The very last day in London

De laatste dag in London. We hebben geen grootste plannen meer, want we moeten de hele dag onze koffer meeslepen. Maar we hebben nog wel royaal de tijd voor we gaan vliegen, want ons vliegtuig vertrekt pas rond 18.00 uur. En omdat het zondag staat er sowieso een bezoek aan Speakers Corner op het programma. Maar voor het zover is, eerst ons laatste Engelse ontbijt. En dat is vooral de Wandelkerel erg spijtig, want ik heb hem al laten weten dat hij thuis echt geen worstjes bij het ontbijt krijgt en ook dat ketchup bij het ontbijt vanaf nu verleden tijd is. Het is mij nog niet helemaal duidelijk wat hij erger vind, het worstje of de ketchup, maar ik heb het vermoeden dat de ketchup de meeste pijn doet.....

Na het ontbijt keren we voor de laatste keer terug naar onze kamer. Check, dubbelcheck of we alles hebben, toiletbezoek, koffers goed dicht en slotje erop, portemonnee en pas voor de Underground veilig, maar binnen handbereik en dan gaan we naar beneden. Uitchecken en vervolgens afscheid nemen van London. En daar beginnen we mee in Hyde Park. We lopen op ons gemak van de Underground richting Speakers Corner. Het is nog erg rustig in het park, maar het zonnetje komt door en het wordt zelfs warm, eigenlijk te warm voor de winterjas die we aanhebben.

Bij Speakers Corner is nog niet zo heel veel te doen en de onderwerpen die worden besproken, vind ik ook niet echt geweldig. Er staat een man die het heeft over de onderdrukking van de man en er staat een man die verteld dat "men" oorlog wil, omdat "men" tegen de moslims is. Ook de Wandelkerel vindt de onderwerpen niet leuk, dus we lopen door. We ontmoeten een tweede eekhoorn en we vinden tenslotte een bankje aan het meer. Hier zitten er een poosje. We besluiten om langzaam naar de Underground te lopen, via Speakers Corner, in de hoop dat daar nu iets meer te beleven is en vervolgens willen we via Sint Pauls Cathedral richting vliegveld reizen. We vliegen terug vanaf London City Airport en we weten niet precies hoe lang dat reizen is, dus we houden een ruime marge aan.

Eenmaal bij de Underground (Marble Arch) blijkt onze metropas niet meer te werken. Er blijkt te weinig saldo op te staan. Opwaarderen dus. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Opwaarderen per pin kan alleen als je een Engelse pas hebt, dus ik moet opwaarderen met cash. Maar zoveel cash heb ik niet meer, nog net genoeg om ergens een broodje te scoren. Dus eerst pinnen, bij een automaat 15 meter verderop, dan weer aansluiten in de rij voor het opwaarderen. En een kwartier later kunnen we onze weg vervolgen...... Op naar Saint Pauls Cathedral.

We lopen om de Cathedral heen en we staan te twijfelen of we naar binnen zullen gaan, als de Wandelkerel achter zich kijkt. "Mam, mam, mam, mam, dat is de brug uit Harry Potter en de halfbloedprins. Deze brug wordt door de Dooddoeners vernield. Ik wil over die brug lopen!!!" Ok, dus eerst geen bezoek aan de Cathedral, eerst de brug. Het gaat hier om de Millennium Bridge. Op ons gemak steken we de brug over, genietend van de drukte, de frisse bries, de mensen en natuurlijk de brug.

Eenmaal weer terug gaan we toch nog even de Cathedral in. Hier mogen geen foto's worden gemaakt en dat is best jammer, want het is een prachtige Cathedral. Wel steken we een kaarsje aan voor iedereen die ons lief is. We verlaten de Cathedral weer en dwalen nog even door de tuin. En dan is het toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan.

Bij de douane is er nog wat gedoe. De flesjes waar ik de shampoo voor ons in heb gedaan, voldoen volgens de Engelsen niet aan de eisen. Op mijn opmerking dat ik het vreemd vind dat ze wel mee mochten van Amsterdam naar London en nu niet mee terug mogen krijg ik op zeer ijzige toon te horen: "This is London, not Amsterdam Madam!" Oeps, dat was een gevoelige snaar. Vervolgens wil ik zeggen dat ze de flesjes wel weg mag gooien, maar dat is niet de bedoeling. Ik moet één koffer laten inchecken, zodat deze mee kan als ruimbagage. maar daar zit ik helemaal niet op te wachten. Kan ik in Amsterdam weer op zoek gaan naar die koffer, we hebben niet voor niets koffers die als handbagage mee mogen. Dus zeg ik nogmaals dat ze wel weg mogen en weer het hele verhaal over inchecken. Ik weiger nogmaals beleefd, zeg tegen de Wandelkerel dat hij de andere vloeistoffen weer in zijn koffer moet doen en hem op de band moet leggen en ik doe hetzelfde. De dame die met onze flesjes in haar handen staat gooit met een pisnijdig gezicht de flesjes in de prullenbak en wij kunnen verder. Ik moet mijn schoenen nog even uit doen, want die lichten op bij de bodyscan. Ik heb medelijden met de dame die ze moet controleren, want de lucht die eruit komt is niet te harden. Gelukkig is alles in orde en dan begint het lange wachten. Gelukkig is er wifi op het vliegveld en zo komen we onze tijd wel door.

Op London City Airport geen slurfen naar het vliegtuig, maar gewoon via het asfalt en de trap het vliegtuig in. Na een krap uurtje vliegen, onderbroken door een snack en een drankje, zijn we weer in Nederland waar we worden opgehaald door Wandelmams, Paps en Dochterlief.

We hebben een paar heerlijke dagen gehad en zijn een heleboel ervaringen rijker. Het was GE-WEL-DIG!!!!!