Net na negen uur vertrokken we vanaf station Hoogeveen om weer naar Beilen te gaan, maar nu zouden we de afstand lopend afleggen. We verlieten Hoogeveen al snel en we kwamen in het Spaarbankbos terecht. Een prachtig stuk bos, waar volgens de routebeschrijving een monument te vinden is en waar we een audiofragment konden verwachten.
Het monument is één van de indrukwekkendste monumenten die ik tijdens het lopen van het WBP heb gezien. op een open plek in het bos staan vijf ijzeren, verroeste mensenfiguren met op de plek van het hart een kruis of een davidsster. Er lagen, net als op andere plekken in deze tijd van het jaar, bloemen en herdenkingskransen. we bleven hier lang staan. toen we weer verder gingen luisterden we het audiofragment.
In het bos dreigden we nog even verkeerd te lopen, maar met behulp van de app vonden we de goede route en via een graspad kwamen we weer op asfalt terecht. Langs deze weg stond ook weer een oorlogsmonument, met bloemen, en we zagen een trein gaan over de nabijgelegen spoorbaan. Even later ging er een goederentrein heel langzaam over het spoor. En als je dan het WBP loopt, krijgt zo'n trein toch een extra lading, denk je aan al die mensen die eens in zo'n zelfde soort trein werden vervoerd.
Via bos, weiland en asfalt kwamen we bij het monument ter nagedachtenis aan Rijkswerkkamp Kremboong. We besloten om hier op het bankje rust te nemen. omdat ik er (terecht) van uitging dat er weinig horeca te vinden zou zijn onderweg, had ik een thermosfles heet water, theezakjes en bekers meegenomen. en zo zaten we in het zonnetje te genieten van een heerlijk kopje warme thee.
Een poosje later gingen we weer verder. na een klein stukje asfalt mochten we weer een onverhard pad op. Eerst een smal paadje door een grasvlakte, even later een breder pad langs een sloot. In de verte zag ik een bruin vlekje aan de overkant van de sloot. mams en ik konden het vlekje niet identificeren, maar we vermoedden dat het om een hertje ging. Dat bleek ook zo te zijn. gelukkig konden we nog foto's maken voor het diertje er vandoor ging.
Voor ons was het niet verkeerd dat we niet meer op het hertje letten, want het pad werd steeds slechter. Van af en toe een plas, naar een stuk van een paar meter dat drassig was, tot enkelhoge modder en de noodzaak om onze weg te zoeken door de iets hoger gelegen boswal. Mams maakte nog een knieval, maar zonder beschadigingen en kleerscheuren bereikten we weer vaste grond onder onze voeten.
Die vast grond bracht ons de hoogte in, we beklommen de VAM-berg. Bovenop de berg bekeken we de mini-expositie over het ontstaan van deze Drentsche berg en toen daalden we via dezelfde weg weer af naar lagere sferen. Er volgde nog een leuke oversteek en toen wilden we wel weer even zitten. helaas moesten we wachten tot we in Wijster waren voor we de gelegenheid kregen. we stoorden de heren van de biljartclub bij hun wekelijkse sessie, dat werd ons niet helemaal in dank afgenomen, maar uiteindelijk kregen we toch iets te eten. Toen we wilden afrekenen was de uitbater verdwenen en de biljartheren waren Oost-Indisch doof. toen we tenslotte maar gewoon onze tassen op onze rug hesen en de stoelen aanschoven, bleek de uitbater toch tijd te hebben om ons geld in ontvangst te nemen. Na dit (te) lange oponthoud kwamen we moeilijk weer op gang, het tempo was er duidelijk uit.
In Beilen kwamen we langs een aspergeboerderij en Mams en ik konden het niet laten om onze tassen te verzwaren met een aantal kilo's van deze heerlijkheid.
Gelukkig was het nog maar een kilometer of twee naar het station. We wisten een stempel voor ons wandelboekje te scoren bij de kiosk annex fietsenmaker. het was duidelijk dat ze dat hier gewend zijn, want binnen no-time stond er een stempel in ons boekje en er werd niet gereageerd alsof we een hele rare vraag stelden.
Na een lange wandeldag, in verhouding met het aantal kilometers, gingen we weer naar huis. Morgen de laatste kilometers van het WBP.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten