Wandelmams en ik hebben met de Sjeik afgesproken op de parkeerplaats van kamp Westerbork. Net voor we daar zijn belt de Sjeik. De parkeerplaats is vol, we moeten in het bos parkeren. De bedoeling is om de auto van Mams achter te laten en om vervolgens met de auto van de Sjeik naar Beilen te rijden. Na de dodenherdenking rijdt er geen OV meer naar Beilen. We maken een extra rondje door het bos, maar gelukkig kunnen we volgens plan rond twee uur vertrekken vanuit Beilen.
In Beilen worden we over het terrein van het voormalige Beileroord gestuurd. In 1942 zijn tijdens een razzia de negen Joodse psychiatrische patiënten die daar verbleven opgehaald. Via Westerbork zijn ze terecht gekomen in Sobibor of Auschwitz. De oorlog hebben ze niet overleefd. Na het Beileroord volgt een woonwijk, waar zich een joodse begraafplaats bevindt. De begraafplaats is jammer genoeg afgesloten. Ik had gehoopt nog één keer een steentje te kunnen neerleggen, op de laatste Joodse begraafplaats op de route. Helaas.....
Als we Beilen verlaten, wacht ons een lange rechte weg richting Hooghalen. de weg is saai, het is warm, maar met z'n drieën hebben we zoveel te bespreken dat we de kilometers redelijk makkelijk wegwandelen. Zeker als we de weg (en de spoorbaan) mogen oversteken en de route het bos ingaat.
Voor we het echt in de gaten hebben, bereiken we Hooghalen. we zijn royaal op tijd en maken dan ook maar gebruik van de plaatselijke horeca. we worden eerst aangesproken door een veteraan, die vraagt of we naar de herdenking op het kamp gaan en waarom we dat wandelend doen. Daarna worden we aangesproken door een mevrouw die gisteren het WBP heeft afgerond. Zij heeft de hele route aaneengesloten gelopen en vertrekt weer richting huis. Zo bijzonder om de verhalen en motivaties van andere mensen te horen.
Na deze rust vervolgen we onze weg en sneller dan verwacht komen we bij de parkeerplaats. En voor we de parkeerplaats bereiken komen we de langs de auto en omdat het bos nu bijna leeg is, rijdt Mams de auto naar een plekje dichterbij. Niet omdat we een hekel hebben aan lopen, maar omdat we er vanuit gaan dat het sowieso laat gaat worden.
Met z'n drieën lopen we het herinneringscentrum binnen en wandelmams en ik melden ons aan de balie om de laatste stempel in ons wandelboekje te krijgen. Een bijzonder moment!!! We krijgen ook een oorkonde en een speldje. hier hadden we niet op gerekend en dat maakt deze toch extra bijzonder. Omdat we de oorkondes niet willen beschadigen, besluiten we dat ik ze naar de auto breng (die nu gelukkig dichtbij staat), terwijl Wandelmams en de Sjeik aansluiten in de rij om iets te eten te halen.
Als ik terugkom van de auto loop ik al speurend het restaurant in, maar ik ben te optimistisch, Mams en de Sjeik staan nog in de rij. ik maak snel een keuze uit het menu en ga op zoek naar een plek om te zitten. Die vind ik aan tafel bij twee jonge veteranen aan tafel en als Mams en de sjeik zijn aangesloten voeren we mooie interessante gesprekken met ze.
Langzaamaan werd het tijd om de laatste kilometers van het WBP te gaan afleggen. We pikken de route weer op, maar na een paar honderd meter worden we verwezen naar het foetspad. de weg is te gevaarlijk door alle auto's die richting het kamp rijden. Op het fietspad treffen we twee dames uit de omgeving, die ook het WBP hebben gelopen en dat levert dan weer zulke mooie gesprekken op.
Bij de parkeerplaats treffen we een verkeersregelaar die we ook hebben gesproken toen we eerder die middag in het bos gingen parkeren en van hem mogen we nu wel weer verder over de weg, aangezien daar nu geen auto's meer rijden. Vanaf dit punt staan er bielzen langs de weg met daarop bordjes met een datum, een eindbestemming en het aantal mensen dat in de trein is gestapt. In eerste instantie maakten we foto's van die bielzen, maar na een paar foto's kwam het besef dat er nog vele bielzen staan en dat er geen beginnen aan is om al die bielzen te fotograferen. Zoveel mensen......
Vlak voor de ingang van het voormalig kamp staat een monument met de "tekens van Westerbork". Elk teken symboliseert een deprotatiekamp en vermeldt het aantal gedeporteerden en het aantal omgekomen mensen. Bij dit monument eindigt de markering van het WBP. Hier zet ik ook mijn GPS uit, maar de dag eindigt hier zeker nog niet. Een klein stukje verder staat de Commandantswoning en daar is ook de start van de stille tocht.
Ik probeer een foto te maken van de gesloten slagboom, maar de mensenmenigte is te dicht om in de buurt te komen. Ik maak een foto door de prikkeldraadafscheiding als ik word aangesproken door een oud mannetje. Hij vraagt waarom ik gekleed cq bepakt ben, zoals nu. Als ik aangeef dat ik vandaag het WBP heb afrond, vertelt hij over zijn ervaringen in WO2. Hoe hij als zesjarig jongetje van zijn vader leerde hoe een varken geslacht moest worden, want als zijn vader het gezin moest verlaten, was hij de man in huis. En hoe blij hij was om te zien dat er veel jeugd aanwezig was voor de dodenherdenking. Toen de slagboom omhoog ging, nam ik met pijn in het hart afscheid om Mams en de Sjeik weer op te zoeken.
We sloten aan in de stille tocht, terwijl er namen van kinderen die in het kamp hebben "gewoond" werden voorgelezen. we volgden het programma via de schermen, maar het gaat mij niet lukken om hier ene beschrijving te geven. Alle woorden schieten te kort om een verslag te schrijven dat recht doet aan de dodenherdenking op het voormalige kamp Westerbork. hopelijk geven de foto's en de beelden van RTV Drenthe een indruk.
Via de voormalige appelplaats, waar de 102.000 stenen liggen, liepen we langzaam weer richting het herinneringscentrum en de auto. Er waren nog mar weinig mensen op het kampterrein en de meesten waren met de auto gekomen. Op het fietspad was het dan ook erg rustig. En dat gaf ons de gelegenheid om deze indrukwekkende dag te herdenken, om ervaringen te delen en om terug te keren naar het heden.
Het heden waar ik met benen volop in sta. Het heden waarin ik met volle teugen geniet van ons prachtige gezin en al die mensen die er met en ons voor ons zijn. Het heden waarin ik heb geaccepteerd dat mijn toekomstperspectief een drastische verandering heeft ondergaan. Het heden dat is wat het is door het verleden. Het heden waar je NU van moet genieten, omdat je niet weet wat de toekomst brengt.
Lang leven het leven!!!! Lechaim: op het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten