rust. Deze was bij een tulpenveld en kwekerij en daar zagen we voor het eerst meerdere bloeiende tulpen, maar ook hier waren veel tulpen nog niet in de bloei.
Na een bezoek aan het toilet, een bakkie koffie/thee en appeltaart met slagroom voor de Wandelkerel gingen we weer verder. We hadden er zo'n 8 km op zitten en waren al bij nummer 21 op de beschrijving, dus de lange rechte polderwegen wachtten op ons. Eenmaal buiten stonden we even te kijken of we nu rechts of links moesten, toen een "lollige" meneer ons aansprak. "Doe niet zo moeilijk, ga gewoon voor die 25, dat moet een jongen van die leeftijd ook kunnen!" Grrrrrr, waar bemoeit hij zich mee. Ik zie dan ook dat we juist niet de route van de 13 wilden opgaan en dat "deze jongen" met gemak 40 kilometer weg wandelde. Ik wilde hem ook nog uitnodigen om de volgende tocht met ons mee te wandelen, maar bij de gedacht dat er een minimale kans was dat hij ja zou zeggen,heb ik dat maar niet gedaan. Je zou maar kilometers lang naast zo'n bemoeial moeten lopen...
Ondanks de lange recht polderwegen was er genoeg te zien. Van oer-Hollandse wolkenluchten, bloeiende Brem, Alpaca's en windmolens tot zwanen op het liefdespad, we genoten van alles. Ondertussen bewees de Wandelkerel dat hij echt geen Wandelmannetje meer is, want hij wist zijn oma ook verbaal te verbazen. (En soms zelfs te overbluffen. Pijnlijk voor Wandelmams, maar gelukkig kon ze er ook de humor van inzien....) Tot ons grote geluk ging de route ook weer langs het IJsselmeer. En het was erg helder weer, dus we konden het Woudagemaal in Lemmer en de "kliffen" bij Oudemirdum zien.
Op het IJsselmeer was het druk met zeilboten. Fantastisch om te zien, zelfs van grote afstand. We genoten eerst even van het uitzicht voor we verder gingen. De Wandelkerel was de hele toch druk aan het vertellen geweest en nu zocht hij zijn rust. Dus hij nam letterlijk en figuurlijk afstand van zijn moeder en oma en ging bovenop de dijk lopen. Af en toe riep hij ons iets toe, maar grotendeels ging hij op in zijn eigen gedachten. En Mams en ik genoten van het beeld van dat ventje, die kerel bovenop de dijk. En net als vorig jaar werden we op een onmogelijke plek de dijk opgestuurd om de wandeling voort te zetten middels een plank over een sloot.
En na het oversteken van de sloot kwamen we op het tweede kavelpad terecht en daar zagen we ein-de-lijk (bijna) bloeiende tulpen en aan het einde van dit kavelpad wachtte rust nummer 2. Hier zaten we even in het zonnetje, namen we een soepie en gingen we voor de zekerheid maar weer eens naar het toilet. Ook zagen we de laatste wandelaars de dijk oversteken. Jammer genoeg wakkerde de wind aan en werd het fris op ons eerst warme plekje. Maar volgens de aanwezige mannen van de organisatie was het nog een kleine 7 kilometer, dus een lange rust hadden we niet nodig. Het eerste stuk waaide wind vol op links, maar na 3 km gingen we de bocht om en hadden we de wind en de zon in de rug. En dat was lekker warm.
En toen we weer opgewarmd waren volgde het laatste kavelpad, met in de beschrijving een oversteek met een bootje. Het bootje werd bediend door de kinderen van de boer over wiens kavelpad we liepen en de afdaling naar het bootje was steil. En Wandelmams had dikke, vette pech. Zij gleed uit, ondanks de treden die waren uitgegraven in de oever. En hoewel ik het niet zag gebeuren, zag ik aan het gezicht van het meisje in het bootje dat er iets gebeurde. Gelukkig hield Wandelmams niets over aan de val. Nou ja, een vieze broek en een gedeukt ego, maar haar gevoel voor humor won het, dus zei ze tegen de kinderen van de boer en de Wandelkerel dat ze wel hardop mochten lachen. Even later stonden we veilig aan de overkant. De Wandelkerel kon het toen natuurlijk niet laten om zijn oma nog even extra te plagen, dus nam ik een veilige afstand aan. Maar het liep goed af. Met zijn drieën bereikten we de finish.
Op de terugweg moesten we wachten bij één van de vele bruggen in de buurt. Deze keer was dat helemaal niet erg, want er moest zeilboot passeren en aangezien er geen wind was werd dat met behulp van en punter gedaan. Prachtig!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten