Na ruim twee jaar pak ik het Pieterpad weer op en nu pak ik ook gelijk door, het is mijn planning om boekje 1, dus tot Vorden, uit te lopen. Maar voor ik tot Vorden kan lopen, moet ik eerst zien dat ik in Sleen kom en daar heb ik Manlief voor "ingehuurd". Hij is bereid om mij, ondanks het voor hem vroege uur, te brengen. En zo zitten we om kwart over negen in de auto. we maken een tussenstop bij het station, zodat ik zeker weet dat ik met de trein terug kan en dan gaat het voort naar Sleen.
Net na tien uur stap ik uit de auto, ik geef Manlief nog een keer een kus en dan hijs ik mijn rugzak op mij rug. Nog even wat bandjes aantrekken her en der en dan ga ik op pad.
Voor mij lopen twee dames die ik stukje bij beetje maar zeker bijhaal, we kletsen even en dan loop ik weer door. Langzaam maar zeker wordt het steeds drukker met wandelaars, vooral in de richting die ik loop. de meeste wandelaars zijn met zijn tweeën op pad met een dagrugzak, ik ben dus de uitzindering. niet dat dat een probleem is, er is veel vriendelijk contact.
De route gaat over de vlakte, voornamelijk over asfalt en veel langs water. Ik hoor vaak dat wandelaars deze etappe saai vinden, maar ik geniet van de vergezichten. Ik hoop in Den Hool naar het toilet te kunnen, maar helaas is alles daar nog dicht. Ik moet dus nog een stukje doorlopen tot Dalerveen, daar is de horeca gelukkig wel open.
Ik bezoek eerst het toilet en dan is het tijd voor een kop thee en een uitsmijter. Het terras zit vol wandelaars en op zo'n beetje elk tafeltje ligt een Pieterpadboekje. Als alles op is, betaal ik en dan ga ik weer verder.
De wind wakkert aan, maar het blijft aangenaam, omdat het zonnetje ook zijn best blijft doen. Ik loop langs net geploegde akkers en moet ineens denken aan de oorspronkelijke betekenis van het woord pelgrim: door akkers, heel toepasselijk vandaag. En ook al loop ik nu geen officiële pelgrimsroute, de schelp zit op mijn tas, voor mij is een aantal dagen achter elkaar wandelen sowieso ook pelgrimeren.
Middenop de vlakte ligt een Joods kerkhof, dit is jaren niet gebruikt tot er in 2003 weer iemand begraven werd. Nu staat er op dit kleine kerkhof één gedenksteen, op de een of andere manier geeft dit voor mij extra betekenis. Ik hou de Joodse traditie in ere en leg een steentje op het monument, dan ga ik weer verder.
De asfaltweg wordt een schelpenpad. Aan het einde van dit pad liggen Plopsa Indoor en de Huttenheugte en ik bedenk dat ik dan toch al aardig in de buurt van Coevorden moet zijn. Over een fietspad loop ik verder, de wind wordt hier gebroken door bossages en de zon schijnt volop, zodat het hier flink warm is. ik ben bijna zover dat ik de broekspijpen afrits, maar na een bocht ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb.
En dan loop ik Coevorden binnen, veel eerder dan ik verwacht had. Ik heb, met zware rugzak, veel harder gelopen dan gepland en verwacht. Ik hoop dus maar dat ik daar morgen geen last van ga krijgen. Aan de andere kant heb ik vandaag bewust een korte(re) etappe gepland, zodat ik weer even kan wennen aan het extra gewicht op mijn rug.
Na een prachtig park loop ik tegen kasteel Coevorden op en dat betekent dat ik vlakbij mijn gastadres ben. Omdat ik nu wel heel vroeg ben, besluit ik om neer te strijken op een bankje bij het kasteel en daar zit ik nu dit verslag te schrijven, heerlijk in het zonnetje. En nu er de nodige tijd is verstreken, durf ik het zo wel aan om naar mijn gastadres te gaan. De overige dagen is het mijn bedoeling om te kamperen, dat geeft me iets meer vrijheid. Al hoop ik wel dat het niet te koud wordt 's nachts.
Op mijn gastadres werd ik verwelkomd met een kopje thee en na de thee en een kletspraatje ging het naar "mijn" kamer, de zolderkamer. Dat is een prima plekje. Na de douche streek ik neer op mijn bed en lummelde ik lekker een poosje. Toen mijn maag begon te rommelen at ik wat en tegen half zeven voelde ik mij duf worden. Tijd om in actie te komen dus.
Omdat ik toch nog moest overleggen over het ontbijt, besloot ik om mijn gastvrouw op te zoeken op de benedenverdieping. Na het overleg bood ze mij een kopje thee aan en dat mondde uit in een gezellige avond, waarbij we hebben zitten kletsen tot een uur of tien. Toen was het voor mij toch echt bedtijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten