De Wandelkerel was weer op dreef, want voor de start was hij zijn wandeltas al kwijt. Hij had hem op het toilet laten staan en omdat hij op mij moest wachten en omdat hij erg nieuwsgierig is, liep hij de gang op richting het hotel. Toen ik hem niet zag, riep ik hem en kwam hij terug zonder tas. Op mijn vraag waar zijn tas was, dook hij het toilet weer in, maar daar stond geen tas meer.....
Zoeken dus. Gelukkig was de eerlijke vinder naar het startbureau gegaan, zodat hij even later zijn tas weer terug had. Pffff, het is ook zo'n druif/koekenbakker/gaperd/dromer of sukkel....
Om 8 uur vertrokken we, met de capuchon op, voor de tweede poging om 40 km te lopen. Alle wandelaars waren gekleed in regenkleding en onherkenbaar door capuchons. Gelukkig hadden we onze regenkleding niet voor niets aangetrokken, want het bleef regenen. Natuurlijk was ik weer eens een plastic hoes voor de routebeschrijving vergeten, waardoor het lezen hiervan niet zonder problemen was, want het papier werd langzaam nat. Gelukkig was er ook bewegwijzering. En hier eens niet met behulp van pijlen, maar met behulp van allerhande schoeisel, dat net na elke bocht ergens hing.
Na iets meer dan een uur lopen, stond de eerste rust in planning. En omdat we goed nat waren en ik een sanitaire stop nodig had, gingen we met plezier naar binnen. Deze rust was in de kerk van Schurenga gesitueerd. Een prachtig klein kerkje, waar we werden voorzien van een hapje en een drankje. We droogden weer een beetje op en werden weer een beetje warm. We werden ontvangen in het voorportaal, maar we konden het niet laten om ook even een blik te werpen in het kerkje zelf. Een aantal andere wandelaars volgden enthousiast ons plan, waardoor het niet meer lukte om foto's te maken van het interieur van het kerkje. En zo stapten we de regen weer in.
Na een klein stuk over verharde wegen, werden we een grasbaan opgestuurd. En omdat het ondertussen half 10 was, besloot ik om Buienradar maar weer eens te raadplegen, want het was nog niet droog en het leek ook nog niet droog te worden. Volgens Buienradar kon het niet lang meer duren voor het droog zou zijn, dus alle reden om de moed erin te houden. En we genoten ook wel van de omgeving. wij houden wel van wiedse uitzichten en de Wandelkerel heeft zeker oog voor details, zodat hij mij af en toe wijst op een mooie bloem die op de foto moet of een paar nestelende ganzen.
Tegen 10 uur naderden we de splitsing van de 30 en de 40 en werd het droog!!!! Ik checkte Buienradar nog een keer en ook daar leek het droog te blijven en daarom besloten we om toch echt de 40 te gaan lopen. We tikten de nieuwbouw van Gorredijk aan, om vervolgens langs het water Gorredijk weer te verlaten. Een prachtig pad, waar we bij mooi weer zeker enorm van hadden kunnen genieten, maar helaas zat buienradar er weer vreselijk naast, want we waren nog maar net Gorredijk uit of we werden overvallen door een hoosbui. Een hoosbui die Buienradar een flink eind noordelijker had gepland, maar die toch vol op ons dak viel. Binnen de kortste keren waren we doorweekt. Het water trok zelfs via shirt en hemd omhoog tot boven het middel.
En de Wandelkerel en ik kwamen tot de conclusie dat we dit niet leuk vonden. Maar opgeven deden we niet, want in Nijmegen stop je ook niet!!! En zo liepen we nog even door. De Kerel mopperde over zijn rechtervoet, die wat zeer ging doen. Hier had ik hem al eerder over gehoord, dus ik besloot om even goed op die voet te letten. En wat ik toen zag, werd ik niet blij van. Bij elke stap welde het water uit zijn schoen omhoog. Dit was niet waar hij over klaagde, maar wel iets om op te letten. En inderdaad, even later begon hij over koude voeten en vlak daarna over zere voeten. Toen liet ik hem zien hoe zijn schoenen sopten. En samen kwamen we tot de conclusie dat doorlopen geen zin had. Met zulke natte schoenen nog zo'n 25 km lopen is vragen om problemen. Begrijpen deden we het niet, want deze schoenen hadden al veel water te verduren gehad, zonder problemen. Maar nu waren er duidelijk wel problemen.
Dus ik pakte mijn rouetbeschrijving om het nummer van de organisatie te bellen en te vragen of ze ons op konden halen.
En zo kwam ik uit bij mijn paps. Ik belde hem om te vragen of hij ons kon komen ophalen in Lippenhuizen om ons vervolgens naar Oldeberkoop te brengen. En die LIEVERD deed het. En zo hobbelden de Kerel en ik naar Lippenhuizen, waar we een bankje vonden om te zitten. De Kerel besloot om daar zijn schoenen en even later ook zijn sokken uit te doen. Het zat allemaal niet lekker. Bij het zien van zijn voeten, wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Er zat een beginnende blaar op zijn hiel en zijn voeten zagen eruit alsof hij een uur in bad had gezeten.
Gelukkig was paps ter plaatse voor we van het bankje afbibberden en bracht hij ons snel terug naar Oldeberkoop. Daar meldden we ons af, haalden de wandelboekjes op (waarbij de Kerel de GPS liet zien, zodat hij met een goed gevoel 15 km kon bijschrijven) en stapten snel in de auto naar huis. Blij dat het waterballet erop zat, maar balend dat we weer de 40 km niet vol maakten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten