Na slechts enkele honderden meters werden we in ganzenpas een bospaadje opgestuurd. En daar gaat het zo snel als de langzaamste wandelaar loopt. Dat geeft helemaal niets, wij sluiten gewoon aan, maar er zijn altijd haastige wandelaars die ondanks gebrek aan ruimte willen inhalen. Dat kostte mij bijna een oog, omdat een haastige wandelaar het niet nodig vond om te laten weten dat hij een opzij geduwde tak ging loslaten. Dat leverde hem het nodige commentaar op, maar volgens deze haastige wandelaar moesten we dan maar gewoon wat harder lopen. Jammer, zulke mensen. Over het algemeen zijn wandelaars heel vriendelijk en attent naar elkaar. Wij lieten ons humeur niet beïnvloeden en liepen rustig in ganzenpas verder over het bospaadje.
Via via kwamen we uit bij de sluis bij Dieverbrug, een prachtig plekje aan de Drentsche Hoofdvaart. Via de sluisdeuren mochten we naar de overkant en daar volgde een kilometers lang stuk langs de Hoofdvaart. De gelederen bleven niet gesloten, de voor- en achterhoede namen wat afstand van elkaar. Af en toe zwaaiden we naar elkaar en uiteindelijk kwamen we weer samen op de eerste rust. Het plan was in eerste instantie om hier door te lopen, maar de Sjeik bleek een blaar te hebben op zijn hiel. Nu is een blaar voor de Sjeik zeer uitzonderlijk, dus iedereen was verbaasd. Helaas was er bij deze post geen vaste EHBO'er aanwezig, maar de mobiele EHBO'er werd gebeld en die zou met een kwartier ter plaatse zijn. Dus dan maar een bakkie doen. Het kwartier van de EHBO'er was een ruim kwartier, maar uiteindelijk lag onze Sjeik op de geïmproviseerde behandeltafel. Natuurlijk kon hij rekenen op de nodige mentale support, er was zelfs een binnenwandelende wandelvriendin die voor hem op de knieën ging. Na de behandeling van de Sjeik was iedereen meer dan voldoende uitgerust, dus nadat de Sjeik zijn schoen weer aanhad gingen we snel weer verder.
Na een klein stukje geasfalteerd fietspad, volgde bos. Deze keer geen smalle paadjes, maar brede zandpaden. Het bos was een plek om te zijn, want de zon deed behoorlijk zijn best, dus de schaduw was heerlijk. In wisselende samenstellingen overbrugden we de volgende vijf kilometer. Wandelmams en L hielden het vandaag bij twintig kilometer, zij hadden de Kennedymars van Cuijk van vorig weekend nog in hun benen, H hield het sowieso al bij twintig kilometer vandaag en vriend A had vervelende voeten, er kwamen namelijk blaren op, dus hij sloot zich ook aan bij de twintig kilometer lopers. Samen met de Sjeik en de Wandelkerel vervolgde ik mijn weg richting theehuis Anserdennen. Daar gaan we graag heen vanwege de befaamde appeltaart aldaar.
Maar voor we bij de appeltaart zijn, moeten we eerst nog vijf kilometer wandelen. Deze vijf kilometer ging door het Dwingelderveld. En dat was weer volop genieten, wat is dat toch een prachtig gebied. Net voor we bij de appeltaart waren, troffen we de man die we gisteren hadden geholpen bij het behandelen van zijn blaar. Hij was blij met de manier waarop we de boel hadden afgeplakt, hij alleen wat nieuwe tape toegevoegd omdat er een stukje losliet, maar verder was het nu goed te doen. Dat was goed om te horen. Twee bochten na deze ontmoeting waren we dan eindelijk bij de appeltaart. En daar genoten we met volle teugen van.
De laatste vijf kilometer verliepen op dezelfde manier als de vijftien daarvoor, hoewel ik af en toe iets meer moeite moest doen om de mannen bij te houden. Maar gelukkig lukte het wel..... Net voor de finish kwamen we langs de auto, dus de Wandelkerel haalde gelijk ons na-het-wandelen-schoeisel uit de auto. En zo konden de voetjes lekker ontspannen, terwijl we met Wandelmams een laatste drankje namen. Ook nu gold weer, morgen zelfde tijd, zelfde plaats. Ben benieuwd welk gezelschap morgen weer aansluit......
En natuurlijk ook vandaag de traditionele afsluiting......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten