Als ik wakker word, hoor ik de vogeltjes fluiten, dat is altijd leuk wakker worden. Ik merk dat ik wakker ben geworden omdat ik het net niet meer warm heb, dus niet koud, maar ook niet meer behaaglijk warm. Ik weet dat het koudste moment over het algemeen tussen en vijf en zes 's ochtends ligt, dus ik vermoed dat het tegen zessen is. Dat heb ik bijna goed, het is kwart over zes. Ik bedenk dat ik dan nog best even kan blijven liggen als ik zacht gespetter op het tentdoek hoor, een extra reden om nog even te blijven liggen.
De regen houdt nog zo'n anderhalf uur op en af aan en dan is het gelukkig definitief droog. Terwijl ik mijn toilet verzorg, mij omkleed (in het toiletgebouw, want veel meer bewegingsvrijheid dan in een tentje) en alles weer geordend in de waterdichte zakken inpak, kan het tentje drogen. Als ik eraan toe ben om mijn tentje af te breken, is hij dan ook al een stuk droger. Nog even flink schudden en hij kan, weliswaar nog niet helemaal droog, ingepakt.
Na nog wat gefrummel aan bandjes en randjes ben ik klaar voor vertrek, ik verlaat de camping om tien voor negen met mijn ontbijt in mijn hand.
De eerste kilometers gaan door het bos en waar ik veel mensen hoor zeggen dat ze het vlakke land tussen Sleen en Coevorden saai vinden, heb ik dat eerder met bepaalde bossen. Vooral die bossen met alleen dezelfde soort bomen en een lang recht zandpad daar doorheen. Zeg maar nu dus.
Als ik het bos verlaat, kom ik al snel bij de stuw van Junne, prachtig om daar even naar het snelstromende water te kijken. Net voorbij de stuw ligt een verhoging in het landschap en als ik daar bovenop sta is het genieten.
Na even van het uitzicht genoten te hebben, loop ik weer verder en ik realiseer me ineens dat ik vandaag de langste afstand loop en dat het de etappe met het meeste hoogteverschil is en dat gaat in mijn hoofd zitten. Ik probeer te berekenen hoe laat ik ga aankomen, hoeveel kilometer ik nog moet, hoeveel pauze ik dan kan nemen en, nou ja, dat dus.
Dit schiet natuurlijk allemaal niet op, dus ik beloof mijzelf dat ik op het eerstvolgend bankje even ga zitten en dat het dan over moet zijn. En alleen die belofte scheelt alweer een heleboel gedoe in mijn hoofd.
Al moet ik wel eerst nog door een stuk stuifzand voor ik een bankje tegenkom en da is dan weer het rare, want hoewel het lopen door het stuifzand natuurlijk wel wat zwaarder is, geniet ik er wel van, zo mooi!!!
Het eerstvolgende bankje is een herinneringsbankje met de tekst:
Wees bevriend met kleine dingen
en je zult gelukkig zijn
Dat had ik dus net even nodig, geen geëmmer, maar gewoon tevreden zijn. Na een korte pauze vervolg ik mijn weg, nog zo'n drie kilometer naar Ommen, op naar een uitgebreide lunch. Ondertussen probeer ik om de gehele tekst van het gedicht van de "kleine dingen" in mijn hoofd te krijgen, maar ik mis één zin, de vierde. (PS Na twee dagen, wist het ineens weer, het was dat vlindertje....)
In Ommen geniet ik van mijn lunch, fish 'n chips, en een kop thee, al moet ik best wel lang wachten op mijn eten. Ik maak dus alvast een mooi begin met mijn verslag. Als ik weer verder ga, is het gedoe in mijn hoofd ook voorbij en loop ik weer lekker. Misschien scheelt het ook dat mijn rugzak beter zit vandaag. Door het gefrummel aan de bandjes hangt hij minder aan mijn schouders en dat voelt een stuk beter.
Als ik de Besthmenerberg bereik pak ik mijn stokken. Uiteindelijk valt de beklimming mee, maar toch loop ik verder met de stokken, mijn voeten vinden het fijner en de Archemerberg komt nog.
Ik loop een stukje op met het Havezatenpad en als ik dat pad achter me laat, herken ik de omgeving van een etappe van de AS4D, de Achemerberg komt dichterbij. De beklimming is best pittig met dit gewicht op mijn rug, maar natuurlijk kom ik boven. Ik maak een paar foto's en ga vervolgens even op een hekje zitten, heerlijk in het zonnetje.
Onderweg naar beneden heb ik contact met de camping waar ik wil overnachten en gelukkig is er nog plek voor mij. Dat had ik ook wel verwacht gezien het eerdere contact, maar je weet het natuurlijk nooit.
Ik slinger door naar Lemele en vanaf daar is het nog zo'n vijf kilometer. Ik mag van mijzelf nog even een keer gaan zitten en als ik een plakje tref, ben ik dubbel zo blij, ik vind een kleine oase bij theehuisje 't Glint. Het allerleukste is wel dat ze daar ook een stempel hebben, daar maak ik dankbaar gebruik van.
Verfrist en blij ga ik weer verder, een klein stukje nog maar. da blijkt wel als ik bij de camping kom zonder de we-zijn-er-bijna-dip.
Na een hartelijke ontvangst krijg ik een plekje toegewezen in de avondzon. Ik zet mijn tentje op, ga lekker douchen en besluit dan om te gaan eten in het campingrestaurant, ik heb geen zin pasta vandaag.
En nu zit ik bij de ondergaande zon mijn verslag te schrijven, maar nu de zon achter de bosjes zakt, koelt het snel af. Maar eens kijken of ik een warmer plekje kan vinden en anders kruip ik in mijn slaapzak. O, een rondje over de camping lopen kan natuurlijk ook nog.
Het werd een rondje over de camping en daarna onder de wol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten