Dertien!!!!

Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het vorig jaar was, toen je twaalf werd. Een leeftijd die het einde van de basisschool aangeeft. En wat vonden pap en ik het spannend om je los te laten. Want je hebt al zoveel overwonnen. En in wat voor klas zou je komen? Zou je geaccepteerd worden met alle goede en minder goede karaktereigenschappen? Zou je nieuwe klas accepteren dat je af en toe een momentje voor jezelf nodig hebt? En dat je alles gewoon goed wilt doen? Zonder dat je direct een nerd gevonden wordt? Uren en uren hebben pap en ik daarover zitten praten. Met het volste vertrouwen in jou, maar wel met angst voor de buitenwereld.

Gelukkig bleek die angst volkomen onterecht. Binnen de kortste keren had je vrienden en hoorden we elke keer dezelfde namen voorbij komen. En dan kwam je ineen een uur later thuis dan verwacht, omdat het grootste deel van de klas nog even ging voetballen na schooltijd. Of omdat je met P meefietste en dus een omweg maakte. Om vervolgens de volgende dag te vertellen dat P nu met jou was meegefietst, zodat hij nu een omweg maakte. En ineens ontmoetten we A op het voetbalveld, omdat hij te gast was bij onze vereniging. En zo leerden we kleine stukjes van jouw wereld kennen.

Ook je cijfers hadden we niets over te klagen. En nog steeds niet. En als er iets niet klopte of je had een toets gemist, dan regelde je zelf dat het weer in orde kwam. Ook van je mentor hoorden we alleen maar goede berichten. En als het even moeilijk was voor je, dan zocht je rust. Zowel op school als thuis.

En wij. Wij kijken vol bewondering naar dat Mannetje dat afgelopen jaar een Kerel werd. Een Kerel die weet wat hij wil, die zelf dingen regelt en oplost en die met humor zich staande weet te houden. En vandaag mochten we even in jouw wereld kijken, want je nam 4 vrienden mee van school. Vrienden die wij alleen kenden van de verhalen en die we nu in het "echt" ontmoetten. Vrienden die uit alle windstreken komen en daarom vroegen we of ze bleven slapen en dat deden ze met plezier.

Wat een heerlijke vrienden heb je Kerel. Geen onvertogen woord is er gevallen, van kwart over drie vrijdagmiddag tot half 11 zaterdagmorgen. Zonder problemen hielpen de jongens mee met opruimen. We werden aangesproken met "U" tot we zeiden dat jij ook goed was. (Ik hoop dat jij dat ook doet, als je bij je vrienden komt!) Je zusje werd op gepaste wijze geplaagd, zonder dat het vervelend werd. En toen ik om 1 uur 's nachts zei dat het rustig moest zijn, omdat pap ging slapen, hebben we niets meer gehoord, terwijl jullie toch pas om 3 uur in slaap vielen.

Lieve Kerel. Het laatste jaar heeft pap en mam geleerd dat jij prima in staat bent om je weg te vinden. Om jezelf te blijven en om vriendente vinden die goed bij je passen. Wij zijn trots op je!!!

En wat het betekent voor je huis om 5 brugklassers in huis te hebben... Nou chaos!!

Maar vooral genieten!!!!!!