Ondertussen liet A nog steeds op zich wachten. We besloten om maar eens te kijken wat ze bij de EHBO met hem aan het doen waren. Nou, de EHBO was nog steeds druk bezig om hem op weg te helpen. De voeten waren meer gehavend dan A ons had laten blijken gisteren. Eén van de EHBO'ers nam mij even apart om te melden dat we A echt goed in de gaten moesten houden. hardop vroeg hij waarom A in hemelsnaam nog wilde starten vandaag. Daar wist ik het antwoord wel op: "Omdat hij ouwe, eigenwijze Grunneger is!!!!" A gaf mij groot gelijk en de EHBO'ers moesten lachen. En eindelijk, na drie kwartier op de behandeltafel, was A klaar om te vertrekken. En wij dus ook.
De meligheid had bij de wachtenden overduidelijk voet aan de grond gekregen, dus A werd in eerste instantie flink geplaagd. Maar gelukkig voor hem waren er meer potentiële slachtoffers in ons gezelschap. Want de Drenthen waren in de meerderheid, dus de Friezen en Groningers hadden het zwaar. Maar de Friezen onderling hadden ook wat strijd, want er bevonden zich een echte Fries, twee Amsterdamse Friezen en een Rotterdamse Fries in ons gezelschap. Maar wandelen verbroederd en het duurde dus maar even voor een Amsterdamse en een Rotterdamse Fries hand in hand liepen te zingen dat ze twee vriendjes waren. En dit alles nog voor we twee kilometer hadden afgelegd. De stemming zat er dus goed in en voor we het wisten waren we bij de eerste rust. We besloten om het rusten te beperken tot een sanitaire stop en stempelen.
Natuurlijk waaierde iedereen uit over het terrein en het was dus even zoeken om alle schaapjes weer te vinden. L riep dat we een fluitje nodig hadden en laat ik die nu net bij mij hebben. Er werd wat gezeurd en gedaan, maar toen ik op het fluitje blies, was iedereen present en vervolgden we onze weg. Sommige wandelaars hadden niet meegekregen wat er voorafgaand aan mijn fluitsignaal allemaal was gezegd en toen we wegliepen hoorden we dus ook commentaren als: "Als ik zo moest wandelen, was ik er snel klaar mee." Gelukkig kon ik uitleggen dat het allemaal een grapje was.
En verder gingen we weer. In eerste instantie in redelijk tempo, maar toen we een belevingspad op werden gestuurd, ging het tempo er behoorlijk uit. Zoveel te zien en te beleven. We keken, fotografeerden en beklommen een heuvel(tje). Dat heuvel(tje) zag een deel van ons als een goede training voor een evenement dat binnenkort (volgend weekend) op de planning staat. Een korte bergtraining tussendoor.
Na dit speelkwartier gingen we weer verder, op naar de volgende rust, waar we wel graag even wilden zitten. Dat zitten werd een uitdaging. Er waren zoveel wandelaars dat het zoeken was naar een enkele lege stoel. Uiteindelijk vonden we allemaal een plekje, maar wel ver uit elkaar. Na de nodige versnaperingen verzamelden we weer op de parkeerplek. Net voor we wilden vertrekken, was iemand toe aan een sanitaire stop. We besloten dat één van ons zou wachten en dat de rest alvast weer op pad ging. We zaten al bijna drie kwartier, voor de meesten al te lang. Gelukkig geven we elkaar die vrijheid.
Onderweg zagen we de echte televisietoren van Hoogersmilde. De weg werd af en toe versperd, maar al met al bereikten we al snel de volgende rust. Mams wilde even zitten, maar de Wandelkerel wilde eigenlijk wel doorlopen. Ik sloot mij aan bij Mams en de Wandelkerel bij een ander deel van het gezelschap. Bij de rust troffen we de achterblijvers weer, net toen we wilden vertrekken. Met de belofte om bij de finish op ze te wachten, gingen we weer verder.
Bij de finish kwam het hele gezelschap weer bij elkaar. We genoten met elkaar van een drankje en met wederom de afspraak morgen zelfde tijd, zelfde plaats reden we, via de ijscoboer, naar huis!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten