Om kwart over 9 haalde ik Wandelmams op. Zij had de hele dag gewerkt en was dus ook niet echt uitgerust. Maar we hadden beiden enorme zin in deze Kennedymars. En omdat "de Dijk" ons uiteindelijk toch, gezien de omstandigheden, makkelijk was afgegaan, wisten we dat we 80 km konden lopen binnen de gestelde 20 uur. Extra motivatie was, dat Paps de Wandelkerel om 7 uur zou komen brengen, zodat de Kerel samen met ons de laatste 40 km kon lopen. En dus meldden we ons rond half 10 in de kantine van VV Steenwijk.
Voor de start spraken we diverse bekenden en onbekenden. En dat is ook het leuke van een Kennedymars, waarbij Steenwijk als voordeel heeft, dat er ook kortere afstanden (20, 40, 60) gelopen kunnen worden. Wandelmams en ik weten dat wij sowieso in de achterhoede horen, want het tempo van de "echte Kennedymars-wandelaars" kunnen wij op geen enkele wijze bijhouden. Maar dat maakt ons niet uit. Als we maar binnen de 20 uur terug zijn, zijn wij tevreden. En daarom deden we bij de start ook geen enkele poging om vooraan te staan.
Om 10 uur vertrokken we voor de eerste lus. Nu hebben Mams en ik alle lussen van deze kennedymars al eens gelopen, alleen nog nooit achter elkaar. Maar we weten dus wel wat ons te wachten te staat. De eerste lus gaat over Steenwijkerwold, met in het donker enkele zandpaden. Daar ben ik in het verleden gevallen, dus zorgde ik er nu voor dat ik een goede zaklamp bij me had. we liepen lekker en tot onze verbazing waren er nog een behoorlijk aantal wandelaars die bij ons in de buurt liepen. na diverse gesprekjes bleek dat het overgrote deel van deze groep het hield bij de 20 of 40 kilometer. Ach dan hadden we in ieder geval gedurende de nacht gezelschap.
Zoals altijd gaven de witte pijlen op de weg de goede richting aan, we hadden de routebeschrijving eigenlijk niet nodig. Tot we bij een net geasfalteerde weg kwamen, waarop de losse steentjes het onmogelijk maakten om een pijl te verven. En hoewel we diep in ons hart zeker wisten hoe de route verder zou verlopen, namen we toch het zekere voor het onzekere en raadpleegden de routebeschrijving. Die kwam gelukkig overeen met wat wij dachten, dus met een gerust hart vervolgden we onze weg. Op naar rust 2. Net voor rust 2 roken we verse natuur. Deze keer niet in de vorm van mest, maar in de vorm van bloesem. Wandelmams maakte een foto, hoewel ze niet kon zien wat ze fotografeerde. Een verrassing dus.
Dit is echt een nachtelijke foto. Lang leve de flitser dus. Na de tweede rust gingen we vrolijk verder. we speelden stuivertje verwisselen met 2 anderen. Zij liepen langzamer dan wij, maar rustten korter. Dus na de eerste en de tweede rust liepen ze voor ons, waarna wij ze weer inhaalden. Er werd op hoog niveau geconverseerd. Over nachtelijke wandelingen, over niet bestaande honden, die wel konden blaffen, over hoe gek je wel niet moet zijn om 's nachts te gaan wandelen of 4 dagen achter elkaar 40 kilometer. en voor we het wisten waren we al weer bijna in Steenwijk. De laatste trein naar Leeuwarden kwam ons tegemoet en volgens planning arriveerden we bij VV Steenwijk. prachtige locatie, alleen wordt de trap naar de kantine na elke 20 kilometer een stuk hoger......
Na een soepie en een broodje stratten we vol goede moed aan lus 2. Deze zou ons richting Giethoorn brengen en dat is altijd mooi. Voor en achter ons zagen we de lampjes van wandelaars, want in het ruilverkavelingsgebied tussen Steenwijk en Giethoorn is het vlak. In de verte zagen we ook een auto komen, die minderde bij elke wandelaar keurig vaart, dus kletsten Mams en ik rustig verder. We hadden elkaar al minstens 4 dagen niet gesproken, dus gespreksstof genoeg.
Ineens stond de auto vlak voor ons stil, het raampje ging omlaag en aan bijrijderskant bleek een jongeman te zitten van rond de 20 jaar. De overige plaatsen in de auto werden in belag genomen door dames in dezelfde leeftijdscategorie. "Wat doen jullie toch? Ik dacht eerst, die mensen zijn verdwaald, maar met zoveel lijkt me toch stug!" En dus vertelden Mams en ik wat een Kennedymars is en dat wij dat op dit moment tot uitvoering brachten. "O, dan komen er dus nog veel meer wandelaars!" Nou, niet dus. Dat wij tot de achterhoede behoorden konden ze zich niet voorstellen, zo hard wandelt toch niemand. Maar ze wensten ons een prettige wandeling, beloofden op te letten, zodat alle wandelaars veilig waren en vervolgden hun weg. En wij dus ook.
En zo kwamen we bij rust 3. We dronken wat, we aten wat en toen gingen we echt naar Giethoorn. Ondertussen werd het langzaam licht. Jammer genoeg geen spetterende zonsopgang, het was bewolkt, maar de wereld lichter te zien worden en de vogeltjes te horen ontwaken, blijft bijzonder. (Eigenlijk wel jammer dat je dat alleen maar meemaakt, als je zo'n klere-eind gaat wandelen!)
Ondertussen kreeg Mams last van de kleine teen aan haar rechtervoet. Het voelde als een blaar. Gelukkig wisten we dat de vierde rust niet ver weg zou zijn en daar kon ze even kijken. Eenmaal bij de rust bleek er een dame van de EHBO aanwezig te zijn en dus liet Mams deze dame naar haar kleine teen kijken. Ondertussen warmde ik mij aan het vuurtje en was blij dat ik even kon zitten. Mijn voeten begonnen nu toch licht te protesteren. Het brandde wat onder de bal van mijn voeten.
Jammer genoeg was de EHBO-dame niet helemaal up-to-date m.b.t. wandelletsel. Zij wilde namelijk de blaar niet door prikken, maar er een compeedpleister op plakken. En onze ervaringen met compeed en lange wandeltochten zijn om te huilen. De compeed kan namelijk niet meer verwijderd worden en als er dan alsnog een probleem is met de blaar, kun je er niet meer bij. In het verledne heb ik ooit compeed gebruikt en toen werd de blaar alsnog groter, hij kwam onder de pleister uit, maar er kon niets meer aangedaan worden en dus moets ik stoppen. Mams weigerde dan ook de compeed en moest het vervolgens doen met een doodgewone pleister.
We moesten nog ongeveer een uur lopen en daarom besloot Mams om dan maar door te lopen en bij de rust in haar eigen tas te duiken om de blaar te behandelen. Ondertussen hadden we beiden vreslijk hoge nood en dus hielden we een sanitaire stop in een weiland, dat luchtte op. We waren weer net op weg, toen Paps belde en wij vertelden dat we iets later dan 7 uur terug zouden zijn bij de rust. Hij kon dus rustig aan doen om de Wandelkerel bij ons af te leveren.
En inderdaad waren we om kwart over 7 terug. Hier ontmoetten we Paps en de Wandelkerel en de eerste wandelaars die terug kwamen van lus 3. Zij lagen dus 20 kilometer op ons voor. Dat is dan best frusterend. Zeker omdat Mams enorme last had van haar kleine teen en mijn voeten meer en meer begonnen te branden. Na even nadenken, wat niet meevalt na een doorwaakte nacht en een kwebbelende Wandelkerel aan tafel, bedacht ik mij dat mijn zolen waren aangepast. Misschien was dit de oorzaak. Ondertussen had Wandelmams de blaar op haar kleine teen doorgeprikt en ingetaped en kon ze weer verder. In de hoop dat andere schoenen een gunstig effect zouden hebben op mijn voeten, wisselde ik van schoenen en tegen achten begonnen we aan lus 3.
De Wandelkerel was uitgeslapen en vond ons niet erg spraakzaam. We deden ons best om gezellig te zijn en dat hielp, waardoor we alledrie lekker liepen. Deze lus bracht ons naar de Woldberg, waar we door het bos liepen. Jammer genoeg begonnen mijn voeten al snel weer te branden, waardoor ik erg blij was dat we bij rust vijf waren en ik mijn voeten even kon ontlasten. we aten een heerlijk bakkie soep, ook de Wandelkerel, die alleen nog maar een ontbijt had gehad, liet zich de soep goed smaken.
Vervolgens kwam het saaiste stuk van de route. Een lange recht weg met links en rechts weilanden, zonder koeien of andere beesten, en af en toe een kavel bos en één keer een enorm landhuis. en aan het einde van de rechte weg, rechtsaf, weer lang en recht om vervolgens parallel aan de eerste rechte weg weer terug te lopen. De Wandelkerel begon een beetje te mopperen. Wij waren helemaal niet gezellig en we liepen ook niet echt door. Aan die gezelligheid kon ik wat doen, door liedjes met hem te gaan zingen, waarbij zelfs Wandelmams af en toe geluid maakte, maar dat tempo wilde niet meer lukken. Mijn voeten branden en tintelden en in enkele tenen verdween langzaam het gevoel. De blaar op de teen van Wandelmams deed ook weer vervelend en dus waren we blij dat rust zes opdoemde.
Ook hier werden we goed verzorgd en met veel moeite begonnen Wandelmams en ik aan het laatste stukje van lus 3. En hoewel we het in eerste instantie niet wilden toegeven aan elkaar, kwamen we beiden tot de conclusie dat het voor ons beter was om te stoppen. Althans met ons verstand. Het gevoel was het daar nog niet helemaal mee eens. Toch lieten we de Wandelkerel weten dat het vandaag voor hem bij 20 kilometer zou blijven.
Eenmaal terug bij de kantine van VV Steenwijk gingen we eerst even zitten. Ik was flink in gevecht met mezelf. Ik wilde niet stoppen, maar mijn verstand zei dat ik dat beter wel kon doen. Toen ik mijn tenen probreerde te bewegen in mijn schoenen en ik niets voelde met 3 tenen van mijn rechter- en 2 tenen van mijn linkervoet kon ik niet anders meer. Op sokken en met lood in mijn schoenen (figuurlijk dan, want mijn schoenen stonden bij mijn tas) meldde ik mij af. Wandelmams deed het hetzelfde. De Kerel kon niet anders, maar hij baalde flink. Howel hij wel zo lief was om te zeggen dat hij het beste voor ons wilde. De schat.
En zo strandde de poging voor Kennedymars nummer 2 na 60 kilometer. Nog een hele prestatie, maar niet wat we gehoopt hadden. Nu eerst maar eens kijken wat ik kan doen om de problemen met de voeten aan te pakken, zodat Nijmegen met minder problemen verloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten